Κονδύλια και όχι υποσχέσεις

Πολλές φορές σαστίζει κανείς με την επίπλαστη γενναιοδωρία κάποιων και άλλες φορές απορεί για τη ρητή τσιγκουνιά των αισθημάτων από ανθρώπους που κατέχουν θέσεις – κλειδιά στον πολιτικό βίο. Γιατί το λέω αυτό; Διότι πολύ απλά η Πολιτεία είναι φειδωλή όταν πρόκειται να προσφέρει και άκρως σπάταλη όταν κάνει φιέστες.
Μόλις πριν δύο ημέρες υπεγράφη πρωτόκολλο συνεργασίας μεταξύ της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες και του δήμου Αθηναίων για την προσβασιμότητα των ΑμεΑ. Θετικές ασφαλώς παρόμοιες συμφωνίες. Όμως με μία δεύτερη σκέψη που κάνω, αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν η προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ να γίνεται αιτία για συμφωνίες και συνεργασίες;
Με λίγα λόγια, είναι λογικό να γίνονται αντικείμενο συνεργασίας τα αυτονόητα; Με μια πρόχειρη ματιά βέβαια κανείς στους δρόμους και τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας, μπορεί να βεβαιωθεί για τις τραγικές συνθήκες και την ανύπαρκτη προσβασιμότητα για τα ΑμεΑ. Σίγουρα είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα και όχι μόνο για τους ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια.
Όμως ξαναεκφράζω την απορία: είναι δυνατόν να εκφράζουν κάποιοι που βρίσκονται σε κατάλληλα πόστα απλά την συμπαράστασή τους σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα αντί να κάνουν σημαία της πολιτικής του κόμματος που ανήκουν την μέριμνα για όλους αυτούς τους ανθρώπους, αντί με λίγα λόγια να δηλώσουν πως σε αυτά τα θέματα δεν υφίσταται καν θέμα «συνεργασίας» παρά επαναστατικών αλλαγών στη συμπεριφορά απέναντί τους;
Να τα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η Προσβασιμότητα για τα ΑμεΑ έπρεπε να είναι το πρώτο και κύριο μέλημα της κάθε κυβέρνησης, ο σεβασμός στην πράξη για όλους εκείνους που δεν έχουν το προνόμιο της αρτιμέλειας αλλά που αγωνίζονται σθεναρά σε μια χώρα που αδιαφορεί για την τύχη τους. Καμία «συμφωνία συνεργασίας» δεν μπορεί λοιπόν να υπογραφεί για πράγματα που είναι αυτονόητα και που η ίδια η Πολιτεία, οι Δήμοι και οι κοινότητες θα έπρεπε προ πολλού να είχαν επιλύσει.
Και να σημειωθεί εδώ ότι στο παρελθόν πολλές είναι οι υπογραφές που μπήκαν για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, για τη λήψη μέτρων προστασίας τους. Τι απ’ όλα αυτά όμως έγινε στην πράξη; Απολύτως τίποτε. Τα άτομα με αναπηρίες εξακολουθούν να διαμαρτύρονται για τις τραγικές παραλείψεις της Πολιτείας, για ένα κράτος που τους αντιμετωπίζει με λύπηση και ασφαλώς όχι ισότιμα.
Με αυτό δεν θέλω να πω πως δεν πρέπει να γίνονται συζητήσεις για να αλλάξει η κατάσταση – τουναντίον πρέπει να πολλαπλασιαστούν.
Να σκεφθείτε, για παράδειγμα, ότι μόλις τα τελευταία δύο – τρία χρόνια γίνεται λόγος για ράμπες ΑμεΑ στις παραλίες. Και μιλάμε για μία χώρα με 10.000 χιλιόμετρα ακτών και που οι ράμπες δεν ξεπερνούν τον διψήφιο αριθμό. Αφήστε δε που κάποιοι Δήμοι τις τοποθετούν το καλοκαίρι ματά τον ντόρο που γίνεται και τις αποσύρουν με την λήξη του. Ή άλλες που σκουριάζουν από την έλλειψη συντήρησης. Τελικά στο τέλος μένουν μόνο τα πρωτόκολλα συνεργασιών, συνεργειών. Γιατί η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Χωρίς να ακυρώνω τις προσπάθειες εξεύρεσης λύσεων, εύχομαι οι υπογραφές αυτές να είναι και οι τελευταίες. Γιατί εις ό,τι αφορά την προσβασιμότητα των Ατόμων με Αναπηρίες ταιριάζει μία και μόνη λύση: Διάθεση κονδυλίων εδώ και τώρα για την διευκόλυνση τους και όχι ξανά παχυλές υποσχέσεις. Ρητή υλοποίηση του αυτονόητου στην δύσκολη καθημερινότητά τους.
Αν μη τι άλλο καμία τσιγκουνιά συναισθημάτων αλλά ούτε και εμμονή στην λύπηση, πολύ δε περισσότερο στις υποτιθέμενες χορηγίες που υποκρύπτουν επίπλαστη γενναιοδωρία.