π. ΣτυλιανοΣ Θεοδωρογλάκησ
«Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία».
Το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής είναι λόγος πνοής και ζωής, θαυμαστός και ευλογημένος. Όχι μόνο ο ευαγγελικός λόγος αλλά και ο Άγιος Ιωάννης, ο συγγραφέας της κλίμακας του οποίου τη μνήμη τελούμε σήμερα αποτελούν κεφάλαια ζωντανής εκκλησιαστικής πνοής και ζωής για κάθε άνθρωπο χριστιανό ευλογημένο, γυναίκα και άνδρα, νέο και ηλικιωμένο.
Ο Αγιος Ιωάννης είναι άνθρωπος πνευματικός και πνευματοφόρος, μεγάλος δάσκαλος της κατά Χριστόν ζωής και πολιτείας, οραματίστηκε αυτή την κλίμακα που ενώνει τη γη με τον ουρανό με τριάντα τόσα σκαλοπάτια πνευματικούς ιερούς αναβαθμούς απ’ όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί αν έλκεται από την αγάπη του Θεού να τα ανεβάσει και να ανεβεί και ο ίδιος στην ευλογημένη βασιλεία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Πλούσιο πνευματικό ρεπερτόριο, μαθήματα δύναμης και ζωής, μεταμόρφωσης και καταξίωσης για κάθε πιστό άνθρωπο σαν αυτό που είναι η εικόνα του Θεού που πορεύεται προς το «καθ’ ομοίωσιν».
Την εβδομάδα αυτή επίσης έχουμε την Τετάρτη εσπέρας την ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος του Αγίου Ανδρέου επισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτη, ποίημα πολλών τροπαρίων με έντονο μετανοητικό χαρακτήρα και ακόμα την Παρασκευή εσπέρας ψάλλεται ο Ακάθιστος Ύμνος ποίημα κατεξοχήν ευχαριστιακό προς το πρόσωπο της Παναγίας, ένεκα της διάσωσης της Πόλης από τους Αβάρους με τη δική της θαυμαστή και θαυματουργική παρέμβαση στους ηλικιωμένους, τις γυναίκες, τα παιδιά, που χωρίς πολεμικά εφόδια και προπάντων χωρίς στρατό με την ευλογία του πατριάρχη Σέργιου κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή τους επιτιθεμένους εχθρούς.
Και οι δυο αυτές ακολουθίες ενισχύουν το φρόνημα των πιστών στον πνευματικό τους αγώνα των ημερών αυτών και τους καθιστά έτοιμους να δεχτούν και να χαρούν το Πάσχα και τη χαρά της Λαμπρής. Σημειώνουμε οι μεγάλοι ασκητές της ερήμου διάβαζαν τον ακάθιστο ύμνο καθημερινά ως έκφραση ευχαριστιών και ευγνωμοσύνης στην Παναγία.
Εμείς προτρεπόμεθα πλέον τούτου την καθημερινή ανάγνωση του Μεγάλου κανόνος προς καλλιέργεια και ανάπτυξη της μετάνοιας που είναι μονόδρομος για τη βασιλεία του Θεού. Να αφήσουμε λίγο άλλα ηλεκτρονικά και λοιπά αναγνώσματα του πονοκέφαλου και της ζάλης και να δούμε από τούτη την πλευρά τη ζωή, στο παρόν και το μέλλον της.
«Ήνεγκα τον υιόν μου προς σε έχοντα πνεύμα άλαλου και κωφού και όπου αυτόν καταλάβει ρύσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται και είπα στους μαθητές σου θεραπεύσον αυτόν και ουκ ίσχυσαν». Οι μαθητές προσπάθησαν πράγματι, ήθελαν να τον θεραπεύσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο πατέρας είπε την αλήθεια και τώρα τον φέρνω σε σένα Κύριε. Ο Χριστός ερωτά: πιστεύεις ότι δύναμαι τούτω ποιήσαι; Και η απάντηση του πατέρα: Ναι Κύριε. Πιστεύω βοήθημι μοι τη απιστία, δηλαδή βοήθησέ με να μην χάσω την πίστη μου.
Το θαύμα έρχεται ως παιδί της πίστεως, δώρο στον πατέρα, που ναι μεν πιστεύει, αλλά και φοβάται μη χάσει την πίστη του, και προσεύχεται ζητώντας τη βοήθεια του Θεού να μη χάσει την πίστη του.
