Κοχύλια από χρόνο (ποιήματα)

Κάθε φορά που ένα βιβλίο, ιδιαίτερα μάλιστα μια ποιητική συλλογή, έρχεται στα χέρια μου -κι αυτό έχει συμβεί πολλές φορές- νιώθω ένα παράξενο συναίσθημα, κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω με τον λόγο. Πριν ακόμη την ανοίξω και τη διαβάσω, όπως είναι το φυσιολογικό, προσπαθώ να την αποκρυπτογραφήσω με τη διαίσθηση και να τη χαρώ με τη φαντασία.
Κάνω έτσι μια πρώτη «ανάγνωση», πριν από την κανονική, δηλαδή  προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις ελπίδες, τα οράματα που ο ευαίσθητος δημιουργός έχει αποτυπώσει επάνω στο χαρτί.
Κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο ποιητής έχει πολλές ευαισθησίες. Αυτές τις ευαισθησίες αναζητώ και νιώθω ξεχωριστή ικανοποίηση όταν τις ανακαλύπτω.
Η Νεκταρία Μενδρινού είχε την καλοσύνη, μέσω εκλεκτού φίλου, να μου αποκαλύψει τις δικές της ευαισθησίες μέσα σε πανέμορφα «Κοχύλια από Χρόνο».
Πρόκειται για μια συλλογή με 74 ποιήματα, σε ελεύθερο στίχο, που ειλικρινά με έβαλε σε γόνιμους προβληματισμούς.
Τι μπορεί να προσφέρει ένα κοχύλι; σκέφτηκα. Μα όταν ύστερα συνειδητοποίησα ότι κάθε κοχύλι κρύβει μέσα του μια ζωντανή ύπαρξη και ότι έχει την ιδιότητα, ακόμη κι όταν φύγει αυτή η ύπαρξη, να διατηρεί την αξία του και να αντέχει στο χρόνο, τα «κοχύλια» της κας Μενδρινού πήραν μέσα μου μιαν άλλη διάσταση.
Δεν έχω διαβάσει την πρώτη συλλογή της ποιήτριας, με τον επίσης εκφραστικό τίτλο «Αειθαλή και φυλλοβόλα», αλλά, χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω ότι τα «Κοχύλια από Χρόνο» έχουν ποιότητα και επομένως θα έχουν διάρκεια.
Η ποίηση, η αληθινή ποίηση, ακόμη και στις μέρες μας, είναι υπόθεση καρδιάς. Και η καρδιά, στην πνευματική της διάσταση, έχει πλάτος  και βάθος τέτοιο που χωρεί όλες τις έγνοιες και τα πάθη του κόσμου και του ανθρώπου.
Με λιτότητα, συγκρατημένο τόνο, αποφυγή του περιττού και στοχαστική διάθεση,  η κα Μενδρινού αποτυπώνει επάνω στο χαρτί την εικόνα  της εποχής μας, της τόσο βαθιά αλλοτριωμένης, δηλαδή αποτυπώνει  τα βασανιστικά προβλήματα του τόπου μας και του καιρού μας.
Η μοναξιά, η ξενιτιά, ο θάνατος  δεν είναι βέβαια μόνο τωρινά προβλήματα. Είναι διαχρονικά, μπορώ  να πω αιώνια, αλλά η ποιήτρια παρουσιάζοντάς τα με τον δικό της τρόπο, τους δίνει τη δική της διάσταση, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
«Εγινες/ ένα – γράμμα -/ στους – δυο – μήνες/ ένας φάκελος/ με ξενικά ονόματα…/» λέει, για το ξενιτεμένο της παιδί, η μάνα, που κι αυτό δεν μπορεί να το διαβάσει, γιατί, όπως ομολογεί «γερνάω/ κι αδυνατίζει η όρασή μου,/ παιδί μου».
Η μοναξιά, μια απελπιστική κατάσταση, πολλές φορές οδηγεί στην απελπισία.
«Τίποτα/ δεν υπάρχει/ τίποτα» λες,  «καμία ηχώ/ δυνατότερη/ από τη μοναξιά σου…».
Βέβαια, όπως υποστηρίζει η ποιήτρια, «υπάρχουν δυο είδη/ μοναξιάς,/   μία αόρατη,/ εσωτερική,/ και μία άλλη,/ απτή,/ εξωτερική»…
Η μία/ είναι ο κόσμος/ χωρίς εσένα,/ η άλλη/ εσύ/ χωρίς τον κόσμο»…
Η πόλη που είναι «άγνωστη», «ξένη», η πόλη που «κρύβει/ τα αστέρια/», που «μου κρύβει τα χρόνια της… οι αντιπαροχές,/ τα τσιμεντωμένα πηγάδια,/…», οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τα όνειρα, η ζωή που χάνεται και οι μνήμες που τη συνοδεύουν,  προβληματίζουν έντονα την κα Μενδρινού και την αναγκάζουν να ομολογήσει: «μήτε να ζήσω/ μπορώ,/ μήτε  να ξεχάσω…».
Ο χρόνος είναι ένα στοιχείο που διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στην ποίηση της. ο παρόν αλλά και ο παρελθόν χρόνος, κυρίως αυτός,  που είναι «πολυμήχανος», που
«έχει μασκαρευτεί/ και αυτός/ σε αιωνιότητα…», που «μοιάζει δίκαια/ να τα σκοτεινιάζει όλα»  που «όλα/ τα έχει παραλλάξει/» υποχρεώνει την ποιήτρια να πει:
«Ξόδεψα το χρόνο μου/ προσμένοντας/ την αγάπη σου/ και η αγάπη σου/ ήταν μία στιγμή/ που πέρασε/ και χάθηκε,/ ένα πεφταστέρι αυγουστιάτικο…».
Διαβάζοντας τη συλλογή «Κοχύλια από χρόνο» είδα παράπονο, πίκρα, ένα δικαιολογημένο πεσιμισμό, αλλά είδα και ένα βαθύτατο ανθρωπισμό και αλήθειες -πολλές αλήθειες- να διαπερνούν  τις σελίδες και να επιβεβαιώνουν αυτό που έγραψα πιο πάνω ότι τα «Κοχύλια από χρόνο» αποτελούν μιαν αξιόλογη παρουσία στην ποίησή μας, που ελπίζω ότι θα συγκινήσουν και θα αγαπηθούν.