Klimaka… της ζωής

Κυριακή βράδυ στην Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων απολαύσαμε της Klimaka a solo performance μια κινησιολογική μεταφορά της αέναης προσπάθειας του “καημένου” του ανθρώπου, να σκαρφαλώσει ψηλά, ψηλότερα των άλλων ανθρώπων, ει δυνατόν όλων των άλλων…
Σύλληψη – ερμηνεία, Έλιας Βεργανελάκη, Η όλη παράσταση συνοδευόταν από τον υπέροχο ήχο ηλεκτρικού λαούτου, του Δημήτρη Σιδερή.
Η ερμηνεία της Έλιας ήταν κάτι συναρπαστικό. Όλους αλλά και εμένα προσωπικά, μάς καθήλωσε 45 λεπτά ολόκληρα, με την απίστευτη ερμηνεία της.
Το κορμί της ανέβαινε ή κατέβαινε την “κλίμακα” της ζωής, με απίστευτη δύναμη. Κάποια στιγμή έδειχνε να μοιάζει σαν ένα υπερφυσικό πλάσμα, να λικνίζεται μέσα στην λευκή φορεσιά του, με φώτα που αναβόσβηναν, λες και ήταν κάποια θεομηνία ή κάποια μετουσίωση, άλλη στιγμή έπιανε τα κάγκελα με τα δυνατά της χέρια και έδειχνε ότι η ζωή θέλει θέληση, πείσμα, αγώνα και ανέβαινε – ανέβαινε. Έπεφτε κάποτε γιατί η ζωή δεν είναι εύκολη.
Πείσμωνε όμως και έβλεπες ένα βλέμμα να σε διαπερνά, χωρίς να σε βλέπει, ένα βλέμμα που έκρυβε κάποια τρέλα, που αργότερα ηρεμούσε και κατέληγε σε ένα χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης. Άλλη στιγμή έβλεπες το κορμί αυτό να κινείται σαν μια μαριονέτα και άλλοτε να πέφτει λαχανιασμένο στη σκάλα, να ηρεμεί και να μην το “βάζει κάτω” και να συνεχίζει και να δείχνει άψυχο και με κάποια ελπίδα να παίρνει ζωή και να ανεβαίνει, ανεβαίνει, μέχρι την κορυφή…
Να δείχνει τον αγώνα που κάνει ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή, για να είναι στην κορυφή.
Ξεχνά όμως το τέλος. Δεν θυμάται ότι θα έλθει το ΤΕΛΟΣ… Συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει… «να σκαρφαλώσει την σκάλα του Ιακώβ και να αποτελέσει αντικείμενο προσοχής εν αρχή και θαυμασμού εντέλει….
Έλια, άγγιξες την ψυχή μου, γιατί κι εγώ που σε είχα στην αγκαλιά μου από μηνών, πριν αρκετά χρόνια, μικρό μωράκι στον βρεφικό σταθμό μας, ανεβαίνω την “κλίμακα” της ζωής μου, με αγωνία, αγώνα, προσπάθεια και ειδικά αυτές τις μέρες συνεχίζω να ανεβαίνω, με καινοτόμα προγράμματα στο σχολείο, και προσπαθώ και πήρα κουράγιο από την δική σου δύναμη, την δύναμη του κορμιού σου, των χεριών σου, του βλέμματός σου.
Έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος, έτσι τελικά είναι ο άνθρωπος.
Σε συγχαίρω και σε ευχαριστώ για τα μηνύματα που μας έδωσες