Κολλημένοι…

Απεχθάνεται το πεπόνι, γιατί κάποτε του το ταΐζανε με το ζόρι…
Μισεί το έντονο κόκκινο, επειδή είναι το αγαπημένο χρώμα της…πεθεράς!
Αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι τον μεγάλο, παντογνώστη ξάδερφο που συνεχίζει να την αποκαλεί «μπέμπα»!
Αλλάζει δρόμο για να μην πέσει πάνω στο απαιτητικό αφεντικό, στο οποίο έχει γίνει…αλλεργικός!
Αναγουλιάζει στην σκέψη ότι θα κάτσει αναγκαστικά, δίπλα στην φορτωμένη φθηνή κολόνια, φιλενάδα!
Αγωνιά μήπως σκοντάψει στο ίδιο σημείο και καταλήξει πάλι με σπασμένο πόδι!
Απελπίζεται όταν της ζητήσουν να ετοιμάσει το δίπατο κέικ, που ποτέ δεν της φουσκώνει!
Αλλάζει μανιωδώς την θέση των τροφίμων σε ντουλάπια και ψυγεία  και τα…επανατοποθετεί, σύμφωνα με τη δική του επιλεγμένη θέση!
Δεν περνά ποτέ κάτω από σκάλα, δίπλα από μαύρη γάτα, με το τίποτα δεν ενεργοποιείται κάθε Τρίτη και δεκατρείς…
Λοξοδρομεί και καταταλαιπωρείται, για να μην περάσει μπρος απ’ το μαγαζί, όπου εργάζεται ο…πρώην της!
Παρεξηγεί, ακόμα και το πιο ασήμαντο πραγματάκι, που θα του φανεί παρεξηγήσιμο…
Όταν κάτι του κολλήσει δεν του…ξεκολλά με το τίποτα!
Επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, εμμένει κι επιμένει ότι έχει δίκιο…
Αρρωσταίνει βαριά με την ιδέα πως -παρά τα τόσα που τραβά- κανείς δεν τον καταλαβαίνει!
Ποιος είναι τελικά, αυτός ο…κακόμοιρος, που…αυτοβασανίζεται;
Είναι ο διπλανός μας, ο κοντινός μας, ο…εαυτός μας κάποιες φορές!
Με τόσες εμμονές κι απωθημένα που μας ταλανίζουν κάθε στιγμή, είναι ν’ απορεί κανείς πως μας ανέχονται, πως τους ανεχόμαστε, πως έχουμε…επιζήσει!