Αν ο κινηματογράφος είναι ο καθρέπτης του κόσμου (όπως έλεγε και η Ζαν Μορό), τότε τα σινεμά «ΚΗΠΟΣ» και «ΑΤΤΙΚΟΝ» είναι ο καθρέπτης στον οποίον καθρεπτίζονται οι ανάγκες των κινηματογραφόφιλων Χανιωτών και των καλοκαιρινών επισκεπτών.
1. Έτσι, ο Δημοτικός Κινηματογράφος «ΚΗΠΟΣ», σ’ ένα καταπράσινο φυσικό περιβάλλον παρουσίασε και συνεχίζει να παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, μια σειρά σημαντικών ταινιών για απαιτητικούς -και όχι μόνο- θεατές.
Έτσι αξιολογώ (με βάση την κινηματογραφική μου γνώση και εμπειρία, αλλά και έγκυρες κριτικές προσώπων, εφημερίδων και περιοδικών):
– Το “Σίντι και Νάνσυ” του Α. Κοξ που συνιστά μια δραματική ιστορία από τη ζωή του PUNK συγκροτήματος Sex Pistols.
– Την παλαιότερη (1974), αλλά εξαιρετική ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι “Σημασία έχει να αγαπάς”, με τη Ρόμι Σνάιντερ.
– Την επίσης αξιόλογη ταινία του Άλαν Πάρκερ “Ο δαιμονισμένος άγγελος”, με τους Μίκι Ρουρκ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
– Την επίκαιρη πολιτική αλληγορία “Θάνατος στο Σεράγεβο”, του Βόσνιου σκηνοθέτη Ν. Τάνοβιτς που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου.
– Την πρόσφατη ταινία του Μάρκο Μπελόκιο “Αίμα από το Αίμα μου” με έντονη κριτική στάση στον καθολικισμό.
– Την αριστουργηματική (για μένα) μουσική ταινία του Τζίμι Τζάρμους “Gimme Danger”, από τη ζωή του Ίγκι Ποπ, ο οποίος και πρωταγωνιστεί.
– Την εξαιρετική ιστορική – δραματική ταινία εποχής “Η ζωή μιας γυναίκας” του Σ. Μπριζέ, για τις περιπέτειες μιας γυναίκας σε ιδιαίτερα αυταρχικό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον.
– Την επίσης αριστουργηματική ταινία “Paterson”, αλλά για μυημένους κινηματογραφικά θεατές στο κλίμα της σκηνοθεσίας του Τζιμ Τζάρμους.
– Τη συγκλονιστική δραματολογικά ταινία εποχής στην περίοδο της κατοχής της Κορέας από τους Ιάπωνες “Η υπηρέτρια”, του Κορεάτη σκηνοθέτη του “Οld Boy” Παρκ Τσαν – Γουκ με θεματική που εντοπίζεται στη Βικτωριανή Αγγλία και στην Κορέα του 1930.
– Την εξαίρετη πολωνική ταινία “Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης” του Τ. Βασιλέφσκι, με βραβείο σεναρίου στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου, στην οποίαν σκιαγραφούνται τα πορτρέτα τεσσάρων γυναικών μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
– Την ανατρεπτική Ιταλό-Γαλλική ταινία του Πάολο Βίρτζι “Η τρελή χαρά” με την ανεπανάληπτη ερμηνεία της Βαλέρια Μπρούνι – Τεντέσκι. Πρόκειται για μια ταινία road – movie από το χώρο της ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης που ξεχειλίζει από συναισθήματα και θυμίζει την αξέχαστη φεμινιστική ταινία “Θέλμα και Λουίζ”.
2. Το «ΑΤΤΙΚΟΝ», είναι ο άλλος θερινός Χανιώτικος κινηματογράφος δίπλα στη θάλασσα (Χονολουλού), με υψηλή αισθητική περιβάλλοντος χώρου και φροντισμένη τεχνολογικά οπτικοακουστική λειτουργία. Διευθύνεται υπεύθυνα από τον γνωστό εραστή του κινηματογράφου Γιάννη Μαζοκοπάκη, που έχει διαθέσει όλη του τη ζωή στην κινηματογραφική τέχνη και ο οποίος το Φεβρουάριο του 2016 βραβεύτηκε από το Δήμο Χανίων για τη σημαντική προσφορά του στην Κινηματογραφική Παιδεία των Χανιωτών.
Για το φετινό καλοκαίρι, το «ΑΤΤΙΚΟΝ» πρόβαλλε και προβάλλει -εκτός των άλλων- τις παρακάτω εξαιρετικές ταινίες.
– Την ταινία “Τάννα”, γυρισμένη στο ομώνυμο νησί της Ωκεανίας (του Ν. Ειρηνικού), με ερασιτέχνες ηθοποιούς και ιθαγενείς της φυλής Γιάκε, φτάνοντας μέχρι τα ξενόγλωσσα Όσκαρ και κερδίζοντας δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας.
