Κόλαση των λέξεων

Θυμούμαι ότι, όταν είχα ξεκινήσει να γράφω για την εφημερίδα, έγραφα «Η Ελλάδα των μεγάλων προσδοκιών μα και των μεγάλων διαψεύσεων». Προτρέπω όλους ανεξαιρέτως που βρίσκονται σε θέση ευθύνης να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και ελπίζω η κοινωνία να απαλλαγεί από την κόλαση των λέξεων. Βλέπετε πάντα τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα.
Ο Μαρξ Βέμπερ έλεγε ότι χρειαζόμαστε «επαγγελματίες πολιτικούς» με εναντίωση, θα πρόσθετα ταπεινά, στις θωρακίσεις του εγωτικού συμφέροντος.
Παράλληλα και υπεύθυνα η κοινωνία δεν πρέπει να τα ισοπεδώνει όλα.
Βήματα είχαν γίνει και μεγάλες κρίσεις είχαν αντιμετωπιστεί με άμεση επιτυχία.
Η πολιτική, τελικά, είναι υψηλή τέχνη. Αυτό διδάσκει η Ιστορία.
Όταν ασκείς πολιτική σε θέση ευθύνης, δεν πρέπει μόνο να απαιτείς το στοιχειώδες από τους συνεργάτες σου, αλλά, όπως είχε κάνει για λίγο ένας τέως πρωθυπουργός, να κρατάς “μπλοκάκι” και να μετράς τις επιδόσεις τους.
Ωραίο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Βέβαια, το βασικό αλλά και στοιχειώδες που περιμένει ο Έλληνας πολίτης είναι να νιώθει ασφαλής όταν μπαίνει σε ένα τραίνο ή σε ένα νοσοκομείο.
Νομίζω στο σημείο αυτό ότι έχει αξία να αναφέρω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Έρχονται ώρες που, τι να σου κάνουν πια και τα χαμόγελα, πέφτουν ένα-ένα σαν τα εφτά πέπλα της Σαλώμης και στο τέλος απομένεις γυμνός και τότε αρχίζουν όλα να κραυγάζουν».
Τελικά στην πολιτική άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη.
Αυτό ισχύει για όλους.
Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.