Κόλακες

«Είσαι µεγάλο ταλέντο», «Θεός», «Θεά», «παικταράς», «φωνάρα», «αηδόνι και όλα τα ουρί του παραδείσου». Κάπως έτσι, µέσα από ξεχειλωµένες και παραγεµισµένες εκφράσεις, χάσαµε το νόηµα. Ποτέ άλλοτε δεν χαρίζονταν τόσο εύκολα τα «αγάπη µου» και τα «σε λατρεύω». Όχι στους πολύ δικούς, αυτοί είχαν πάντα το προνόµιο, αλλά στους συνεργάτες, τους γνωστούς. Το «σε χαιρετώ» έγινε «σε φιλώ» και το «σε συµπαθώ» έγινε «σ’ αγαπώ».
Έτσι δηµιουργήθηκαν παρανοήσεις, µια εκ των οποίων είναι και η αντίληψη του ξεχωριστού, του ταλέντου. Η υπερβολή στη θετική κριτική, στο κοµπλιµέντο και στην έκφραση συναισθηµάτων δεν οδηγεί στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης. Ίσα-ίσα που απειλεί να την τσακίσει, όταν ο αποδέκτης των υπερβολών σταθεί µπροστά σε µια ουσιαστική αξιολόγηση.
Υπάρχουν συγκεκριµένοι τρόποι για να αυξήσει ο γονιός ή ο εκπαιδευτικός την αυτοπεποίθηση του παιδιού και κυρίως επαινώντας τις σωστές συµπεριφορές. Αυτό ισχύει και για την ενήλικη ζωή.
Βοηθάµε τους γύρω µας εστιάζοντας στα θετικά τους στοιχεία και δίνοντάς τους δύναµη να συνεχίσουν ό,τι κάνουν µε µεράκι. Με µέτρο και συµπαράσταση. Αυτό ξεχωρίζει τους δικούς µας από τους κόλακες της αυλής.