Κίτρινες μέρες του έτους της βροχής

Ενα βιβλίο, μια πνευματική εργασία…
Λέξεις, φράσεις παράγραφοι στοιχισμένες στο χαρτί…
Εκεί όπου ακουμπάει ο δημιουργός εικόνες, σκέψεις, απόψεις συναισθήματα και γενναιόδωρα τα θέτει στη διάθεσή μας…
Ένα κλειδωμένο σεντούκι είναι  το καλό βιβλίο, που μόλις ανακαλύψεις το κλειδί του θα σου αποκαλύψει -πάνω κι ανάμεσα στις γραμμές του- τους κρυμμένους θησαυρούς του.
Για να καθρεφτιστείς μέσα στη λάμψη τους, να δακρύσεις με τις αλήθειες τους, να θυμηθείς και να ξεχάσεις…
Εδώ και λίγες ώρες μελετώ την ποιητική συλλογή του δικηγόρου κ. Γιάννη Μανουσάκη που ο «Τομέας Πολιτισμού του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων» -μ’ ευαισθησία κι αφοσίωση στον άνθρωπο και στην πορεία του στον χώρο και στον χρόνο- είχε παρουσιάσει το καλοκαίρι που πέρασε, σε μια εκλεκτή εκδήλωση στο Ίδρυμα “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”.
Αναζητήσεις και προβληματισμοί, προσδοκία του ανέφικτου, πορεία στο άπειρο, φθορά, ζωή κι έρωτας, αλλά και «παραίτηση» που μετατρέπεται σε «παράταση»: «…Παραίτηση…/ Πάντα πολύ τη μελετούσα μαζί σου αυτή τη λέξη./ Θα τη μεταλλάξω σε/ Παράταση./ Είπα./ Ισόβια», θα μας πει ο ποιητής στο ποίημα του «Αιφνιδιασμοί».
Στο κομμάτι «Ματαίωση» της σελίδας 41 θα μας κάνει κοινωνούς  μιας δύσκολα αποδεκτής, πανανθρώπινης αλήθειας: «Τι δύσκολη που είναι η αναστροφή…/ Και πως τώρα,/ οι αδημονούσες συνιστώσες του έρωτά μου/ θα πρέπει,/ όχι μόνο να ανακόψουν την εν εξελίξει πορεία τους/ προς το Είναι,/ αλλά,/ σιωπηλές να συνταχτούν/ με το Δέον;».
Είναι ποίηση!
Είναι οι επιθυμίες, οι προσδοκίες, οι χαμένες ευκαιρίες μας…
Ένα μακρύ ταξίδι -νοερό ή μη- στο απρόοπτο, στο αναπάντεχο, στο απραγματοποίητο…
Εκεί όπου γίνονται οι μεγάλες θυσίες: Σελίδα 43, τίτλος «Επιλογή»: «Κι είσαι ένα λουλουδάκι τόσο δα!/ Φυτρωμένο ανάμεσα σε δυο ράγες/ σιδηροδρομικής γραμμής./ Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον χρωματισμό σου./ Παιδί ακόμα μου ’μαθαν μόνο τις αποχρώσεις του μαύρου…/ Μα ούτε και να σε κατατάξω σε συνομοταξίες/ και να εκνευρίζονται μέλισσες και πεταλούδες./ Εκεί θα σ’ αφήσω./ Ανάμεσα σε δυο ράγες σιδηροδρομικής γραμμής./ Τραίνο, να εκτροχιάζομαι/ σε κάθε μου γύρο του θανάτου…».
Αποδοχή τετελεσμένου γεγονότος ή μήπως όχι;
«Σύγχυση» στη σελίδα 53: «Σε περιμένω…/Ενώ είσαι πάντα εδώ/ Σε περιμένω…/ Με αμηχανία πρώτης συνάντησης./ Ενώ είσαι πάντα εδώ./ Σε περιμένω…/ Με αδημονία τόση,/ που εξουδετερώνει και αυτό ακόμα/ το γεγονός της πραγματικής έλευσής σου./ Κι εγώ εξακολουθώ να περιμένω!»
Όπως όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας κ. Μανουσάκη…
Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια…