Κοινοβουλευτικοί ακροβατισμοί

Μόνον σε καθεστώτα ετοιμόρροπα, με καταπατημένους τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποιαδήποτε κοινοβουλευτική ή και εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση νομιμοποιείται ν’ αποκαλέσει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό του αντιλαϊκό καθεστώτος “απερχόμενους”.
Και όμως, κάτι παρόμοια παράδοξα συμβαίνουν και στη δική μας χώρα των θαυμάτων! Μόλις πριν από κάποια 24ωρα, ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ δήλωνε ότι μέχρι τα τέλη του φετινού Απριλίου πιθανολογείται κούρεμα του ελληνικού χρέους. Με άλλα λόγια, μια ευεργετική σεισάχθεια, ένα χρεωτικό “ξαλάφρωμα” στις δανειακές μας υποχρεώσεις, που σε τελευταία ανάλυση, θα ευεργετήσει τους ίδιους τους Ελληνες βιοπαλαιστές, που υφίστανται τις ανείπωτες θυσίες στον βωμό των μνημονίων. Και όχι φυσικά ευεργετική χειρονομία της Ε.Ε. προς τη σημερινή κυβέρνηση, που διαπραγματεύεται το δημόσιο χρέος…
Καθώς λοιπόν φαίνεται, από τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που συνόδευσαν την ανακουφιστική δήλωση του επικαφαλής του Eurogroup, η αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ δεν ήταν υποχρεωμένη να πανηγυρίσει γι’ αυτή τη δήλωση, έπραξε κάτι πρωτάκουστο στα κοινοβουλευτικά μας χρονικά: Ανακοίνωσε ότι θ’ ακυρώσει ως βέβαιη (!) μελλοντική κυβέρνηση το προαναγγελθέν κούρεμα του χρέους, που το ενέταξε στον χώρο των νέων αντιλαϊκών μέτρων μιας συμπαιγνίας Ε.Ε. – ελληνικής κυβέρνησης. Και το πλέον ανάγωγο: απεκάλεσε τον Αντ. Σαμαρά “απερχόμενο πρωθυπουργό”!
Δεν υπήρξε ουδέποτε συνήγορος οιουδήποτε διαβόλου, ούτε των κακών ημερών της “εθνικόφρονης δεξιάς”, αλλά ούτε και της οποιασδήποτε νεοσταλινικής αριστεράς, με φαυλοκρατικό ψευδοδημοκρατικό μανδύα. Και με το χέρι στη συνείδηση, χαρακτηρίζω την έκφραση “απερχόμενος πρωθυπουργός” και μάλιστα, σε περίοδο, που απέχει, 2 χρόνια, από τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, κατά την ηπιότερη εκτίμηση, ως ανοίκεια, ξένη προς τους στοιχειώδεις κανόνες της κοινοβουλευτικής αβροφροσύνης. Κανόνες, που σεβάστηκαν, στα πέτρινα χρόνια του ’50 και ’60 οι πιο άσπονδοι αντίπαλοι (ΕΡΕ – ΕΔΑ).
Τα κοινώς αποδεκτά και συνετότερα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνονται το καθήκον ν’ αποδοκιμάζουν, δημόσια, κάθε παρόμοια χουλιγκανική εκτροπή των νεοείσακτων στην πολιτική οικογένεια “αστέρων”. Γιατί, κάθε σιωπηρή ανοχή, σε παρόμοιες εκτροπές: Πρώτον αδυνατίζει το εσωτερικό κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο έναντι του εξωτερικού τοκογλυφικού μετώπου. Και δεύτερον υποβαθμίζει το ίδιο το κύρος των σιωπούντων που, εάν δραστηριοποιούνταν διαφορετικά, θα μπορούσαν να καταστήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση μοχλό πολιτικής ομοψυχίας και ιστορικών μεταρρυθμίσεων. Και να μη την κρατούν στο περιθώριο της αδρανούς διαμαρτυρίας και στο προσκήνιο της καταλυτικής και αδιέξοδης ασυνεννοησίας…
Τέλος, δεν τολμώ, αλλά ούτε και θα ήθελα να υποθέσω, ότι η σιωπηρή συναίνεση σε κάθε παρόμοια ηθική – πολιτική, εκτροπή, σημαίνει ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι μοιρασμένοι οι ρόλοι του “καλού, του κακού και του άσχημου” για λόγους ψηφοθηρικούς. Στην περίπτωση αυτή, δεν θα λέγαμε μόνο “ντροπή στους διαλυτικούς ταραξίες”, αλλά και “κρίμα στα πιο συνετά, στα πιο αποδεκτά και φυσικά στα πιο συγκροτημένα στελέχη της πλατείας Κουμουνδούρου”, που δίνουν την εντύπωση ότι νομιμοποιούν αυτή τη συμπεριφορά”!