Η τύχη του πίνακα “Γυναικεία Κεφαλή”, ως πορτραίτο της Ντόρας Μάαρ, μια φιλοτεχνημένη ελαιογραφία του δημιουργού της Γκουέρνικα, που είχε κλαπεί από την Εθνική Πινακοθήκη στις 9 Ιανουαρίου 2012, καθορίστηκε απ’ τη χειρόγραφη αφιέρωση, που είχε κάνει ο ίδιος στο πίσω μέρος του. Έχει γράψει: «Για τον ελληνικό λαό φόρος τιμής απ’ τον Πικάσο, Παρίσι Μάιος 1946».
Αν το έργο αντιγραφόταν, κανείς πλαστογράφος δεν θα μπορούσε, ν’ αποδώσει ακριβώς την ιδιόγραφη αφιέρωση και την υπογραφή του. Πρόκειται για πίνακα, ελαιογραφία, που χαρακτηρίζεται μοναδικός, επειδή σε κανένα άλλο έργο απ’ τα 66 του Πικάσο δεν συναντάται αφιέρωση με την υπογραφή του και την ημερομηνία δημιουργίας, όπως στο συγκεκριμένο, που είναι 14.10.39.
Μαζί με αυτόν τον πίνακα του Πικάσο, εκλάπησαν την ίδια στιγμή από το κτήριο της Εθνικής Πινακοθήκης ο “Μύλος” του Ολλανδού Μοντριάν του 1905, μια ελαιογραφία 35×44 εκ., που απεικονίζει έναν ανεμόμυλο κατά μήκος ποταμού. Τρίτο κλεμμένο έργο είναι το σχέδιο “Ο Άγιος Ντιέγκο ντε Αλκάλα με την Αγία Τριάδα και το σύμβολο του Πάθους”, του Ιταλού Γουλιέλμο Κάτσια του 17ου αιώνα.
Πριν δύο μήνες οι αστυνομικές αρχές πληροφορήθηκαν για τον δράστη της κλοπής, έναν «φιλότεχνο ελαιοχρωματιστή», ο οποίος ζούσε στη Βρετανία πλουσιοπάροχα και τελευταία στην Ελλάδα. Παρακολουθείτο κινούμενος σε μια διαδρομή από την κατοικία του στο Πόρτο Ράφτη προς την Κερατέα. Εκεί επισκεπτόταν μια ρεματιά, λαμβάνοντας προφυλάξεις. Όταν εξακριβώθηκε ότι θα ταξίδευε στο εξωτερικό στις 30 Ιουνίου, συνελήφθη και μετά τις πρώτες ανακρίσεις τους υπέδειξε πού θα έβρισκαν τους πίνακες.
Οι δύο ήταν κρυμμένοι μέσα σε φυλλώματα θάμνων, τυλιγμένοι επιμελώς με χαρτί και νάιλον, ώστε να αποφευχθεί η διάβρωσή τους από την υγρασία. Για το τρίτο έργο, σχέδιο του Ντιέγκο ντε Αλκάλα, λιγότερο γνώριμο και ευκολότερα διακινήσιμο προς πώληση, ισχυρίστηκε ο «ελαιοχρωματιστής», ότι μ’ αυτό σκούπισε τα αίματα του τραυματισμού του φεύγοντας από την Πινακοθήκη και μετά το πέταξε. Τούτο δεν έπεισε τους ανακριτές, καθόσον ένας «φιλότεχνος» που μαζεύει από τα σκουπίδια υπολείμματα τέχνης, δεν μπορεί να απορρίπτει τέτοιο σχέδιο από χαρτί σε λεκάνη τουαλέτας.
Σε πολλά ερωτήματα, που αφορούν την κλοπή του Μουσείου, δεν έχουν δοθεί απαντήσεις.
Πώς συνέβη ο δράστης να μένει ασύλληπτος 10 χρόνια; Αν ο ίδιος δεν είναι συλλέκτης που κάνει την κλοπή για προσωπική του τέρψη, για ποιο λόγο τα είχε κρυμμένα σε θαμνώδη χώρο; Ήταν τυχαίο ο εντοπισμός του να γίνει χρονικά με το άνοιγμα της ανακαινισμένης Πινακοθήκης; Πιθανολογείται η ύπαρξη πληροφοριοδοτών, που ίσως εμπλέκονται στην κλοπή, να εμφανιστούν διεκδικώντας εύρετρα ανάλογα με την αξία των έργων;
Υπ’ όψιν, ότι τα κρατικά μουσεία και οι πινακοθήκες δεν ασφαλίζουν τα έργα, που βρίσκονται στον χώρο της μόνιμης έκθεσής τους, εκτός εάν μετακινηθούν, για να συμπληρώσουν άλλα εκθετήρια, οπότε τα ασφάλιστρα βαρύνουν το μουσείο, που τα φιλοξενεί.
Άρα αποζημίωση για το χαμένο έργο του Κάτσια δεν προβλέπεται.
