ΟΙ Τούρκοι ακολουθούν πάντα επιθετική διπλωματία. Κι όταν τους «παίρνει», όταν δηλαδή οι συγκυρίες τους το επιτρέπουν, μετατρέπουν αμέσως τη διπλωματία σε πράξη. Το είδαμε στο Κυπριακό (1974) και πιθανόν να το ξαναδούμε με άλλη μορφή.
ΕΙΝΑΙ εύκολοι στον πόλεμο, αλλά δυσκολότατοι στην ειρήνη.
ΜΕ το να έχουν σήμερα σχεδόν στρατιωτικό καθεστώς, ή μάλλον με τον Ερντογάν περίπου δικτάτορα, εξαπολύουν ένθεν κακείθεν προκλήσεις με ανιστόρητες απαιτήσεις και φανερές απειλές.
ΕΧΟΥΝ μάθει να μη χάνουν! Πώς; Μα, με το να προσθέτουν σε κάθε προσχηματικό «διάλογο» που στήνουν νέες απαιτήσεις. Ή, με το να επαναφέρουν παλιά αιτήματα -που απέσυραν- ως νέα. Η «ανατολίτικη» νοοτροπία «τα δικά μου, δικά μου, και τα δικά σου πάλι δικά μου» στο μεγαλείο της!
ΑΝ κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση, θα δούμε πως παρόλο που η Τουρκία δεν συμμετείχε στον Β’ Πόλεμο όπως η χώρα μας που βγήκε διπλά κατεστραμμένη (με τον εμφύλιο), η Τουρκία κατάφερε μεταπολεμικά με προβοκάτσιες να διώξει τον Ελληνισμό από την Κωνσταντινούπολη και να «κατακτήσει», με την προκλητική ανοχή των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, τη μισή Κύπρο! Εξάλλου, με τα Ίμια δεν δημιούργησε τις ανύπαρκτες μέχρι τότε δήθεν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο; Ή, μήπως τώρα δεν απειλεί με προσάρτηση των κατεχομένων;
ΣΥΝΕΠΩΣ, αναμενόμενο είναι να «παίζει» τον ρόλο όχι μόνο της υπερδύναμης αλλά και του χωροφύλακα στην περιοχή. Γιατί λοιπόν, να θέλει να λυθεί το Κυπριακό δίκαια; Τη συμφέρει η διαιώνιση του θέματος, ώστε να θέτει αυθαίρετες απαιτήσεις, όπως αυτές που αφορούν στους υδρογονάνθρακες της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας!
ΑΠΕΙΛΕΙ υπολογίζοντας πως θα τρομοκρατήσει ή θα κάμψει τις αντιστάσεις μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας, της Κύπρου, ποντάροντας στο ότι η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 8 χρόνια σε βαθιά οικονομική κρίση, είναι πολιτικα κατακερματισμένη και αδύναμη να προβάλλει, πόσο μάλλον να επιβάλλει τα δίκαια και τις απόψεις της προς τα έξω!
ΚΑΙ πάλι η Τουρκία θα αξιοποιήσει επωφελώς, για την ίδια και τη διπλωματία της, τα αποτελέσματα της πρόσφατης διάσκεψης στην Ελβετία για το Κυπριακό. Σαμποτάροντας τις διακοινοτικές συνομιλίες δεν κατάφερε άραγε να επισημοποιήσει την αμετακίνητη στάση της στο θέμα της παραμονής των στρατευμάτων κατοχής στο τουρκοκρατούμενο βόρειο τμήμα του νησιού; Ποια είναι τα επόμενα βήματά της; Νομίζουμε πως δεν θα της είναι εύκολο να κάνει τον «τσαμπουκά» στην ΑΟΖ της Κύπρου σε μια περιοχή στην οποία κύριοι ενεργειακοί παίκτες εμφανίζονται ομού η Ε.Ε. (Γαλλία), οι ΗΠΑ (ήδη εξέφρασαν την στήριξή τους στην Κύπρο) και η Ρωσία. Αλλά «φωνάζει ο κλέφτης, να φύγει ο νοικοκύρης»…
