Η μεγάλη παράδοση των γυναικών στη xανιώτικη διαιτησία
Ένταση, σκληρή προπόνηση, μπαλιές και σφυρίγματα είναι σχεδόν η καθημερινότητά τους. Παίζοντας εδώ και χρόνια στο… γήπεδό τους πια έχουν μάθει να βγάζουν “κόκκινη κάρτα” στα στερεότυπα.
Ο λόγος για τις γυναίκες διαιτητές των Χανίων, μιας πόλης με σημαντική παρουσία του γυναικείου φύλου στους καταλόγους των ρέφερι, καθώς 10 από τα 45 σήμερα μέλη της Επιτροπής Διαιτησίας της ΕΠΣ Χανίων είναι γυναίκες. Ένα ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό που καθιστά τα Χανιά ανάμεσα στις τρεις πρώτες περιοχές της Ελλάδας, αν όχι την πρώτη, σε αναλογία ανδρών – γυναικών διαιτητών.
Με χαρακτηριστικό τους το πείσμα και την επιμονή, μιλούν στις “διαδρομές” για την είσοδό τους στη διαιτησία, τις καλές και κακές εμπειρίες τους από τα ανδροκρατούμενα ποδοσφαιρικά γήπεδα, την αποδοχή και τον σεβασμό που έχουν “χτίσει” όλα αυτά τα χρόνια αλλά και τις προκαταλήψεις μιας κουλτούρας που φαίνεται να αλλάζει και να υποχωρεί σταδιακά εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.
ΑΔΕΡΦΕΣ ΒΡΑΓΚΟΥ: “Δίδυμη” διαιτησία στα γήπεδα
Από μικρές μαζί αγαπημένες, στις ίδιες ομάδες, στη διαιτησία και πλέον στο ίδιο σχολείο οι αδερφές Βράγκου. «Εγώ παλαιότερα έπαιζα ποδόσφαιρο, το οποίο όμως δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Ήθελα λοιπόν να ασχοληθώ με κάτι και με “έτρωγε” αυτό το πράγμα και κάπως έτσι πήγα και γράφτηκα σε σχολή διαιτησίας χωρίς να υπάρχει κάποιος δικός μας άνθρωπος να μας ωθήσει σε αυτό» διηγείται η Κατερίνα Βράγκου. Οι δύο αδερφές ξεκίνησαν το 2015 από τη χειμερινή Φλώρινα τη διαιτησία τους. Πέρυσι όμως διορίστηκαν δασκάλες στα Χανιά, οπότε ήρθαν με μεταγραφή στην άλλη άκρη της Ελλάδας κι έγιναν διαιτητές στην πόλη μας, ενώ διδάσκουν στα Σφακιά!
Η διπλή αυτή απασχόληση είναι κάτι που κερδίζει τα παιδιά όπως μας λέει η Κατερίνα Βράγκου. «Δε θα ξεχάσω που πέρυσι είχαμε στην τάξη 18 αγόρια (από τα 24 παιδιά) και κολλημένα καθώς είναι με το ποδόσφαιρο, μόλις έμαθαν πως η δασκάλα τους είναι διαιτητής και ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο, τρελάθηκαν!».
Η ίδια στοχεύει σε Α’ Εθνική ανδρών και όλο και πιο ψηλά κάποια στιγμή και προπονείται καθημερινά και σκληρά για αυτό, ενώ όπως τονίζει δυστυχώς το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν είναι επαγγελματικό και το ίδιο ισχύει και για τη διαιτησία. «Θεωρώ πως είναι διπλά δύσκολο για εμάς τις γυναίκες γιατί μιλάνε οι περισσότεροι ακόμη για ένα “ανδρικό” άθλημα», ενώ όταν βλέπουν μια γυναίκα να μπαίνει στο γήπεδο για να διαιτητεύσει οι αντιδράσεις είναι του τύπου «αυτή θα μου κάνει κουμάντο και θα αποφασίσει για το παιχνίδι;» όπως αναφέρει. Οι προκαταλήψεις ότι μια γυναίκα δεν ξέρει από μπάλα καλά κρατούν, οπότε οι γυναίκες στη διαιτησία όπως η κα Βράγκου καλούνται να μπουν συχνά σε ένα προκατειλημμένο για αυτές κλίμα για να αποδείξουν το αντίθετο.
