Κοινωνία χωρίς σύμπραξη και σεβασμό

Κύριε διευθυντά,

έχω παιδί με “ειδικές ανάγκες, ένα κορίτσι που η μοίρα τα έχει φέρει έτσι, που 15 χρόνια τώρα, δυστυχώς, κάνουμε νοσηλείες στο “ΠΑΓΝΗ” και στο “ΠΑΙΔΩΝ” στην Αθήνα. Στα Χανιά δεν υπάρχουν για ΑμεΑ ειδικοί γιατροί σε όλες τις ειδικότητες. Όλα τα χρόνια αυτά, λυπάμαι για τη χανιώτικη κοινωνία που δεν έχει την ουσιαστική στήριξη στα παιδιά της.

Δεν φτάνει λοιπόν αυτό, πριν κάτι μέρες μου φέρθηκαν άσχημα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στο λεωφορείο ΚΤΕΛ Χανιά – Ηράκλειο με το παιδί μου. Πηγαίνω στο νοσοκομείο στην Οδοντιατρική για έλεγχο. Γυρίζοντας στο Γιόφυρο και περιμένοντας το λεωφορείο της γραμμής, με την αγωνία να το προλάβω, όπως πάντα, γιατί το παιδί μου πάσχει από επιληψία αστάθειας, δεν μιλάει και έχει μυοσκελετική χειρουργηθείσα σχολίωση. Κόβω το εισιτήριο, βλέποντας το λεωφορείο με χαρά και λέγοντας να με περιμένει. Όμως, αγαπητοί μου, έβαλαν δέκα ανθρώπους και το παιδί μου το άφησαν σε λίστα αναμονής μίας ώρας, σαν να είναι ένα πακέτο παραγγελιών. Δεν το πίστευε κανείς. Το παιδί μου έτοιμο να μπει στο λεωφορείο και ο οδηγός να μας λέει: «Δεν έχω κυρία μου μέρος να σε βάλω, μόνο όρθια. Θα περιμένεις…» Όλος ο κόσμος φώναζε “ντροπή”, τίποτα οι υπεύθυνοι. Κι ο νεαρός στα εισιτήρια λέει πως έπρεπε να ακούσω τον οδηγό, να μπω όρθια, για να μας έπαιρνε.
Έκανα τηλεφωνική καταγγελία άμεσα, δεν μπόρεσα να μείνω έτσι. Το παιδί μου ταράχτηκε. Μου είπαν να σιωπήσω. Τελικά, περιμένοντας μία ώρα, μπαίνουμε στο επόμενο δρομολόγιο. Αφού μπήκαμε παρακάτω, ενώ είχε 2 με 3 θέσεις, ο οδηγός έλεγε να μην πάρει άλλους. «Του είπαν ότι ήταν όλοι μαζί». Τους βάζει λοιπόν τους τουρίστες και έναν εξ αυτούς στη θέση δίπλα του (του εισπράκτορα).

Εγώ χάρηκα, αλλά θύμωσα πιο πολύ, γιατί το κοριτσάκι μου δεν είχε την ίδια εξυπηρέτηση. Κατάλαβα στο τέλος της διαδρομής, ενώ έτρεχε και ο οδηγός, να γίνεται μεγάλος σαματάς, επειδή δεν είχε κατεβάσει τρία άτομα στη Σούδα. Το παιδί μου αγχώθηκε ξανά, και βάση αυτών κατεβαίνω και μιλάω σε κάποια κυρία υπάλληλο του ΚΤΕΛ, βλέποντάς την, ακούγοντας με, κατάλαβα με το υφάκι της ότι γνωρίζει τα άσχημα και της είπα να πάρουν οδηγούς και εισπράκτορες, γιατί όλοι τους είναι τρελαμένοι και εξυπακούεται, για να μη χάσουν την ανθρωπιά και το φιλότιμο στο τέλος.

Εγώ διηγήθηκα αυτά, για να βάλω ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της ευγένειας, του σεβασμού, της ανθρωπιάς, της σύμπραξης των ανθρώπων στο σύνολο που θα εγγυάται μια χαρούμενη και υγιή κοινωνία. Και προς θεού, δεν θέλω να έρθει στην ίδια θέση όπως της κόρης μου, άλλο παιδί, να υποφέρει και να δει την άρνηση και το σκοτάδι ανθρώπων, που δεν έχουν λογική και ανθρωπιστικούς δεσμούς παρά μόνο ψηφιακούς, για ένα καλύτερο και ευημερές μέλλον.

Μαρία Δασκαλάκη