Δέχονται όλοι σχεδόν αδιαμαρτύρητα να είναι οι ηθοποιοί και οι κομπάρσοι ενός επαναλαμβανόμενου έργου στο όνομα του ξεπεράσματος μιας κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά κρίσης αξιών και ηθικής, μια κρίση που αν μη τι άλλο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται τις επόμενες δεκαετίες.
Η αποδοχή της εν λόγω κατάστασης λαμβάνει χώρα την εποχή όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στο ακέραιο, την περίοδο όπου το να διαφέρει κανείς οικονομικά από τον άλλο ή του να επιζητά με αγωνία την μοναδική και πολυπόθητη θέση εργασίας, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας.
Σε εποχές όπου λόγω της καθοδηγητικής νοοτροπίας, η θέση του άλλου γίνεται ανίσχυρη στα μάτια του διπλανού, σε μέρες όπου η ανάγκη γίνεται κουραστική επωδός για αυτούς που δεν την έχουν και σημαία σε εκείνους που υφίστανται την ανισότητα, η επικοινωνία βρίσκεται στα όριά της αν δεν δεχθούμε πως ο όρος αυτός δεν υπάρχει πια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η κόκκινη γραμμή έχει προ πολλού ξεπεραστεί και απαιτείται άμεση αντίδραση.
Έκανα μια βόλτα με το μηχανάκι, από πόλη σε πόλη. Ήμουν μόνος, ταξίδευα χωρίς GPS, μόνο με χάρτη παλιάς μόδας, αλλά ούτε αυτόν χρειάστηκα γιατί ρωτούσα τους ανθρώπους για το δρόμο. Αυτοί ήταν πάντα πρόθυμοι να μου εξηγήσουν τον δρόμο λεπτομερώς και με υπομονή, με ρωτούσαν από που έρχομαι και έπιαναν συχνά κουβέντα μαζί μου, κάποιοι μου έλεγαν να προσέχω και να οδηγώ προσεχτικά. Όταν με έπιασε ο Ζορμπάς και βρέθηκα σε καταιγίδα κρύφτηκα γρήγορα σε ένα καφενείο και ρώτησα για κάποιο ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης του καφενείου μου πρότεινε να αφήσω το μηχανάκι στο γκαράζ του καφενείου και να με πάει αυτός με το αυτοκίνητο στα τρία ξενοδοχεία που είχε η πόλη, για να αποφύγω την βροχή. Με πήγε και ήρθε δύο μέρες αργότερα πάλι να με πάρει. Δεν είχε κανείς συμφέρον να ασχολείται με έναν ξένο ταξιδιώτη, απλά οι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που παρουσιάζετε. Η δική μου εμπειρία μου λέει πως η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι μας είναι καθρέφτης της δικής μας συμπεριφοράς προς αυτούς- όποιος αγαπά αγαπιέται και όποιος είναι κυνικός συναντά ψυχρότητα.