Αυτό που την στεναχωρεί πολύ είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στις γυναίκες από την
κοινωνία αλλά και στα γήπεδα, ωστόσο συγκρίνοντας τον τόπο φιλοξενίας της με τη γενέτειρά της δηλώνει πως τα Χανιά είναι σε καλύτερο επίπεδο. «Υπάρχει σεβασμός προς το πρόσωπό μας εδώ, παρόλο που ήρθαμε ως “ξένες” και οι διαιτητές κι ο κόσμος μας αγκαλιάσανε αμέσως». Η 33χρονη ρέφερι αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει και έχει να θυμάται κυρίως καλά περιστατικά από τα γήπεδα. Όσο για τα κακά, από τις κερκίδες και τους παίκτες, προσπαθεί να μην την επηρεάζουν και προχωρά: «Με έχουν αποκαλέσει με πολλά κοσμητικά επίθετα, κάποια όμορφα, κάποια υποτιμητικά, και έχω νιώσει άσχημα αλλά έχω μάθει να τα αφήνω στο γήπεδο γιατί έρχονται όλοι στο ποδόσφαιρο για να βρίσουν και να ξεφύγουν». Πρότυπο για την ίδια η διεθνής Γεωργία Κομισοπούλου, η οποία είναι κυρία με Κ κεφαλαίο όπως τονίζει. «Τη βλέπω και θέλω να φτάσω στο επίπεδό της, να γίνω σαν κι εκείνη. Ακόμα και εκείνη δέχεται στερεοτυπικές συμπεριφορές αλλά κάνει τη δουλειά της και φεύγει Κυρία. Αυτό προσπαθώ κι εγώ».
Η μικρότερη κατά 7 λεπτά από τη δίδυμη αδερφή της, Ευαγγελία Βράγκου, στηρίζει και βοηθά την αδερφή της σε κάθε βήμα. Δασκάλα κι εκείνη σε παιδιά δημοτικού, έχει ένθερμους υποστηρικτές τους γονείς των παιδιών, ενώ δεν ξεχνά πως είχε έρθει στα Χανιά το μισό σχολείο για να τη δει να παίζει σε αγώνα. Αξιολογημένη και η ίδια για το Εθνικό Γυναικείο Πρωτάθλημα, στοχεύει όσο πιο ψηλά μπορεί να φτάσει γιατί είναι κάτι που αγαπάει. «Μπαίνω στο γήπεδο κι είμαι άλλος άνθρωπος, το γήπεδο είναι η ζωή μου και δεν μπορώ να τη φανταστώ χωρίς προπονήσεις ή χωρίς να σφυρίζω το σαββατοκύριακο σε κάποιον αγώνα» λέει με σιγουριά.
Όταν πατάει στο γρασίδι προσπαθεί να κάνει σωστά τη δουλειά της και να μην αδικεί κανέναν. Βέβαια αυτό δεν το βλέπουν όλοι όπως εκείνη… «εγώ σφυρίζω στο γήπεδο κι αρκετοί άντρες δεν μπορούν να δεχτούν ότι μια γυναίκα γνωρίζει ποδόσφαιρο και στην ουσία θα τους κάνει κουμάντο». Δεν είναι λίγες οι φορές όπως εξομολογείται που έχουν βγει στην επιφάνεια των ποδοσφαιριστών άσχημες αντιδράσεις λόγω των ταμπού που έχουν. Φράσεις όπως «δεν ξέρεις εσύ, τι μας ήρθες εδώ πέρα» δίνουν και παίρνουν στους αγώνες, ενώ οι κερκίδες λένε ακόμη και «πήγαινε να πλύνεις κάνα πιάτο, να τηγανίσεις κάνα φαΐ» κοκ, προσκολλημένοι σε άλλες εποχές, μην μπορώντας να αποδεχτούν τη γυναίκα σε άλλους ρόλους και θέσεις. Ευτυχώς ακραίες καταστάσεις δεν έχει ζήσει, αλλά οι σεξιστικές συμπεριφορές δεν λείπουν.
