Κύπρος της Αγάπης… “Δεν ξεχνώ”

Πατρίδα μου…
«Αγρίεψε ο κόσμος, σαν καζάνι που βράζει…
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο…
Είδα τη μάνα μου που κρατούσαν αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα…
Είδα κομμένα, τα χέρια, τα πόδια…
Κι είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή…».
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, μικρό παιδί, έζησε τις σκοτεινιασμένες εμπειρίες, της εισβολής, πριν από σαράντα δύο χρόνια…
Είναι μία εκδοχή από τη συγκλονιστική καταγραφή, εν είδει ελεγείας, μουσικώς, και μερικώς…
Ο δημοφιλέστατος τραγουδοποιός, τα έχει καταγράψει, τα έχει τραγουδήσει, τα έχει καταθέσει “ιστορικά μεγαλυνάρια” που λειτουργούν ως ευαγγελικά εδάφια “παλίμψηστα” κατ’ έτος, πάνω από τις υποστάσεις του βασανισμένου νησιού…
Σαράντα δύο χρόνια λοιπόν φέτος, από τη θρασύτατη τουρκική εισβολή, που εξέθρεψαν οι χουντικές διεργασίες στην Αθήνα και σαν σήμερα 25 Ιουλίου έφυγε πριν από μια πενταετία ο πολυβραβευμένος Κύπριος σκηνοθέτης, Μιχάλης Κακογιάννης.
Θέλω, λοιπόν, ν’ αναφερθώ επί τούτου στο πασίγνωστο κι ενδεικτικό video, που γύρισε για την εισβολή, στη “γη της λεμονιάς, της ελιάς”… Εκεί, εμφανίζεται η Μελίνα, με το αντινανούρισμα του Κώστα Γεωργουσόπουλου, “Παιδί μου μη κοιμάσαι ξαγρύπνα κόρη μου” ηγείται μαζικής πορείας στο νησί της Αφροδίτης, και συνομιλεί κατόπιν, με τις μανάδες, τις συντρόφους, τις αδελφές και τις θυγατέρες των σφαγμένων, των αιχμαλώτων, των αγνοουμένων… της συμφοράς!
…Σήμερα, τα όσα στη δίνη του εκτραχηλισμού συμβαίνουν στη γείτονα, αφήνουν τον κόσμο, και όχι μόνο τον ευρωπαϊκό, ενεό (;) κι ανήσυχο σφόδρα, για ό,τι ενδεχομένως, έπεται. Ομως, όλα τούτα, είναι άλλου θέματος αναλύσεις…
Εμείς σήμερα, οφείλουμε ένα κλαδάκι αλυγαριάς στην Κύπρο της αγάπης μας, και μιαν επαύξηση ειλικρίνειας και από καρδιάς, για κείνο το “Δεν ξεχνώ”.