Κλῖνον τό φιλάγαθον οὖς σου, “Τριχεροῦσα”!

«… Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα ἤ ποία γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς μεγαλωνύμου … Θεοτόκου Μαρίας, μητρός τοῦ Κυρίου … Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε …» ἀναφωνεῖ ὁ Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κύπρου. Ποῖος δηλαδή εἶναι ἱκανός, ποῖον δέ στόμα θά ἐκφράσῃ καί ποία γλῶσσα θά λαλήσῃ διά τήν Μεγαλώνυμον Θεοτόκον Μαρίαν, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου … Διότι Αὐτή ἔκαμε νά γεμίζουν ἀπό ἔκπληξιν καί αὐτές οἱ δυνάμεις τῶν Οὐρανῶν».
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Πρώτη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ κορυφαία τῆς Ἀνθρωπότητος! Ἡ μετά Θεόν Θεός! Ἡ «τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος κατέχουσα». Στρατιές ὁλόκληρες ἀπό ἁγίους καί ἁγίες ἔχει νά παρουσιάσῃ τό Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας. Μά ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ Μοναδική, ἡ ἀνωτέρα ὅλων, ἡ ὑπερτέρα πάσης ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, τό κεφάλαιον τῶν θαυμάτων, ἡ μόνη ἡ ὁποία ἔγινεν ὅλη κατοικητήριον τῆς ὅλης Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὑπερέβη κατά τήν καθαρότητα καί τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί αὐτές τίς ἄϋλες καί Ἀγγελικές δυνάμεις. Τό ὑπεροχώτερον καί ἁγιώτερον πλάσμα τό ὁποῖον ἐγνώρισε ποτέ ὁ κόσμος. Κανένα πλάσμα ἐπί τῆς γῆς ἔλαβεν τόσην χάριν, ὅσην ἡ Κεχαριτωμένη. Καί κανένα πλάσμα ἐκέρδισεν τόσην θέωσιν, ὅσην ἡ Θεοτόκος.
Εἶναι ἡ ὑπερευλογημένη μεταξύ τῶν γυναικῶν ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν, ἡ ὑπερδεδοξασμένη μεταξύ ὅλων τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, ἡ Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, ἡ Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἀνθρώπων, ἡ Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ, ἡ Μητέρα τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γῆς.
Ἡ Μεγάλη Μάννα μέ τά τόσα ὀνόματα καί κοσμητικά ἐπίθετα καί τίς τόσες Ἐκκλησίες! Ὅπως ἡ σήμερον ἑορταζομένη «Τριχεροῦσα»!
Κάθε ὥρα, κάθε ἡμέρα, κάθε ἐποχή εἶναι διά τόν Ἕλληνα καί τήν Ἑλληνίδα ἕνας ἀτέλειωτος διάλογος μέ τήν «Κυρία τῶν Ἀγγέλων», τήν Μητέρα Παναγιά, τήν ἱερή ἀγαπημένη τῶν Ἑλλήνων, πού ἐνσαρκώνει τόν ἀρχετυπικό μητρικό ἑταῖρο σέ ὅλα τά φανερά καί μυστικά ζητήματα τῆς ζωῆς, μέ ἀφετηρία διάφορες ἀφορμές ἀπό τή μνήμη Της.
Ἡ τιμή τήν ὁποίαν ἀπονέμει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη τιμή πού ἀπέδωσε ποτέ σέ ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι δέν ὑπῆρξε ποτέ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔφθασε εἰς τό ὕψος τῆς ἁγιότητος καί τῆς τελειότητος, ὅπως ἡ Παναγία Μητέρα μας. Τήν Προσωπικότητα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἱστόρησαν Ἐπιφανεῖς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας· ὑμνωδοί καί ποιηταί τήν ἐξύμνησαν μέ ἄφθαστες μουσικές ἁρμονίες, ψαλμούς καί αἴνους, μέ γλυκύφθογγα ἄσματα· ἄλλοι παρέστησαν τήν σεπτή Παναγία μορφή Της μέ τόν χρωστῆρα, σπανίως μόνη Της, σχεδόν πάντοτε μέ τόν μικρό Χριστό στήν ἀγκαλιά Της.
Τό Πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κατά τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία κατέχει κεντρικό ρόλο στό ἔργο τῆς «θείας οἰκονομίας», κεντρική θέσι στό «Μυστήριο τῆς Εὐσεβείας», στήν ἐκπλήρωσι δηλαδή τῆς «ἀρχαίας καί ἀληθινῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ».
«Κανέναν δέν ἀγάπησε ὁ Θεός περισσότερο ἀπό Αὐτήν, καί κανένας δέν ἀγάπησε τόν Θεό περισσότερο ἀπό Αὐτήν», σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ὑπῆρξε τό μοναδικό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού προσείλκυσε τόν Θεό ­ καί ἀποδεχόμενη τήν ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ­ προσέφερε στό Θεό τήν προπτωτική ὡραιότητα πού Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε.
