Άλλος κόσμος ο ουράνιος θόλος, που σε μαγεύει με τα φανταστικά σχήματα και χρώματά του, που σου προσφέρει μοναδικές στιγμές γαλήνης κι ανάπαυλας. Αλλά και σε ταξιδεύει όταν ακολουθείς με το μάτι τις συνεχείς μετακινήσεις των πουλιών στις γειτονικές στέγες, μένοντας έκπληκτος απ’ τις απόλυτα συντονισμένες, χαμηλές πτήσεις τους.
Είναι σκέτη απόλαυση να τα κοιτάς, καθώς πετούν όλα μαζί σε κύκλους, φορές-φορές μάλιστα να έρχονται ορμητικά προς το μέρος σου, κι εκεί που νομίζεις ότι θα πέσουν πάνω σου, να τα βλέπεις να στρίβουν απότομα, ν’ ανυψώνονται κι αλλάζοντας πορεία να εξαφανίζονται στον ορίζοντα…
Πρωταγωνιστές του μοναδικού αυτού κόσμου των αιθέρων τα περιστέρια της γειτονιάς! Αξιοθαύμαστο είναι το πώς προσαρμόζονται στις δύσκολες καιρικές συνθήκες τα ντελικάτα αυτά πετούμενα, πως βρίσκουν απάγκιο σε μπαλκόνια και κοιλότητες, διαλέγουν προσεκτικά που θα στήσουν τη φωλιά τους, ανταγωνίζονται αλλά και στηρίζουν το ένα το άλλο, και βεβαίως…επικοινωνούν με τον άνθρωπο!
Δεν θα ξεχάσω πριν χρόνια ένα μικρούλι -απ’ αυτά που μεγάλωναν στα διπλανά μπαλκόνια- που πέταξε άγαρμπα προς το δικό μου, το καλοδέχτηκα κι έκτοτε έγινε μόνιμος επισκέπτης. Σύντομα ζευγάρωσε κι είχα πλέον δυο πουλιά -που γοργά έγιναν τέσσερα- να περιμένουν εναγωνίως το πρωινό συσσίτιο στα κάγκελα του μπαλκονιού. Ο φτερωτός μου φίλος κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να στήσει ολόκληρη οικογένεια, γαμπρούς, νύφες, εγγόνια και δισέγγονα που θεωρούσαν το μπαλκόνι μου ιδιοκτησία τους! Ερχόταν πάντα πρώτος -τον αναγνώριζα από μερικά πρασινωπά φτερά που εξείχαν στο λαιμό του- και με κοιτούσε επίμονα αν καθυστερούσε λίγο η τροφή. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, όχι μόνο να με επιπλήττει με το επίμονο βλέμμα του έξω απ’ το τζάμι του παραθύρου, αλλά συχνά-πυκνά, να μπαίνει μέσα όταν εύρισκε ανοιχτή τη πόρτα, και να φτερουγίζει πέρα-δώθε ανυπόμονα …
Είναι λοιπόν και τα πουλιά διεκδικητικά, πεισματικά μάχονται κάθε στιγμή της ζωής τους! Πρώτα να μάθουν να χρησιμοποιούν τα φτερά τους για να πετούν άφοβα στους ουρανούς, στη συνέχεια παλεύουν για το ζευγάρωμα, το στήσιμο της φωλιάς, το καθημερινό της οικογένειας. Και μόνο που τα κοιτά κανείς και παρατηρεί το πώς ανταπεξέρχονται στις προκλήσεις των αιθέρων, είναι αρκετό για να παρηγορηθεί απ’ τα δικά του βάσανα…
Σε δύσκολους καιρούς σαν τους τωρινούς, που οι αβέβαιες δικές μας «χαμηλές πτήσεις» έχουν γίνει κανόνας, καιρός να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά και να δούμε με άλλο μάτι τη ζωή.
Γιατί, αν μπορούν τα πουλιά -που έχουν δυο φτερά μόνο και τίποτ’ άλλο στον κόσμο!- άφοβα να βουτούν στα βάθη κι ύστερα να τραβούν ξανά για τα ύψη, αν καταφέρνουν τα μικρά αυτά πλάσματα της φύσης κι επιβιώνουν και να συμπληρώνουν έναν καλό κύκλο ζωής, γιατί όχι κι εμείς;