Σε πάρα πολλούς αγώνες όμως, κάτι που την ευχαριστεί ιδιαιτέρως, είναι τα χειροκροτήματα που θα λάβει από τις κερκίδες μαζί με το «μπράβο, ρεφ». Όμορφες συμπεριφορές και αντιδράσεις συναντά -διόλου τυχαία όπως μας λέει- στο γυναικείο πρωτάθλημα κυρίως, ενώ θυμάται κι αστεία περιστατικά που οι ποδοσφαιριστές θέλανε να της δώσουν τη φανέλα τους ή μαλώνανε για το ποιος θα της “κλέψει” την καρδιά.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΜΙΣΟΠΟΥΛΟΥ: Με διεθνείς περγαμηνές
Μια εργαζόμενη μητέρα στα γήπεδα, η διεθνής ρέφερι Γεωργία Κομισοπούλου μπήκε στον ανδροκρατούμενο ποδοσφαιρικό χώρο επηρεαζόμενη από τον επίσης διαιτητή πατέρα της.
«Από πολύ μικρή ηλικία τον έβλεπα στα γήπεδα, στις προετοιμασίες του, πόσο αγωνιστικός κι αποφασιστικός ήταν και τον θαύμαζα». Κάπως έτσι λοιπόν, η Γεωργία που είναι παραλληλα και δημόσιος υπάλληλος, αποφάσισε πριν 20 σχεδόν χρόνια να βγάλει τη σχολή διαιτησίας στη Λάρισα όπου και γεννήθηκε.
Αυτό που τονίζει κι ίδια είναι το πόσο απαιτητικός είναι ο χώρος, με σκληρές καθημερινές προπονήσεις και έλεγχο απόδοσης και φυσικής κατάστασης από τη FIFA και UEFA. «Είναι δύσκολος χώρος όπως κι ο συνδυασμός των ρόλων της σύγχρονης γυναίκας: δουλειά, μητρότητα, οικογένεια κι ευτυχώς έχω μεγάλη στήριξη από τον σύζυγό μου» όπως αναφέρει ενώ σχολιάζει πως της αρέσει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο κι η διαιτησία που προσπαθεί να τα προλάβει όλα.
Θα περίμενε κανείς ότι τα στερεότυπα στο επίπεδό της εκλείπουν πια, δυστυχώς όμως όχι. Υπάρχουν φίλαθλοι, παίχτες, ακόμη και παράγοντες που υποτιμούν τη γυναίκα διαιτητή με υβριστικές εκφράσεις και αντιμετώπιση, αλλά πλέον οι περισσότεροι έχουν εξοικειωθεί με την γυναικεία παρουσία στα γήπεδα όπως δηλώνει η Γεωργία Κομισοπούλου. «Βλέπω πως με αποδέχονται πια. Θυμάμαι όμως στα πρώτα μου βήματα στη διαιτησία, έχω βγάλει την πρώτη μου κόκκινη κάρτα κι έρχεται ένας ποδοσφαιριστής με επιθετικό τρόπο και μου λέει -χαριτολογώντας- “καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει; Μόλις έχω βγει από τη φυλακή”», αλλά ούσα τόσο μικρή κι άπειρη είναι κάτι που την τρόμαξε.
Υβριστικά σχόλια πάντα υπάρχουν, όμως έχει μάθει να κλείνει τα αυτιά της, να κάνει σωστά τη δουλειά της και να φεύγει έχοντας ήσυχη τη συνείδησή της από τα γήπεδα η Κυρία Κομισοπούλου όπως την αποκαλούν.
ΓΙΑΝΝΑ ΜΠΑΤΑΓΚΙΩΝΗ: Οικογενειακή υπόθεση
Για τη Λαρισαία Γιάννα Μπαταγκιώνη το κίνητρο ήρθε από τον σύζυγο της Αντώνη Κουρκουμελάκη.
