Κληροδοτήματα και βραβεύσεις

Κύριε διευθυντά,
και άλλη αφορμή από δημοσίευμα στα “Χ.Ν.” για να μην ησυχάζει η μνήμη μου. Η αφορμή αφορά την βράβευση των αριστούχων μαθητών του Λυκείου Βάμου από το κληροδότημα του σημαντικού γιατρού, για την εποχή του, του Γιάννη Παΐζη με καταγωγή από τα Καμπιά, και μαθητή του πάλαι ποτέ του Γυμνασίου Βάμου.
Η βράβευση έγινε από τον δήμαρχο Αποκορώνου.
Ήταν Αύγουστος του 1983. Στην Αλμυρίδα και στο μαγαζί του “Ψαρού” έπαιζαν τάβλι ο γιατρός Παΐζης και ο Ταλάνης ο Γιώργης που ακουγόταν και “Μαύρος Καβαλάρης”. Ήταν οπαδός του Πλαστήρα την εποχή εκείνη για όσους θυμούνται, στον Βάμο κάναμε μουσικοκαλλιτεχνικές εκδηλώσεις με την μεγάλη και ανιδιοτελή συμπαράσταση του Λευτέρη Παπδόπουλου. Κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων, τα πρωινά φιλοξενούσαμε τους καλλιτέχνες στην ταβέρνα του “Ψαρού” όπου φυσικά βρισκόμουν κι εγώ εκεί, ένα πρωινό πλησίασα τους ταβλαδόρους, μιας και ήταν γνωστοί και φίλοι, να τους χαιρετήσοω.
Θυμάμαι μάλιστα και την ζαριά που μόλις είχε ρίξει ο Γιατρός, και έπαιζε τις “τριάρες”.
Σηκώνει το κεφάλι του, με χαιρετά και άρχισε να μου λέει διάφορες ιστορίες για τον φίλο του και πατέρα μου τον γιατρό Χατζηδάκη. Τελειώνοντας, ξαφνικά μου κάνει την ερώτηση αν το Γυμνάσιο Βάμου, εξακολουθεί να βγάζει επιστήμονες. Εννοούσε καλούς μαθητές, οι οποίοι προχωρούσαν στο Πανεπιστήμιο. Του λέω γιατρέ, πάντα υπάρχουν καλά μυαλά, αλλά οι συνθήκες σήμερα είναι δύσκολες και το κόστος να πάνε στην Αθήνα, για να σπουδάσουν, είναι για πολλούς μεγάλο και αδύνατον να το αντιμετωπίσουν.
Συνέχισα με κάτι σαν παραβολές, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, προκειμένου να τα ακούσουν και όσοι εν τω μεταξύ είχαν έλθει κοντά μας. Απλά ο γιατρός με κοίταξε, όπως θυμάμαι περίεργα και ερευνητικά. Την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος, με κεράσανε μάλιστα και ούζο, πάλι την ίδια ερώτηση μου έκανε. Είπαμε ό,τι είπαμε και πάλι, και όταν έφευγα μου λέει. Χατζηδάκη σκέφτηκα ένα πράγμα. Τότε τον ρώτησα σαν τι; Μου απάντησε θα το δεις στην ώρα του… Δεν άργησα να το δω γιατί ο Παΐζης πέθανε το καλοκαίρι του άλλου χρόνου (1984).
Με το άνοιγμα της διαθήκης με ειδοποίησαν από το Πρωτοδικείο ότι η Κοινότητα Βάμου αναφερόταν σ’ αυτήν ως κληρονομούσα μια σειρά 5 γραφείων, στον πρώτο όροφο, της πολυκατοικίας στην γωνία των οδών Ευελπίδων και Κρέσνας 2, περιοχή, για να χρησιμοποιήσω όρους της πιάτσας ακινήτων “Μπονφιλέ” για ακίνητα, γιατί βρισκόντουσαν μια “δρασκελιά” από τα τότε νεομεταφερόμενα δικαστήρια στις πρώην εκγαταστάσεις της Σχολής Ευελπίδων η οποία είχε μετεγκατασταθεί.
Την άλλη μέρα πήγα και πήρα αντίγραφο της διαθήκης και την παρά άλλη το αεροπλάνο για Αθήνα, για να δω το “κληροδότημα”. Στην διαθήκη ο γιατρός έγραφε ότι τα γραφεία θα τα νέμεται και θα τα καρπούται η χήρα σύζυγός του όσο θα ζούσε.
Έτσι το άλλο πρωί, με μια μεγάλη τσάντα, στην οποία είχα ό,τι χαρτιά χρειαζόμουν και για άλλες δουλειές βρισκόμουν εκεί. Η κεντρική είσοδος της πολυκατοικίας ήταν κλειστή και έκαμα ένα δύο γύρους μήπως και ανοίξει, όπως και έγινε και βγαίνει κάποιος κύριος, μάλλον με επιθετική διάθεση, και με σοβαρό τόνο μου αυτοσυστήνεται. Υποστράτηγος Μαυρής Μανώλης διαχειριστής της πολυκατοικίας, του απαντώ αμέσως Γιάννης Χατζηδάκης, πρόεδρος της Κοινότητας Βάμου από τα Χανιά. Αμέσως άλλαξε ύφος, μ’ αγκάλιασε και μου λέει έλα μέσα Βαμιανέ.
Η καταγωγή του ήταν από το Λασίθι. Τότε μου εξομολογήθηκε ότι με έβλεπε με την μεγάλη τσάντα να φέρνω βόλτα την πολυκατοικία και νόμιζε οτι ήμουν… εφοριακός. Με οδήγησσε από τη σκάλα στον όροφό… μιας όπου όλοι οι χώροι των γραφείων ήταν σε διάδρομο με πρόσοψη σε δρόμους και με άπλετο φως. Το ένα και μεγαλύτερο το χρησιμοποιούσε, η χήρα του, σαν κατοικία. Τα χρόνια περνούσαν και το κληροδότημα δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ, μιας και πέθανε, και εκείνη, υπερπλήρης ημερών, όταν εγώ είχα αποχωρήσει από Κοινότητα και Δήμο.
Επειδή όμως πάντα με ενδιέφεραν ο Δήμος και τα Σχολεία παρακολουθούσα την πορεία της υπόθεσης. Έτσι κατά τη διαδρομή του χρόνου, προέκυψαν προβλήματα με το περιεχόμενο της διαθήκης όπου έγραψε για βράβευση μαθητών του Γυμνασίου.
Ο γιατρός και η μνήμη του είχαν μείνει στο Γυμνάσιο αλλά εν τω μεταξύ είχε δημιουργηθεί το Λύκειο ως τελευταία βαθμίδα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, πράγμα το οποίο δημιουργούσε διχογνωμίες στους γονείς και κηδεμόνες όσων τελείωναν, τόσο το Γυμνάσιο όσο και το Λύκειο. Όμως τελικά δόθηκε λύση και έτσι τώρα αξιοποιείται το κληροδότημα προς όφελος των μαθητών και φυσικά και των δικών τους, γονέων και κηδεμόνων.
Τέλος καλό, όλα καλά και η χρονιά να είναι καλύτερη από τις προηγούμενες για όλο τον κόσμο. Απεραντολόγησα, αλλά ο φταίχτης ήταν το θέμα. Πως ξεκίνησε, η πορεία του και ποια ήταν η κατάληξη του, και βραβεύτηκαν και φέτος 9 αριστούχοι του Λυκείου.
Σας ευχαριστώ
Γιάννης Χατζηδάκης
π. δήμαρχος Βάμου