Κίτρινιαρικη δαγκάνα και μωβ μέδουσα

Nτουκ, ντουκ-ντουκ, ντουκ-ντουκ,…
Τρυπά τον εγκέφαλο τούτος ο κτύπος! Nτουκ, ντουκ-ντουκ, ντουκ-ντουκ,… Ισχυρότερος από τη δυναμική των τζιτζικιών που, θαρείς, πασχίζουν να ακουστούν δυνατότερα, πάνω από σύννεφα, πάνω απ’ το θαλασσινό αγέρι που αεροχαϊδεύει το γαλανό της θάλασσας τούτο το πρωινό!
…Θαλασσινό και τούτο το σημείωμα, από χανιώτικο ακρογιάλι…
Ντουκ-ντουκ, ντουκ-ντουκ, σωστά επαναλαμβανόμενος, μακρόσυρτος ο ήχος σαν από μυδραλιοφόρο!
Ωμή βία, πάνω στα προαιώνια βράχια, πάνω στην πέτρα, στο βουνό· στο πολύπαθο κορμί του όπου ασκούνταν κι ασκούνται πάνω του ξένοι φαντάροι, και που ολοένα ξεπουλιέται λίγο – λίγο κι αυτό!
Ξεφυτρώνουν δω κι εκεί νέα δρομάκια, σαν φίδια που έρποντας φτάνουν ως στην κορφή του!
«Μια ακόμη επιτυχία του ανθρώπου να δαμάσει τη φύση»(;).
Καλοκαιρινό πρωινό, σαν κολυμπάς μέσα από τη θάλασσα, ατενίζεις την ολοκιτρινιάρικη δαγκάν που ρίχνεται με μίσος πάνω στο έρμο κορμί του απέναντι βράχου… που αντιστέκεται, που σπινθίζουν τα μηλίγγια του!
Τούτο το νέο ποίημα του σύγχρονου ανθρώπου!
Μα εσύ σκέφτεσαι έναν μεγάλο ποιητή που έγραφε για ένα τόσο δα κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα!
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη…!
Οι ποιητές του χθες και οι εκποιητές του σήμερα… σκέφτεσαι! Μια τέτοια ηλιόλουστη, καλοκαιριάτικη, σπούμε τα βράχια μας και γεμίζουμε τον τόπο με τσιμέντο, να αλλάξει η φύση μας να ευαρεστηθεί τ’ αφ’ υψηλού εγώ μας!
Ένας κύριος κολυμπάει δίπλα μου, κοιτά τη δαγκάνα, με κοιτά, κουνάει το κεφάλι του!
Τον κοιτώ και δεν μπορώ να χαμογελάσω!
…Βουτώ το κεφάλι μέσα στο νερό, προσέχω μην κι απαντήσω καμιά μωβ μέδουσα και με τσακίσει…