Κλέφτης Κόσμος

Και διαβάζω τα σημάδια τ’ άγραφα. Στης ομίχλης το γόνα. Και μου λένε πολλά. Για την απουσία. Πρώτα τη δικιά μου. Πρώτα τη δικιά σου. Και χάνομαι μέσα στην απουσία σου. Στης πάχνης την ανάβαση. Καθώς πυκνώνει το γνώριμο μέσα στο άγνωστο. Πρίν φύγω, θα πιώ ένα ποτήρι ρακή για τον ουρανό. Ένα ποτήρι σαμπάνια για τη γή. Κι ένα ποτήρι λικέρ βύσσινο, για μένα και το ταξίδι. Και μετά θα σπάσω τα τρία ποτήρια. Και θ’ αρχίσω το ονείρεμα. Και θα ‘ναι πολύ αργά για το σκοτάδι. Και πολύ νωρίς για το φως. Και θα ‘ναι η πιό ταιριαστή ώρα για μένα. Και τα δρακοκέντητά μου. Κι είναι το διαφορετικό, πάντα ”λάθος” για τους ”ειδήμονες”. Μα είναι το κάλος του διαφορετικού, της μοναξιάς το βάλσαμο. Πόσο χαίρομαι που δεν είμαι ”ειδήμων”. Κι αν μου πεις για ποιά ανάσα μου μετανιώνω. Θα σου πω. Για καμμιά φίλε μου. Για καμμιά. Συντεταγμένα πορευόμαστε, ως λένε τ’ άστρη στο χρόνο. Ο σκοπός είναι να είσαι έξω από το κουτί με τα σκοτάδια των άλλων. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει την πίκρα ενός παιδιού. Που του έκλεψαν τον κόσμο του. Του παιδιού που κάποτε ήσουν. Πολλοί θα θελήσουν να σε κάνουν να ξεχάσεις ποιός είσαι. Μη ξεχάσεις ποιός είσαι. Να διαβάζεις τα σημάδια, ως ο παλιός Μύστης σου έμαθε. Έχεις χνάρια δικά σου. Έχεις την αρχαία λαλιά. Μπορείς να μιλήσεις στα νέφελα. Μπορείς να μιλήσεις στη γερακίνα. Μπορείς να μιλήσεις στη βροχή και στα κύματα. Ζήτα τους παπύρους που έχεις μέσα σου. Δέσου στο μεσιανό κατάρτι γερά. Κι οι Σειρήνες δεν πρόκειται να σε μαγέψουν. Θα ξέρεις ποιές είναι. Μα δε θα σε μαγέψουν. Το νου σου.