Ολα τα κόμματα μέλημα και σκοπό τους έχουν την ανά- ληψη της εξουσίας. Οταν φθάνουν στη διακυβέρνηση, βλέ- πουν πως δεν είναι τα πράγματα όπως τα υπολόγιζαν και ο κάθε πρωθυπουργός έχοντας τη δύναμη του “ενός αν- δρός” μελετά πως να παραμείνει το κόμμα στην εξουσία να μην τη χάσει. Οσο περισσότερο άρχει τόσο πιο πολύ υπάρχει η βεβαιότητα να επικρατήσει στον κρατικό μη- χανισμό και να συντηρείται εξ αυτού το κόμμα και η πε- λατεία του. Η αντίληψη αυτή του κόμματος κράτους φαίνεται πως έχει ξεθωριάσει. Τα κόμματα με ζωή ετών ανήκουν στο παρελθόν ανεπιστρεπτί. Το εκλογικό σώμα έχει εγκατα- λείψει αυτή την αρχή. Εχει παρέμβει αποφασιστικά στην κατάργηση του δικομματικού σχήματος απ’ την μεταπο- λίτευση μέχρι που άρχισε η κρίση, απογαλακτίστηκε απ’ την παθογένειά του και προκρίνει κυβερνήσεις συνερ- γασίας. Αυτό προσπάθησε να το αποτρέψει ο δικομματι- σμός με εκλογικό νόμο, που χάριζε 40 έδρες στο πρώτο κόμμα, τις οποίες όταν ο σημερινός Πρόεδρος της Δη- μοκρατίας ήταν υπ. Εσωτερικών της ΝΔ, τις αύξησε στις 50. Στις παλαιότερες περιόδους οι διάφοροι κομματικοί δο- ρυφόροι περιστρέφονταν γύρω από τον ιδρυτή, όπως οι πλανήτες περί τον Ηλιο, χωρίς να υπάρχει το στοιχείο της αμφισβήτησης. Από τέτοιες περιπλανήσεις πέρασε και το ΠΑΣΟΚ και μέχρι να ενηλικιωθεί, από κίνημα το έκανε ο Ανδρέας κόμ- μα. Τώρα αυτό το φαινόμενο στη μεταμνημονιακή περίοδο βρίσκεται στη φάση των συγκρούσεων των ομάδων με δια- φορετικές ιδεολογικές αντιλήψεις περί του καλύτερου τρό- που άσκησης της εξουσίας. Αποτέλεσμα ο κάθε “καλαμοκαβαλικευμένος” να ιδρύ- ει δικό του κόμμα με την αισιοδοξία και την ψευδαίσθη- ση που καλλιεργεί ότι θα σώσει τη χώρα. Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Μήπως είναι λάθος του Τσίπρα, ο οποίος αναγκάστηκε να κυβερνήσει αυτό το 6μηνο έξω απ’ την ιδεολογία του, δεν διέγραψε τους αμ- φισβητίες και δεν προσπάθησε να συνεργασθεί μ’ αυτούς που του ψήφισαν το μνημόνιο να σχηματίσει κυβέρνη- ση συνεργασίας; Ηταν λάθος του, που δεν προκάλεσε πρό- ταση μομφής κατά της προέδρου της Βουλής, ώστε να πο- ρεύεται απερίσπαστα στο έργο του; Ηταν πάλι λάθος η άπο- ψη σημαίνοντος οικ/κού στελέχους του ότι «ο κύκλος της διαπραγμάτευσης ολοκληρώθηκε… και ότι στο τέλος αυ- τού του κύκλου εξαντλήθηκαν τα όρια της λαϊκής εντο- λής που λάβαμε στις 25 Ιανουαρίου»; Μπορεί με τις νέες εκλογές να ανανεωθεί το πολιτικό δυ- ναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά τη διάσπαση είναι δύσκολο να επιτευχθεί το 36% του Ιανουαρίου. Εθελοτυφλούν ότι θα υπάρξει η αντίστοιχη ανταπόκριση του εκλογικού σώ- ματος του Ιανουαρίου, οπότε αυτοδυναμία δεν θα υπάρ- ξει και θα ’χουμε ξανά μία από τα ίδια. Η πεποίθηση ότι με μια «καθαρή εντολή διακυβέρνησης» ο ΣΥΡΙΖΑ «θα δια- χειρισθεί με τον καλύτερο τρόπο ένα δύσκολο πρόγραμ- μα» είναι κουβεντολόι με απροσχημάτιστη αφέλεια, έτσι για να λέγεται κάτι. Ο Π.τ.Δ. έχει την ευχέρεια, εκ του σοφού Συντάγματος, της προσπάθειας σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας. Υπάρχει χρόνος να γίνει μια τέτοια συζήτηση μετά την κα- τάθεση της τρίτης εντολής απ’ τον κ. Λαφαζάνη. Μπορεί, όμως, να σχηματισθεί κυβέρνηση τέτοια με πρωθυπουρ- γό τον Τσίπρα, που συντεταγμένα και απερίσπαστα να προ- χωρήσει σε ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση; Μή- πως πίσω από τις εκλογές υποκρύπτονται άλλες πολιτι- κές σκοπιμότητες; Πάντως οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι πλέον πα- ρελθόν και είναι βέβαιον ότι θ’ αντιμετωπίσουμε ξανά το φάσμα της χαμένης ψήφου. Θα ’χουμε μια από τα ίδια και το χειρότερο δε η χώρα θα ξαναπάει πίσω, όπως έχει γί- νει στο παρελθόν με παρόμοιες περιπτώσεις.
Κυβέρνηση συνεργασίας;
