«Αν αλλάξει τ’ όνομα, η ιστορία ταιριάζει σε σένα» (Οράτιος)
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία, η οποία διαδραματίστηκε κάποτε στην Αρχαία Ελλάδα. Αν, βέβαια, έλεγε αλήθεια ο παππούς μου, που του άρεσε να πλάθει παραβολές και να στηλιτεύει με δαύτες τα κακώς κείμενα της σημερινής εποχής!
«Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο Αργος ο Υπερμνήμων. Ελπιδοφόρος νέος, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και, καθώς δεν είχε βρει ακόμη προσοδοφόρα απασχόληση, εντάχτηκε στο λαϊκό κόμμα και προσκολλήθηκε στον Φιλάριστο, φημισμένο πολιτικό της πόλης τα χρόνια εκείνα.
Ο Φιλάριστος εκτίμησε τα προσόντα και τις γνώσεις του Υπερμνήμονος και ζήτησε από τον ομοϊδεάτη του στρατηγό, Πολυνείκη, να προσλάβει το νεαρό ως ιδιαίτερό του σύμβουλο.
Ο Υπερμνήμων καθημερινά μόνο κολακευτικά σχόλια άκουγε για τον άψογο τρόπο, που ασκούσε τα καθήκοντά του· συχνά, όμως, εμφανίζονταν κι εκείνοι, που διέσπειραν στο λαό συκοφαντικές “φήμες” πως –για να κάνει κάτι π.χ. να εγκρίνει το διαγωνισμό υπέρ της μίας ή της άλλης εταιρείας, που θα εξόπλιζε το στράτευμα με ασπίδες, ή να μεσολαβήσει για καμιά μετάθεση από τα σύνορα στην πρωτεύουσα – έπρεπε πρώτα να “λαδωθεί”…
Λίγα χρόνια μετά, καθώς οι επικεφαλής του λαϊκού κόμματος ήταν υπερήφανοι που αυτός ο λαμπρός νέος ήταν «δικός» τους, ξεσπά πόλεμος με τους Τιρύνθιους τους «αιώνιους αντιπάλους».
Κι ενώ οι Αργείοι ξεσηκώνονται με αρχηγό τον Πολυνείκη και μαζεύτηκαν σωρός εθελοντές για τον πόλεμο, ο Υπερμνήμων αρνείται να πολεμήσει στο πλευρό του, λέγοντας ότι, για να ‘ρθει η νίκη, έπρεπε να φύγουν οι φθαρμένοι από χρόνια νομείς της εξουσίας, ο Φιλάριστος και το λαϊκό κόμμα.
Οι πολίτες την αιτία δυσκολεύονταν της μεταστροφής του Υπερμνήμονος να βρουν, γιατί βιάζονταν ν’ αμυνθούν για τα πατρώα· κι η αλήθεια κρυβόταν στην… άμετρη αρχομανία και αχαριστία του, που ξεδιάντροπος, πριν κατηγορήσει τους αλλοτινούς συναγωνιστές του, από τη θέση δεν παραιτήθηκε, που ‘χε ως της κατηγορούμενης απ’ αυτόν εξουσίας από χρόνια κι εκείνος κομμάτι…»
