Κλοπ-κλοπ το αλογάκι…

Ερχόταν απ’ την άλλη του δρόμου κι όσο πλησίαζε ο γνωστός, ρυθμικός βηματισμός του όλο και δυνάμωνε, μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκε ακριβώς από κάτω.
Του έριξα μια φευγαλέα ματιά καθώς απομακρυνόταν προς το κέντρο, και ξαφνικά σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω!
Σαν ν’ άλλαξαν όλα…
Είμαι τώρα εφτά χρονών και στέκω με τη συνονόματη γιαγιά  Αθηνά έξω απ’ την Αγορά, εκεί που κάποτε ήταν τα στιλβωτήρια. Μερικοί άνθρωποι κάθονται σε ψηλές θέσεις και τους βάφουν τα παπούτσια, ενώ παραπέρα ένα-δυο αμαξάκια με τα αλογάκια τους -τα ταξιά της εποχής που πολλοί ακόμα προτιμούσαν-  περιμένουν το πελάτη.
Εδώ κι ο πλανόδιος φωτογράφος -εκείνος ο γνωστός μας με τη μηχανή του, τη πελώρια που έμοιαζε με κουτί, πίσω απ’ το οποίο κρυβόταν για να κάνει τα μαγικά του- κάτι λέει με τη γιαγιά, γίνεται η συνεννόηση για να φωτογραφηθούμε, στηνόμαστε σύριζα στο πέτρινο τοίχο της Αγοράς κι αγωνιούμε να δούμε τον εαυτό μας αποτυπωμένο στο χαρτί…
Ενθύμιο πολύτιμο εκείνη η φωτογραφία μου του τότε!
Όπου ποζάρω φορώντας την μπλε  ποδιά με το άσπρο γιακαδάκι, σοβαρή-σοβαρή και για πρώτη φορά γεμάτη έγνοιες!
Με την μεγάλη μου σχολική τσάντα στο ένα χέρι, πιο μεγάλη από μένα κι αρκετά βαριά για τις μικρές μου δυνάμεις! Φορτωμένη μολύβια, γόμα, ξύστρα, την πένα και το μελάνι, τα καινούργια μου βιβλία,  κι όλα μου τα τετράδια ντυμένα μ’ επιμέλεια με μπλε κόλα και με τις ετικέτες τους κολλημένες σωστά και καθαρογραμμένες!
Μαθήτρια της Πρώτης Τάξης στο Τρίτο Δημοτικό Χανίων!!
Υπερήφανη που επιτέλους πάω Σχολείο,  αλλά και γεμάτη ανησυχίες!
Θα με συμπαθήσει  άραγε η δασκάλα;
Θα καταφέρνω να κάνω τις σχολικές μου εργασίες; Θα μπορώ όταν ακούω τ’ όνομα μου να διαβάζω απ’ το βιβλίο χωρίς  να τα χάνω; Θα  γράφω σωστά την ορθογραφία της ημέρας στο μαυροπίνακα όταν με σηκώνει η κυρία;  Θα γίνουμε άραγε  καλές φίλες μ’ εκείνο  το κοριτσάκι που μου μίλησε χθες  -και μου είπε μάλιστα και τ’ όνομά του!- όταν μας έβαλαν δίπλα-δίπλα στη γραμμή;
Θα πάρω καλό βαθμό στο τέλος της σχολικής χρονιάς…
Μεγάλες αγωνίες και  προσδοκίες εν έτη 1960 ενός μικρού κοριτσιού, που καθρεφτίστηκαν στο σκοτεινιασμένο  πρόσωπό μου της αξέχαστης εκείνης στιγμής…
«‘Έλα πάμε», είχα ακούσει γλυκεία τη φωνή της γιαγιάς. «Φεύγουμε!»
Ένοιωσα να με σηκώνει ο αμαξάς,  βολευτήκαμε στο πίσω μέρος και ξεκινήσαμε για τη Βενιζέλου όπου ζούσαμε τότε…
Κλόπ-κλόπ το αλογάκι μας έφερε σύντομα στο σπίτι μας…
Μια σημαντική περίοδος των παιδικών μου χρόνων μόλις ξεκινούσε, πριν καν το καταλάβουμε τελείωσε, ήλθαν κι άλλες πολλές, τα χρόνια πέρασαν κι  η ζωή συνεχίστηκε, μέχρι που ήλθε ένα ρυθμικός, ελαφρός καλπασμός για να με γυρίσει στα παλιά κι αξέχαστα, στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια!
Καλή χρονιά στα πρωτάκια που παίρνουν το βάφτισμα του πυρός αυτές τις μέρες, σ’ όλους τους μαθητές, και βεβαίως στους εκπαιδευτικούς μας!!