Ένας πολύ αξιόλογος επιθετικός που ένα χρόνο πριν είχε ασχοληθεί με την διαιτησία. Η διαφορά έγκειται στο ότι η Γιάννα συνεχίζει ακόμα και σήμερα στον ίδιο χώρο ενώ ο Αντώνης τελευταία κρέμασε τη σφυρίχτρα και ξαναφόρεσε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.
Όπως επισημαίνει για το ξεκίνημά της στον χώρο: «Με τη διαιτησία ξεκίνησα το 2012 και η παρότρυνση ήρθε από τον σύζυγό μου Αντώνη Κουρκουμελάκη, ο οποίος είχε ξεκινήσει τη διαιτησία ένα χρόνο πριν. Εκείνος βέβαια σταμάτησε μετά από χρόνια, εγώ συνεχίζω», ενώ ένα συμβάν που θυμάται πολύ έντονα ήταν «η πρώτη φορά που εγώ ήμουν διαιτητής και εκείνος βοηθός στον ίδιο αγώνα. Οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν ότι είμαστε ζευγάρι. Πάντα υπάρχει το άγχος στους αγώνες, εκείνη την ημέρα όμως ήταν λιγότερο».
ΕΙΡΗΝΗ ΜΠΑΝΤΑ: Το μήλο κάτω από τη μηλιά…
Ο πατέρας της Ειρήνης Μπαντά, κ. Τάσος, υπήρξε επί σειρά ετών ένας πολύ αξιόλογος διαιτητής. Οπότε σε αυτή την περίπτωση το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά! Όπως θυμάται η ίδια: «Τελείωσα την σχολή διαιτησίας τον Απρίλη του 2014 και ασχολήθηκα με αυτό γιατί μου αρέσει το ποδόσφαιρο και γιατί ήταν ο πατέρας μου διαιτητής παλαιότερα και μου είπε ότι γίνεται σχολή και πήγα». Για την στιγμή που θυμάται πιο έντονα αναφέρει: «Είχα παίξει τον τελικό κυπέλλου παίδων το 2016 που ήταν σε όμορφο γιορτινό κλίμα με πολύ κόσμο και πολλούς φίλους!».
Για την ιστορία ήταν το παιχνίδι ΑΕΕΚ ΙΝΚΑ – Δόξα Παχιανών στο γήπεδο των Μουρνιών τον Δεκέμβριο του 2016 και η πρώτη ομάδα νίκησε 1-0 και κατέκτησε το τρόπαιο “Γεώργιος Μανουσέλης”. Αρχηγός στη Δόξα ήταν ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης, ο διεθνής αμυντικός σήμερα του ΠΑΟΚ…
ΕΛΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ: «Θέλει γερό στομάχι ο χώρος»
Η μεγαλωμένη στα Χανιά Έλενα Στεφανίδου δεν έπαιζε μπάλα μικρή, έπαιζαν όμως τα αγόρια της οικογένειας κι εκείνη παρακολουθούσε πάντα τους αγώνες τους. «Ένιωθα πως ό,τι συνέβαινε μέσα στο γήπεδο το καταλάβαινα κι ήθελα με κάποιον τρόπο να μπω κι εγώ μέσα και όταν βγήκε η σχολή διαιτησίας, μπήκα!» αναφέρει χαρακτηριστικά η νεαρή ρέφερι η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά από το μηδέν και τώρα διανύει την 5η χρονιά στα γήπεδα.
Ως γυναίκα πρέπει να είναι δυο και τρεις φορές πιο αυστηρή, με μετρημένα λόγια, ενώ προσπαθεί να μην δίνει δικαιώματα όπως τονίζει, κάτι που δεν την κουράζει καθώς από μικρή έχει εντοπίσει τις διαφορετικές συμπεριφορές της κοινωνίας απέναντι στη γυναίκα και τον άνδρα. «Μας φέρονται πολύ καλά στον χώρο, οι παράγοντες, η Ένωση, ο σύνδεσμος διαιτητών», θυμάται όμως πως τον πρώτο χρόνο γυρνούσε σπίτι δακρυσμένη και στην αρχή κυρίως που δεν την γνώριζαν (παίκτες, κερκίδα κ.λπ.) υπήρχε υποτίμηση ή αδιαφορία στα λεγόμενα κι αποφάσεις της, κάτι που με τον καιρό έμαθε να το διαχειρίζεται και να το αντιμετωπίζει ψύχραιμα κι αποφασιστικά, κλείνοντας κι εκείνη τα αυτιά της στην τοξικότητα.
