Κήποι, πάρκα και πυξίδες…

Λόγος πολύς τις τελευταίες ημέρες για τον Δημοτικό Κήπο των Χανίων, με τις συζητήσεις να είναι ακόμα και έντονες -ως συνήθως άλλωστε- στα κοινωνικά δίκτυα.
Κανένα απολύτως νόημα δεν έχει η συζήτηση για το αν ο χώρος που παρουσιάστηκε στους Χανιώτες είναι όμορφος ή όχι.
Καθένας έχει τη γνώμη και την αισθητική του και σίγουρα αν ρωτήσουμε 100 ανθρώπους θα ακούσουμε πιθανότατα 100 διαφορετικά σχόλια και προτάσεις.
Ο βασικότερος προβληματισμός είναι αν το αποτέλεσμα που βλέπουμε ανταποκρίνεται στον προϋπολογισμό του 1 εκατομμυρίου ευρώ και αν χρειάζονταν 15 μήνες για να ολοκληρωθούν αυτές οι παρεμβάσεις.
Το βέβαιο είναι πως ο Δημοτικός Κήπος είναι πλέον ένα αστικό πάρκο με τον βασικό εξοπλισμό (παγκάκια, παιδική χαρά κ.λπ.), στο οποίο μικροί και μεγάλοι θα μπορούν να απολαμβάνουν την βόλτα τους.
Το ερώτημα είναι, γιατί μια τέτοια παρέμβαση δεν έγινε ακριβώς δίπλα, στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας το οποίο καταρρέει, αντί να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του ιστορικού τοπόσημου των Χανίων. Έναν όμορφο ιστορικό λοιπόν Κήπο “δώσαμε” και ένα όμορφο αστικό πάρκο πήραμε.
Η εξέλιξη αυτή, δείχνει και τη μεγάλη παθογένεια της πόλης των Χανίων. Την ανεπάρκεια στοχοθεσίας και σοβαρού σχεδιασμού. Την αδιαφορία να δημιουργηθούν ελεύθεροι χώροι εκεί που η πόλη τους έχει ανάγκη (π.χ. στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου) και την αδυναμία να συντηρηθούν και να αναδειχθούν σωστά και με σεβασμό στην ιστορία και στον χαρακτήρα τους, οι υφιστάμενες υποδομές.
Η υπόθεση Δημοτικός Κήπος λοιπόν κλείνει, καθιστώντας σαφές ότι το όποιο σχέδιο υλοποιήθηκε χωρίς ρολόι και χωρίς πυξίδα από τους εμπνευστές του.