Μία κραυγή στον αέρα επεκτείνει την ύπαρξη.
Μια κραυγή στον αέρα μεγαλώνει το ύψος μου.
Νίκος Καρούζος.
15 μέρες καραντίνα και έπεται συνέχεια. Η πανδημία του Covid- 19 βάζει σε δοκιμασία ολόκληρο τον πλανήτη.
Δοκιμασία οικονομική, κοινωνική, πολιτική αλλά και ιδεολογική και υπαρξιακή.
Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον Κοσμο.
Στην κυριολεξία ένα φάντασμα. Ενας αόρατος εχθρός που κινδυνεύει όμως να μας διαλύσει.
Οι εξουσίες βρήκαν τη λύση. Είναι θέμα “ατομικής ευθύνης”.
Το ερώτημα είναι τι σόι ατομική είναι αν είναι επιταγή; έξωθεν επιβαλλόμενη;
Ομως είμαστε όντως άοπλοι, ανυπεράσπιστοι.
Το κλείσιμο είναι μία λύση.
Αλλά το μεγάλο καθήκον του ενεργού πολίτη και του σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να μετατρέψει το τοπογραφικό κλείσιμο σε υπαρξιακό άνοιγμα. Το έξω σε ενδο. Να μετατρέψει το φόβο, την αφέλεια και την απλουστευτική σκέψη σε αναστοχασμό .
Να μετατρέψει την περιγραφική αφήγηση σε αιτιώδη των πραγμάτων προσέγγιση.
Τι άλλο είναι ο ιός αν δεν είναι πολιτικό αποτέλεσμα;
Ο εγωτισμός του σύγχρονου ανθρώπου, να θεωρεί τον πλανήτη ιδιοκτησία του, η ψευδαίσθηση του ότι ζωή είναι μόνο η ανθρώπινη ζωή, έχουν οδηγήσει τα πράγματα σε αυτό το αδιέξοδο.
Η βιομηχανοποιημένη Γεωργία, η καταστροφή της βιοποικιλότητας, η κατασπατάληση των πόρων του πλανήτη, η καταστροφή των οικοσυστημάτων και η υπερκατανάλωση μας θέτουν το καθήκον να δούμε ότι δεν είναι η μοναξιά της καραντίνας το πρόβλημά μας αλλά η εσωτερική ερημιά του σύγχρονου ανθρώπου Και κυρίως η ψευδαίσθηση του “ατομικού ανθρώπου”.
Ο μισός μας εαυτός στον Αλλο κατοικει. Στον κάθε Αλλο. «Συνυπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε» λέει ο.καθηγητης γενετικής Ζαχ. Σκουρας.
Ανθρωπος, λοιπό ζωικό βασίλειο, φυσικό περιβάλλον, αποτελούν μία αδιάσπαστη ενότητα. Χωρίς αυτή την ενότητα δεν υπάρχει το φαινόμενο της ζωής.
Λοιπόν τώρα είναι καιρός να αναστοχαστούμε πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής. Τώρα τον καιρό των αόρατων εξωτερικών εχθρών να στραφούμε και στην αντιμετώπιση των αόρατων εσωτερικών εχθρών.
Γιατί οι άνθρωποι τις πράξεις τους ,πάντα τελευταίοι τις μαθαίνουν.
Τον covid-19 θα τον αντιμετωπίσει η επιστήμη με μικρό ή μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Δυστυχώς. Αυτό μας γεμίζει θλίψη. Αλλά περισσότερο σκεπτικισμό μας φέρνει επίσης το γεγονός ότι όσο πορευόμαστε έτσι έρχονται και άλλοι ιοί…
Οδεύουμε προς ένα οικολογικό ολοκαύτωμα μας λέει ο Πέπε Μουχίκα .
Το τοπικό γίνεται και πλανητικό.
Η παγκοσμιοποίηση γιατί να αφορά μόνο το χρήμα τις οικονομίες, τις αγορές και όχι όλες τις εκφράσεις της ζωής;
Η τραγικότητα της ζωής είναι ότι ενώ ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν είχε τόσες δυνατότητες επιστημονικές και υλικές τώρα ακριβώς αντιμετωπίζει αυτά τα ακανθώδη και δυσεπίλυτα προβλήματα