Κακή στιγμή στην πορεία της που της έχει μείνει αξέχαστη, είναι σε έναν φιλικό αγώνα που όπως μας διηγείται «είχε έρθει η μαμά με τον αδερφό μου να με δούνε κι έδειξα κάτι υπέρ της αντίπαλης ομάδας και τότε οι οπαδοί εξοργίστηκαν κι έβριζαν ακόμη και τη μητέρα μου». Σε αυτό που καταλήγει κι η Έλενα Στεφανίδου είναι πως θέλει γερό στομάχι ο χώρος και σωστή διαχείριση από πλευράς τους ενώ η στήριξη που λαμβάνει από τον ποδοσφαιριστή σύντροφό της, από την οικογένειά της, τον εργασιακό της χώρο, αλλά και πιο ψηλά ακόμη, είναι πολύ βοηθητική και της δίνει ώθηση.
ΜΑΡΙΑ ΜΠΡΑΟΥΔΑΚΗ: Από ποδοσφαιρικό σόι
Για τη Μαρία Μπραουδάκη το ερέθισμα προέκυψε μέσα από την οικογένειά της καθώς ο πατέρας της υπήρξε πρόεδρος για ένα διάστημα στον Θησέα ενώ ο αδελφός της Αντώνης τερματοφύλακας στην ίδια ομάδα αλλά και σε άλλες των Χανίων. Έτσι από πολύ μικρή ηλικία βρέθηκε στα γήπεδα και η διαιτησία προέκυψε σαν φυσικό επακόλουθο.
«Ξεκίνησα τη διαιτησία το 2015, μαθαίνοντας εντελώς τυχαία τη σχολή που επρόκειτο να γίνει τότε και το πήρα απόφαση. Το ήθελα πολλά χρόνια μιας και λόγω μπαμπά κι αδερφού έχω μεγαλώσει στα γήπεδα από τα 4 μου χρόνια και είμαι παθιασμένη με το ποδόσφαιρο από μικρή. Με το που ξεκίνησα τις προπονήσεις, τα μαθήματα και τους αγώνες την αγάπησα τη διαιτησία πάρα πολύ».
Όσον αφορά στις θετικές συμπεριφορές που έχει βιώσει ως ρέφερι «είναι πολλά περιστατικά που είναι αξιοσημείωτα αλλά ένα που είναι αρκετά έντονο είναι όταν, το 2017, σφύριζα εγώ αγώνα της Β’ κατηγορίας στον Εμπρόσνερο. Συγκεκριμένα το παιχνίδι Δάφνη-Νέος Ηρακλής Νεροκούρου και με τη λήξη του αγώνα ήρθε ένας ποδοσφαιριστής των γηπεδούχων (κι ενώ είχε χάσει) και μου έφερε μια μπάλα να του την υπογράψω. Δίνοντας μας συγχαρητήρια σε όλο το διαιτητικό τρίο».