Ο πατέρας φεύγει ευχαριστημένος όμως οι μαθητές προβληματίζονται, εμείς γιατί δεν μπορέσαμε; Η απάντηση του Χριστού: χωρίς εμού ου δύναστε ποιείν ουδέν. Μόνοι οι μαθητές χωρίς τον Χριστό, δεν μπορούν να κάνουν θαύμα, που σίγουρα το ήθελαν, γιατί η πίστη στον Χριστό δεν είναι θέμα ιδέας και ιδεαλισμού αλλά είναι αναστροφή, είναι συμβίωση, είναι σχέση αγαπητική. Ο Παύλος λέει «ζω ουκ έτι εγώ ζει δε εν εμοί Χριστός». Και ο πλούσιος νέος που πήγε στον Χριστό και ζήτησε να γίνει τέλειος, ο Χριστός του είπε άσε αυτά που έχεις και έλα μαζί μου. Ο Χριστός σέρνει μαζί του τη βασιλεία του Θεού, η οποία ήρθε, δεν έρχεται, είναι παρούσα εν Χριστώ Ιησού και πνεύματι αγίω.
Βρίσκεται μαζί με τον Χριστό. Οι μαθητές είναι τρία χρόνια μαζί με τον Χριστό, αλλά μια στιγμή έμειναν μόνοι και δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί που βρισκόταν κάτω από τη δυναστεία του δαιμονικού. Σίγουρα οι μαθητές είχαν καλή ιδέα για τον Χριστό, δεν ήταν όμως προχωρημένοι στην πίστη, στη σχέση και την αναστροφή και τη συμβίωση ως εμπεπιστευμένα στελέχη της βασιλείας του, ήταν ακόμη σκλάβοι της κοσμικής αντίληψης. Το να αφήνεις τη βάρκα και τα δίχτυα και να πηγαίνεις με τον Χριστό, χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις, είναι ρίσκο μεγάλο. Οι μαθητές φαίνεται να είχαν κάποιες φιλοδοξίες, ανθρώπινα δικαιολογημένες.
Κάνε μας να βρεθούμε μαζί σου ως υπαρχηγοί στη βασιλεία σου, για να πάρουν την απάντηση, δεν ξέρετε τι ζητάτε. Ενώ ο Αβραάμ στο κάλεσμα του Θεού να τα αφήσει όλα και να πάει εκεί που θα του δείξει ο Θεός, που δεν γνωρίζει που με πλήρη εμπιστοσύνη, με πλήρη αφοσίωση, προχωρεί, αποδέχεται την πρόσκληση του Θεού. Φαίνεται ότι έχει μαγικό χαρακτήρα και εμπεριέχει ηδονή να ανταποκρίνεσαι και να ακολουθείς την θεϊκή πρόσκληση.
Είναι βέβαιο ότι είναι ελκυστική η φωνή του Θεού, γιατί πρόκειται για βέβαιο και ασφαλή λόγο. Ο Θεός όταν μιλεί δεν αστειεύεται, δίνει δύναμη και ζωή. Η πρόσκλησή του είναι σε κάθε περίσταση ζωτικής σημασίας, πρώτον τιμητική για τον άνθρωπο και δεύτερον σωστική και λυτρωτική τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για ολόκληρο τον κόσμο. Φυσικά δεν αποκρύπτεται ότι ο ζυγός μου είναι βαρύς και ότι το φορτίον μου είναι ελαφρόν και ότι στον κόσμο θα έχετε θλίψεις, αλλά μη φοβάστε, εγώ ενίκησα τον κόσμο. Η ζωή των ασκητών στην έρημο υπήρξε πάντοτε ζωή σκληρή, βασανιστική, αλλά και με μεγάλες απολαύσεις. Η ζωή των μαρτύρων όλων των επόμενων εποχών υπήρξε βασανιστική και αιματηρή αλλά όμως χάρισε και στέφανα δόξης και τιμής.
Ο πατέρας του δαιμονισμένου και σκληρά βασανιζόμενου παιδιού του, από τα βάθη των αιώνων μας κάνει αυτό το διαχρονικό και λυτρωτικό μάθημα, πώς να έχουμε πίστη και πώς να τη διαφυλάττουμε, να μην τη χάσουμε, ζητώντας τη θεϊκή ευλογία.
Η προσευχή είναι το μόνο εργαλείο να αντλούμε τη δύναμη του Θεού και να έχουμε τον ίδιο τον Θεό στη διάθεσή μας.
Ο Χριστός διαβεβαιώνει τον πατέρα του οποίου θεραπεύει το παιδί και το απελευθερώνει από τη δυναστεία του δαιμονικού και επισημαίνει ότι αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι η προσευχή. Φυσικά η αγανάκτηση του Χριστού δεν αναφέρεται στον πατέρα αλλά περισσότερο στους μαθητές του.