– Τη Γαλλική ταινία “Όλα όσα αγαπήσαμε” της Ν. Γκαρσία, υποψήφια για 4 βραβεία Σεζάρ, που πραγματεύεται μια παθιασμένη ερωτική ιστορία της δεκαετίας του ’50, με τη συγκλονιστική ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ.
– Την εξαιρετική ταινία “Ο επιφανής πολίτης”, επίσημη υποψηφιότητα της Αργεντινής για ξενόγλωσσα Όσκαρ, με τον υπέροχο Όσκαρ Μαρτίνεζ, που ερμηνεύει ένα διάσημο συγγραφέα που ψάχνει τη χαμένη, επί ματαίω, αθωότητά του.
– Τη μουσική – βιογραφική ταινία “Ciao Amore Dalida”, που πραγματεύεται την αληθινή ιστορία της πολυτάραχης προσωπικής ζωής και μουσικής καταξίωσης της γνωστής Ιταλογαλλίδας τραγουδίστριας ΔΑΛΙΔΑ, σκηνοθετημένης συναρπαστικά από τη Λίζα Αζουέλος.
– Την αληθινά και βαθιά συγκλονιστική ταινία “ήρεμο πάθος”, βασισμένη στη ζωή και στο έργο της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον, με σκηνοθεσία Τέρενς Ντέιβις, ερμηνευμένη έξοχα από τη Σίνθια Νίξον (γνωστή από τη δημοφιλή σειρά Sex and the city).
– Την αληθινή ιστορία “Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου”, σκηνοθετημένη από τη Νεοζηλανδή Νίκι Κάρο, για τις περιπέτειες της Αντονίνα Ζαμπίνσκι, η οποία μαζί με το σύζυγό της, διευθύνουν το ζωολογικό κήπο της Βαρσοβίας, που ερημώνει μετά τη ναζιστική εισβολή στην Πολωνία, κρύβοντας και φυγαδεύοντας Εβραίους από το γκέτο, με τη συγκλονιστική ερμηνεία της Τζέσικα Τσαστέιν.
– Τη Γαλλική ταινία “Ο δρόμος τη διαφυγής” του Κριστιάν Ντιγκέ, για δύο μικρά αδέλφια που διασχίζοντας την κατεχόμενη Γαλλία, μέσα από το ναζιστικό κλοιό, προσπαθούν να επανενωθούν με την οικογένειά τους.
– Την επίσης αληθινή ιστορία “Απροσδόκητος έρωτας” με μια καταπληκτική Ντάιαν Κίτον και σκηνοθεσία Τζ. Χόπκινς, για την γνωριμία και σχέση μιας Αμερικανίδας στο Λονδίνο με ένα ιδιόρρυθμο ερημίτη.
– Την Ισπανική ταινία του Ρ. Αρεβάλο “Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου”, με τέσσερα ισπανικά βραβεία (Γκόγια),
συνδυασμός ψυχολογικού δράματος με θρίλερ, για τη βία και την εκδίκηση στον εγκληματικό κόσμο του περιθωρίου.
– Τη συγκινητική Τουρκικό-Ουγγρική αριστουργηματική ταινία του Μουσταφά Καρά “Το κρύο της Τραπεζούντας”, με πολλά και σοβαρά φεστιβαλικά βραβεία και με σπάνια εικαστική ομορφιά, που αποτελεί ένα σπαρακτικό υπαρξιακό δράμα στη σκληρή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα της ανθρώπινης επιβίωσης.
– Την πολύ καλή Γαλλική κωμωδία “Βρε καλώς τους”, με τον Κριστιάν Κλαβιέ στο ρόλο ενός αριστερού διανοούμενου που αναγκάζεται να φιλοξενήσει στο πολυτελές σπίτι του, μια οικογένεια Ρομά, η οποία αναστατώνει την οικογενειακή του ζωή.
– Την ενδιαφέρουσα κωμωδία εποχής “Λαίδη Σούζαν: Έρωτες και φιλίες”, βασισμένη σε διήγημα της Τζέιν Όστιν, με Κέιτ Μπέκινσεϊλ και Κλοέ Σεβίνι, για τις περιπέτειες μιας χήρας και την κόρη της που αναζητούν συμβίους.
– Την εξαιρετική (πρόσφατα παιγμένη στην Αθήνα) ταινία “Το μόνο αγόρι στη Νέα Υόρκη” του Μαρκ Γουέμπ με τους Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Σίνθια Νίξον, Τζεφ Μπρίτζες και Πιρς Μπρόσναν, για τις αναζητήσεις ενός νεαρού κολεγιακού αποφοίτου στη Νέα Υόρκη και τις σχέσεις με τον πατέρα του.
Τελειώνοντας την αξιολογική αυτή παρουσίαση των ταινιών, θα ήθελα να ευχαριστήσω το Δήμο Χανίων και το Γιάννη Μαζοκοπάκη, για τις εξαιρετικές ταινίες που μάς πρόσφεραν στις καλοκαιρινές τους αίθουσες, αμβλύνοντας έτσι τη μονοτονία των βραδινών ταβερνοφαγητών με τι εύγευστες, αλλά παχυντικές και χοληστερινούχες γεύσεις της φημισμένης χανιώτικης κουζίνας.