ΕΛΕΝΗ ΚΩΣΤΑΜΕΝΑ: Πάθος για τη διαιτησία
Η Ελένη Κωσταμένα με καταγωγή από την Ήπειρο και συγκεκριμένα το Ανήλιο Μετσόβου Ιωαννίνων ξεκίνησε να ασχολείται με την διαιτησία στην άλλη άκρη της Ελλάδας, δηλαδή στην Κω. Όπως σημειώνει: «Ασχολήθηκα με την διαιτησία προ δεκαετίας όταν απασχολούμενη ως προπονήτρια στο αναπτυξιακό τμήμα (μπαμπίνι) μιας Ακαδημίας ποδοσφαίρου στην Κω, ανακοινώθηκε εκείνη την περίοδο η έναρξη σχολής διαιτησίας. Μετά από συζήτηση με τον υπεύθυνο της Ακαδημίας αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή ώστε να είμαι ακόμη πιο χρήσιμη και στα υπόλοιπα τμήματα της ακαδημίας, γνωρίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα τον ΚΑΠ. Μετά την ολοκλήρωση της σχολής άρχισα να ορίζομαι σε αγώνες διαφόρων κατηγοριών στα Δωδεκάνησα και κάπως έτσι απέκτησα ένα ενδιαφέρον που… “λατρεύω να μισώ” και προσπαθώ να το υπηρετώ όσο μπορώ καλύτερα. Μετά από δύο χρόνια, πήρα μετάθεση ως εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα Χανιά όπου και συνέχισα, αποδεχόμενη ότι αυτό το ενδιαφέρον για την διαιτησία είναι πάθος, αγάπη και εξάρτηση για μένα!».
Για το αν έχει κάποιο δυσάρεστο συμβάν που να ξεχωρίζει σημειώνει: «Δυσάρεστα αρκετά (θέλει γερό στομάχι) αλλά κανένα τόσο έντονο ώστε να με αποθαρρύνει στο να συνεχίσω, ίσα-ίσα που με πείσμωναν ώστε να τα καταφέρνω και να γίνομαι καλύτερη. Από την άλλη πλευρά, μέσα από την διαιτησία έκανα αδελφικές φιλίες και φυσικά την γνωριμία ζωής (σ.σ. με Χανιώτη προπονητή). Και φυσικά αρκετές ευχάριστες στιγμές. Η πληρότητα που νιώθω όταν ένας αγώνας έχει πάει καλά δεν περιγράφεται με λόγια».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ: «Μας διεκδικούν στη διαιτησία πλέον»
Η είσοδος της εκπαιδευτικού Παρασκευής Καντεράκη στη διαιτησία ήταν αυτό που λέμε… κατά τύχη. «Έψαχνα να γίνω διαιτητής στο μπάσκετ, πήγα για μαθήματα και τελικά ήταν για ποδόσφαιρο!», ενώ παραδέχεται πως δεν ήξερε τίποτα από μπάλα τότε. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη τότε από γυναίκες στον χώρο και σε συνδυασμό με το ότι ήθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό της, για την σωματική της κατάσταση κι ευεξία, έμεινε σε αυτόν 15 χρόνια τώρα.
«Δεν έχω κανένα παράπονο από συναδέλφους και το κλίμα που συνάντησα ήταν εξαρχής καλλιεργημένο και μας θέλανε στον χώρο τις γυναίκες» όπως αναφέρει για τις εμπειρίες της όλο αυτό το διάστημα. Στην αρχή ήταν πιο δύσκολα για την ίδια, καθώς πρόκειται για ένα άθλημα ανδροκρατούμενο που το αγαπάνε πολύ οι άντρες κι έπρεπε ως γυναίκα να αποδείξει ότι κι εκείνη ενδιαφέρεται. Πλέον γίνεται λόγος για μεμονωμένα περιστατικά ασέβειας κι υποτίμησης, κάτι που γίνεται στο πλαίσιο των θετικών αλλαγών τα τελευταία χρόνια. «Θυμάμαι μια φορά είχαν διαμαρτυρηθεί για μια φάση και την επόμενη βδομάδα ήρθε όλη η ομάδα στα αποδυτήρια και μου ζήτησε συγγνώμη».
Η διαιτησία κι η εκπαίδευση τις περισσότερες φορές συνυπάρχουν αρμονικά στη ζωή της. «Διδάσκω Πληροφορική στο ΕΠΑΛ Ρεθύμνου που είχαν γίνει πρόσφατα τα περιστατικά ξυλοδαρμού και μπορώ να πω πως λόγω του ποδοσφαίρου έχουμε βρει έναν καλό τρόπο επικοινωνίας με τα παιδιά και βλέπω πως οι σχολικοί αγώνες είναι σαν μια μεγάλη γιορτή για αυτά που τα ενώνει παρά τα όποια προβλήματα». Η διαιτησία αποτελεί μια καλή μορφή γυμναστικής για την ίδια, ενώ πλέον μόνο για να ζήσει την εμπειρία θα ήθελε να προχωρήσει παραπέρα, καθώς όσο “ανεβαίνεις” όπως μας λέει γεμίζουν τα γήπεδα από κόσμο κι εξοπλισμό, ενώ για τον διαιτητή σημαίνει παραπάνω εμπειρίες και δημιουργικό άγχος.
