Κοινός παρονομαστής

✓ Στα πέντε χρόνια της ελληνικής κρίσης δοκιμάσαμε όλες τις παραλλαγές κυβερνήσεων: φιλελεύθερο σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ με μπόλικο «τα φάγαμε όλοι μαζί» (Θ. Πάγκαλος), αλλά και «λεφτά υπάρχουν» (Γ.Παπανδρέου)! Τη ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (Σαμαράς/Βενιζέλος) με ένα σφιχτότατο νεοφιλελεύθερο προσωπείο εκπορευόμενο κατ’ ευθείαν από την τρόικα και το δεύτερο μνημόνιό της! Τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με μια άκρατη, ουτοπική, πειραματική και επικίνδυνη για τη χώρα ιδεοληψία, με επιστέγασμα ένα τρίτο «αριστερό» μνημόνιο, το σκληρότερο και χειρότερο όλων.
Ολα αυτά, δυστυχώς χωρίς να έχουμε καμιά ουσιαστική αλλαγή  στις παλαιοκομματικές δομές του κράτους, ιδιαίτερα στο δημόσιο. Η μόνη… αλλαγή ήταν η αύξηση της ανεργίας και του μεταναστευτικού κύματος καθώς και οι βαρύτατες συνεχιζόμενες απώλειες σε μισθούς και συντάξεις. Μαγαζιά συνεχώς κλείνουν, επιχειρήσεις φεύγουν σε γειτονικές χώρες, η Παιδεία σε πλήρη διάλυση, το ΕΣΥ σχεδόν ανύπαρκτο. Τυχεροί όσοι, μετά από τέτοιες «επιδρομές», ζούν ακόμη.
Κοινό λάθος συνεχιζόμενο, και των τριών κυβερνήσεων της μέχρι σήμερα κρίσης ήταν (και είναι) η απόλυτη σύμπνοιά τους (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) στο να μην πειραχθεί ο «ιερός» πελατειακός τομέας, η πηγή των ψηφοφόρων τους, δηλαδή το δημόσιο.
Και το έκαναν αυτό σε βάρος του υγιούς τμήματος της κοινωνίας που δουλεύει, ρισκάρει κεφάλαια, ιδρώνει και αξιολογείται από την αγορά: του ιδιωτικού τομέα. Που τελικά, είναι ο μόνος που προσπαθεί να κράτησε όρθια τη χώρα πληρώνοντας πολλές φορές άδικους και δυσβάσταχτους φόρους.
Οσο για τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου που όλοι υπόσχονται προεκλογικά αλλά κανείς μετεκλογικά δεν την αποτολμά, είναι κάτι που παραμένει ως μια από τις πιο θλιβερές ιστορίες της ελληνικής πολιτικής ζωής.