Κυβερνώντα κόμματα – ίδια γεύση

Η αξιοπιστία της πολιτικής έχει πληγεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία χρόνια. Οι πολιτικοί μόνοι τους αυτοαναιρούνται, αφού όσα υποσχέθηκαν τα… ξέχασαν. Το πρόβλημα της αντιπολίτευσης τώρα είναι, ότι δεν μπορεί να αποδείξει, πόσο αναξιόπιστη είναι η κυβέρνηση, αφού και αυτή από αναξιόπιστους αποτελείται. Με τις αντιπαραθέσεις και τις κινήσεις της ενίοτε εκτίθεται η ίδια και έτσι διευκολύνει την κυβέρνηση να φαίνεται, ότι είναι φερέγγυα.
Ολοι το ίδιο είναι. Σε τι διαφέρει η σημερινή αριστερά, όχι η παραδοσιακή του Περισσού, του ΣΥΡΙΖΑ από τη δεξιά της Ν.Δ.; Η αλήθεια δεν είναι αυτό που ακούγεται, αλλά εκείνο, που υπάρχει στην πραγματικότητα. Στην πολιτική αυτό που διαφέρει, είναι “τα λόγια τα μεγάλα”. Τούτο για τους πολλούς θεωρείται ρητορική, που δύσκολα απορρίπτεται απ’ τους φανατικούς οπαδούς.
Οι αντιπολιτευόμενοι, που δείχνουν, ότι τους απασχολεί το κατρακύλισμα του κοινωνικού ιστού, αρνούνται στην αρχή τον προκλητικό και ψευτικολόγο των κυβερντώντων, αλλά μετά τους προσεγγίζουν.
Και οι μεν και οι δε λειτουργούν συνήθως με ψυχρή λογική προς ίδιον όφελος. Σε έκρυθμες καταστάσεις, πιστεύοντας ότι κινούνται στο σωστό δρόμο βγάζουν αποφάσεις, αδιάφορα αν αποκλίνουν απ’ την κοινή λογική του μέσου πολίτη.
Η κυβέρνηση της δεξιάς, όταν είχε ανάγκη υποστήριξης, πίεζε την αριστερά να βοηθήσει για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης. Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση της αριστεράς τον Αύγουστο 2015, όπου βρήκε τη συμπαράσταση της δεξιάς στην ψήφιση των προαπαιτούμενων του 3ου μνημονίου. Επρόκειτο για μια ανορθόδοξη εξίσωση, που επιβαλόταν απ’ τη συγκυρία των πραγμάτων, αλλά μετά ανετράπη για λόγους αντιπολιτευτικούς.
Η κυβέρνηση εκφράζει την αισιοδοξία της για τη μελλοντική έξοδο από την κρίση προετοιμάζοντας το κοινό αίσθημα για τη μεταμνημονιακή εποχή αντιπαρατιθέμενη στην καταστροφολογία της αντιπολίτευσης. Πόσοι όμως πιστεύουν στις προσδοκίες της κυβέρνησης, ότι θα ξεπεραστεί η κρίση; Με τα λόγια δεν πείθεται πλέον ο κόσος. Οι αριθμοί δείχνουν, ότι βρισκόμαστε σε μια ιδιόρρυθμη κατάσταση, γνωστού όντος, ότι οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες. Πώς και από ποιους θα ανατραπούν, όσα έχουν αποφασισθεί;
Ο κ. Τσίπρας θέλει να δώσει δείγματα αριστεροσύνης, αλλά δεν το μπορεί. Επί ημερών του υπεγράφησαν Ν/Σ, που φέρουν την υπογραφή των υπουργών του για το Υπερταμείο, τον κατώτερο μισθό, το “τσεκούρωμα” των συντάξεων, το αλλαλούμ των εργασιακών, τα αεροδρόμια, την άδικη φορολόγηση των μεσαίων στρωμάτων και τόσα άλλα, για τα οποία υποστηρίζεται, ότι ήσαν υποχρεώσεις εκ των προηγουμένων μνημονίων, που δεν εφαρμόστηκαν.
Αν αυτά γινόντουσαν επί δεξιών κυβερνήσεων, δεν θα έμενε λίθος επί λίθου απ’ τις αντιδράσεις του κόσμου. Η κυβέρνηση εφευρίσκει διεξόδους, ν’ απασχολείται η κοινή γνώμη και να περνά ο καιρός με τους Χρυσαυγίτες, τους Χριστοφοράκους, τους Κουφοντίνες κ.ά.
Οι πολίτες συμβιβάζονται με την ελπίδα παροχής του πολυδιαφημιζόμενου βοηθήματος απ’ το πλεόνασμα της υπερφορολόγησης, προσβλέποντας και στη θεά τύχη, μήπως κερδίσει το χιλιάρικο απ’ τη λοταρία, στην οποία έχει βάλλει το κράτος, όσων χρησιμοποιούν πλαστικό χρήμα.
Οι πολιτικοί, που οδήγησαν τη χώρα ως εδώ, ψάχνουν αυτή τη στιγμή, να βρουν την ύστατη ευκαιρία. Οι επιτελείς των κομμάτων έχουν κάνει τους πολίτες καχύποπτους, να βλέπουν με απαισιοδοξία την επιστροφή στο παρελθόν. Με τέτοιες νοοτροπίες που κουβαλάνε, όπως πάμε σαν τη χελώνα, δεν θα φθάσουν στην ανάκαμψη, ούτε τα δισέγγονά μας.