ΜΑΡΙΛΙΑ ΞΕΝΑΚΗ: Από τα ποδοσφαιρικά παπούτσια στη σφυρίχτρα
Η Μαριλία Ξενάκη έχει αγωνισθεί στον ΑΟ Χανιά και σε άλλες ομάδες οπότε η διαιτησία ήταν ένα επόμενο βήμα σε ένα χώρο αρκετά οικείο για εκείνη. «Βρίσκομαι στον χώρο του ποδοσφαίρου από πολύ νεαρή ηλικία, καθώς έχω υπάρξει παίκτρια σε διάφορες γυναίκες ομάδες. Παρόλα αυτά η ενασχόλησή μου με τη διαιτησία είναι κάτι σχετικά πρόσφατο στη ζωή μου. Πιστεύοντας πως έχω κάνει τον κύκλο μου ως παίκτρια και ορμώμενη από την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, θεώρησα τη διαιτησία ως ένα μέσο διατήρησης της επαφής μου με αυτό το άθλημα και έτσι αποφάσισα να παρακολουθήσω τη σχολή το 2017» όπως διηγείται.
Για την ίδια που είναι αξιολογημένη διαιτητής Α’ Εθνικής γυναικών η εξέλιξή της αυτή ήταν και το σημαντικότερο: «Ένα γεγονός που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι ο πρώτος μου αγώνας ως αξιολογημένη διαιτητής εθνικού πρωταθλήματος. Το να πετυχαίνεις τους στόχους σου και να βλέπεις πως οι κόποι σου ανταμείβονται είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: Πολλές και αξιόλογες οι γυναίκες διαιτητές
Ο πρόεδρος της Επιτροπής Διαιτησίας της ΕΠΣΧ Γιώργος Τριανταφύλλου επισημαίνει την δυναμική που έχουν αναπτύξει τα Χανιά στο θέμα των γυναικών διαιτητών καθώς υπάρχουν πολλές και αξιόλογες όπως λέει. «Οι 10 γυναίκες που ανήκουν σήμερα στην δύναμη της Επιτροπής είναι αρκετά έμπειρες και για τον λόγο αυτό είναι αξιολογημένες σχεδόν όλες. Με κορυφαία την Γεωργία Κομισοπούλου που είναι διεθνής διαιτητής FIFA και ορίζεται στην Σούπερ Λιγκ 2. Ακόμα οι Ευαγγ. Βράγκου, Μ. Ξενάκη είναι διαιτητές Α’ Εθνικής γυναικών, οι Ε. Στεφανίδου, Κ. Βράγκου βοηθοί στην ίδια κατηγορία ενώ και οι υπόλοιπες διευθύνουν αγώνες εκτός Χανίων. Από την δεκαετία του ’90 με την Σοφία Γρυλλάκη (φωτ.) που υπήρξε πρωτοπόρος και μία από τις πρώτες διεθνείς διαιτητές στη χώρα μας, διάφορες κοπέλες ασχολήθηκαν με τη διαιτησία στα Χανιά. Όπως η Ελευθερία Βραχνάκη, η Λίλιαν Τουλουπάκη, η Κατερίνα Λουτζακλή, η Αγγελική Βερυκάκη και πολλά ακόμα κορίτσια που διεύθυναν όλα αυτά τα χρόνια αγώνες στο τοπικό. Μάλιστα καθώς προγραμματίζεται νέα σχολή διαιτησίας τις επόμενες μέρες ευελπιστούμε ότι θα υπάρξουν και άλλες γυναίκες» ανέφερε σχετικά.