Ἡ Παναγία Μητέρα μας προσφέρει τόν ἑαυτόν της καί δέχεται νά διακονήσῃ τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί μέ τό νά γίνῃ Θεοτόκος, ἔγινε ἡ γέφυρα διά νά περάσει ὁ Θεός ἀπό τούς Οὐρανούς στή Γῆ, ἀπό τήν αἰωνιότητα στό χρόνο καί ἀπό τό ἄπειρο στό χῶρο.
Ὅλα τά παράδοξα συναντῶνται κατά θαυμαστό τρόπο στό πρόσωπο καί στή ζωή τῆς Παναγίας Μητέρας.
Ἡ Θεοτόκος ἦλθε στή ζωή ὄχι διά τόν ἑαυτόν της, ἀλλά διά νά ἐξυπηρετήσῃ τήν παγκόσμια σωτηρία.
Ἡ ἴδια πραγματοποίησε μέσα της καί προσέφερε στόν Θεό ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού Τόν προσείλκυσαν στή Γῆ. «Ἔγινε Μητέρα Ἐκεῖνου, τοῦ Ὁποίου ἄξιζε νά γίνῃ Μητέρα», τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.
Ὁ Θεός ὁ Ἅγιος, χωρίς καμμία ἐπιφύλαξι, σωρευτικά μετέδωκε στήν ὡραία καί ἁγνή ψυχή της τίς χάριτές Του καί τίς πνευματικές Του δωρεές. Τό βεβαιώνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἡ Παναγία, λέγει, «ἦτο πλήρης πασῶν τῶν χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Καταθέτει τήν ἁγία διάθεσι τῆς ψυχῆς Της, τήν ἁγνότητα, τήν καθαρότητα, τήν πίστι, τήν ὁλόψυχη ὑπακοή Της καί τήν βαθύτατη ταπείνωσίν Της.
Γεμάτη ἀπό πνευματικούς θησαυρούς, ἐκφράζει τήν εὐγένεια τῆς καθαρωτάτης ψυχῆς Της, καί ὄχι τήν εὐγένεια καταγωγῆς ἤ κοινωνικῆς θέσεως, διά τήν ὁποίαν καυχῶνται συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ εἶναι κενοί, ἄδειοι ἀπό κάθε προσωπική ἀξία.
Οἱ Ὑμνογράφοι τήν ἀποκαλοῦν «κῆπον χαρίτων»καί «Παράδεισον», εἰς τόν ὁποῖον ἐξήνθησαν ὅλα τά πολύχρωμα καί μυροβόλα λουλούδια τῆς ἀρετῆς· δι’ αὐτό καί «ἐποίησεν εἰς Αὐτήν μεγαλεῖα ὁ Δυνατός…»!
Τιμή ἐξαίρετη αὐτή διά τήν Παναγία μας. Μαζί Της ὅμως, τιμᾶται καί σώζεται καί ἀναπλάσσεται κάθε ἄνθρωπος καί ὡς γυναῖκα πού ἦτο, μαζί Της ὑψώνεται εἰς τιμήν καί ὕψος κάθε Γυναῖκα καί Μητέρα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, Τριχεροῦσα,
Ὁ Οὐρανός ἄνω Σέ εὐφημεῖ, ἡ γῆ κάτω Σέ ἀνυμνεῖ, πλήθη ἀνθρώπων ὑμνοῦν τήν ἄφατον δόξαν καί τήν ἀνείκαστόν Σου χάριν, ὑπερευλογημένη Θεοτόκε!
Πανευλαβῶς, πρό τῆς Ἀχράντου Εἰκόνος Σου, Τριχεροῦσα, ἅπαντες πιστῶς γονυπετεῖς προστρέχομεν· λαλιαί καί λόγοι πάντων τῶν πιστῶν Σέ εὐφημοῦν καί ἐκλιπαροῦντες καί παρακαλοῦντες σύν δάκρυσιν, προσπίπτοντες εἰς Σέ, ἐκβοῶμεν: «Κλῖνον τό φιλάγαθον οὖς σου, «Τριχεροῦσα», Ἁγνή Παρθένε, ὡς ἔχουσα συμπάθειαν δαψιλῆ καί εὐσπλαγχνίαν ἀμέτρητον· μή διαλείπῃς ἀγαθή καί ὑπέρ τοῦ κόσμου πρεσβεύειν, φυλάττουσα, σκέπουσα, καθαγιάζουσα καί δαιμόνων ἀφαρπάζουσα· ἀσθενείας καί νόσους ἴασαι καί τούς βαρεῖς πόνους ἐλάφρυνον. Γενοῦ τό ἀκρωτήριον τῆς καλῆς ἐλπίδος διά τούς πλέοντας εἰς τόν ὠκεανόν τοῦ βίου!