Κύριε διευθυντά,
παίρνοντας δύναμη από την εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου, Χρυσής Ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα άρχισαν να εξομολογούνται την παρόμοια εμπειρία τους από άτομα εξουσίας, ένας αρκετά αξιοσημείωτος αριθμός δημόσιων προσώπων.
Βλέποντας το βίντεο με την εξομολόγησή της, προσωπικά ένιωσα το άγχος της και μόνο στη θύμηση του γεγονότος, την αγωνία και το σοκ της και όλα τα συναισθήματα που ξαναβίωνε στην συνέντευξη…
Είναι μια αθλήτρια Ολυμπιακού βεληνεκούς, μας έχει κάνει περήφανους τόσες φορές με τις νίκες της και μου φάνηκε αδιανόητο όταν κάπου διάβασα ότι το κάνει για να εκμεταλλευτεί τη δημοσιοποίηση που θα πάρει το γεγονός προς όφελός της, όποιο κι αν είναι αυτό και ότι να μην ξαφνιαστούμε αν την δούμε βουλευτή. Και το ερώτημα ήταν «Γιατί τώρα;» Πόσος κυνισμός πια και έλλειψη συναισθήματος.. Είναι μια χαρακτηριστική αντίδραση βέβαια της εποχής μας αλλά δεν θα πάψω να απορώ με αυτό.
Αν λάβει κανείς υπόψη του όλη την ψυχολογική κατάσταση του θύματος μετά τον βιασμό, το μετατραυματικό στρες ή σύνδρομο όπως ονομάζεται και το γεγονός επίσης ότι αν μίλαγε τότε θα καταστρεφόταν η αθλητική της πορεία όλη… ποιος θα την πίστευε εξάλλου;
Μεγαλοστέλεχος της Ομοσπονδίας αυτός και μια ανερχόμενη αθλήτρια αυτή, μάρτυρες δεν υπήρχαν, το ομολογεί και η ίδια. Δεν θα έβρισκε το δίκιο της το πιο πιθανό. Επίσης θα ’πρεπε να σεβαστούμε το γεγονός ότι αυτήν την χρονική στιγμή μπορεί να το διαχειριστεί!! Τα θύματα βιασμού, εξάλλου, κάνουνε χρόνια για να ξεπεράσουν τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση που δέχτηκαν!
Αξιοσημείωτο όμως είναι το γεγονός ότι έχει διαμορφωθεί η Κουλτούρα του Βιασμού κατά την οποία δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος απενεχοποίησης του ίδιου του γεγονότος, επίρριψης ευθυνών στο θύμα και τελικά ελάφρυνσης της θέσης του βιαστή.
Μια κουλτούρα που δυναμώνει τα ήδη διαμορφωμένα σεξιστικά χαρακτηριστικά εντός της. Με άλλα λόγια πολλοί εκφράζονται και λένε ότι το ευχαριστήθηκε κιόλας. Επειδή είναι Γυναίκα επειδή ίσως φόραγε «προκλητικά» ρούχα ή επειδή πήγε οικειοθελώς στο δωμάτιο του κ.α. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε ακούσει παρόμοια σχόλια.
Μεγαλώνουμε αγόρια και κορίτσια ως μέλη μιας κοινωνίας που υπάρχει η αδικία έτσι κι αλλιώς σε μεγάλο βαθμό. Καλό θα ήταν στο εξής να δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας και να αρχίσουμε να μπαίνουμε περισσότερο στο συναίσθημά μας και να δρομολογήσουμε μια κοινωνία που δεν θα σκέφτεται το κορίτσι ή η γυναίκα ΤΙ θα φορέσει και ΤΙ ώρα θα βγει ή πώς να αλλάξει τη συμπεριφορά της για να μην προκαλέσει. Γιατί σκοπός όταν βγαίνει, δεν είναι να είναι προσεχτική όλη την ώρα αλλά Ελεύθερη.
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να τιμωρούνται ανάλογα περιστατικά και όχι να μετατρέπεται το κακούργημα σε πταίσμα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και η Ελευθερία σε πρόκληση.
Τώρα που η κοινωνία ως είχε, έχει καταρρεύσει καιρός είναι να φτιάξουμε μια καλύτερη και όχι να διαιωνίζουμε τα κακώς κείμενα της. Μια κοινωνία που θα νιώθουμε τον πόνο του συνανθρώπου μας και δεν θα τον αντιμετωπίζουμε με σκληρότητα.
Ένα παλιό Λατινικό γνωμικό λέει “Ηomo hominis lupus”… Kαι έτσι σίγουρα παρατηρώ ότι είναι… τα ζωώδη ένστικτα υπερτερούν των ανθρώπινων όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό.
Σε μια εποχή που η Τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ ας προσπαθήσουμε κι εμείς να εξευγενιστούμε ως άνθρωποι, διαβάζοντας περισσότερο και χρησιμοποιώντας λιγότερο τις οθόνες που μας καθιστούν όντα ανεγκέφαλα και νωθρά δίνοντας βαρύτητα περισσότερο στο «φαίνεσθαι» από το είμαι. Αυτή είναι και μια βασική αιτία απομάκρυνσης από τον εαυτό μας και το συναίσθημά μας και πυροδοτεί τέτοιες τάσεις ανοχής και κυνισμού.
Ας ξυπνήσουμε λοιπόν…
Ελένη Δασκαλάκη
καθηγήτρια Αγγλικών