Εμείς που έχουμε την πληρότητα της εν Χριστώ αποκάλυψης και εξακολουθούμε ακόμα να είμαστε διστακτικοί στη σχέση μας με τον Θεό και εξακολουθούμε να του στερούμε την εμπιστοσύνη μας, αυτό είναι η αμαρτία μας. Το δαιμονισμένο παιδί θεραπεύεται και λυτρώνεται και το ίδιο και ο πατέρας του, με την προσευχή του πατέρα, που σημαίνει ότι ο πατέρας ένιωθε ότι η λύτρωση έρχεται από τον Χριστό και εξέφρασε με τον τρόπο του όλη την εμπιστοσύνη του σε αυτόν.
Ανήκει σε μας η ευθύνη να αναπτύξουμε την πίστη μας, να ανοίξουμε τα φτερά της προσευχής και με όλη τη δύναμη της υπάρξεως και της ζωής μας να αναζητούμε το πλούσιο και λυτρωτικό έλεος του Θεού.
Να ξανατυπώσουμε την ταυτότητά μας στα νάματα της πατερικής πνευματικής κολυμβήθρας, να ανανεώσουμε την ορθοδοξία μας και να μάθουμε να ζούμε με προσευχή και αφοσίωση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Να προσαρμόζουμε τη ζωή μας με τη ζωή του, να ταυτιζόμαστε μαζί του, να λειτουργούμε το άγιο θέλημά του και να πορευόμαστε εν ειρήνη και ομονοία μακράν από το πονηρό.
Να είναι και να γίνεται ο Χριστός η ζωή μας «Χριστέ το φως αληθινό το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ελθέ και σκήνωσον εν ημίν».
Με την ευκαιρία της σημερινής εορτής του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακας να ξαναδούμε της ζωτικής σημασίας κεφάλαια και να προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε τα σκαλοπάτια αυτής της κλίμακας γιατί αυτά μας κρατούν και ζωογονούν και στηρίζουν και σώζουν. Με αφορμή το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα να βρεθούμε ουσιαστικότερα στο πνεύμα και το νόημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το νηστευτικό και προσευχητικό περιεχόμενό της για τη σωτηρία μας. Εξάλλου ο Χριστός το είπε: «τούτο το γένος το δαιμονίον ουκ εισπορεύεται ειμί εν προσευχήν και νηστεία». Ο πατέρας πήγε προσωπικά στον Χριστό δεν έστειλε ραβασάκι σωτηρίας, έψαξε και τον βρήκε και πέτυχε τον στόχο του. Πολλές φορές οι πιστοί μας μας λένε να μνημονεύσουμε για την υγεία του τάδε προσώπου. Είναι καλό αυτό. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Οφείλουν και οι ίδιοι και οι ενδιαφερόμενοι να προσεύχονται για αυτό που ζητούν, όχι να προσευχηθούν. Ο πατέρας συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία της λύτρωσης του παιδιού του, μετέχει στην τέλεση του θαύματος, για χάρη του γίνεται το θαύμα. Ο πόνος του παιδιού είναι κατεξοχήν δικός του πόνος για τούτο και τρέχει και διατρέχει να βρει τη λύτρωση και τη σωτηρία και καμαρώνουμε που είχε αυτό το θαυμαστό αποτέλεσμα, να ελευθερωθεί το παιδί του από τη δυναστεία του δαιμονικού.
Να γίνουμε οι πατέρες των παιδιών μας κατεξοχήν στις δύσκολες ώρες της ζωής των, να μένουμε αταλάντευτα το στήριγμά τους και η προαγωγή τους στο αγαθό και όταν ακόμα εκείνα δεν μας αναγνωρίζουν και φεύγουν μακριά μας, αναζητώντας τάχα την απεξάρτησή τους από την πατρική στοργή. Να μένουμε οι πατέρες των που θα σκεφτόμαστε και θα προσευχόμαστε για αυτά και θα περιμένουμε ασταμάτητα την επιστροφή τους, και να πανηγυρίσουμε την επανεγκατάστασή τους στην οικογένεια. Ο πατέρας του παιδιού που ταλανίζεται από τα δαιμόνια είναι τρανταχτό παράδειγμα, όπως και ο πατέρας του ασώτου. Η πατρική στοργή είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχουμε για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας.
Να έχουμε την αγκαλιά μας ανοιχτή να τα υποδεχτούμε. Δεν δικαιολογείται κανένας πατρικός εφησυχασμός που βλέπει τα παιδιά του να πληγώνουν αιματηρά την κοινωνία που ζουν, να σύρονται ως κατάδικοι στα δικαστήρια, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Η πατρική ευθύνη είναι μεγάλη για όλες τις παιδικές παρεκτροπές είτε τα παιδιά βρίσκονται κοντά μας, είτε βρίσκονται μακριά μας.
