Ένας μετανάστης πηγαίνει στη χώρα των ονείρων του. Εκεί βιώνει τον απόλυτο ρατσισμό αλλά και εξαθλίωση, δίχως όμως να σταματά να ελπίζει.
Ίσως τον βοηθούν τα όμορφα λουλούδια που πουλά στους Γερμανούς για να ζήσει. Μια γνώριμη εικόνα, με σύγχρονα κοινωνικά μηνύματα συναντά κανείς στον Σαντ και στο θεατρικό μονόλογο “Βρωμιά” που θα παρουσιάσει στα Χανιά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Φάμης. Ο καλλιτέχνης μιλά στα “Χανιώτικα νέα” για το θέατρο και τη “βρωμιά” των ανθρώπων, για τη θλίψη και ελπίδα που γεννήθηκε με το #metoo αλλά και για τον ήρωά του που παλεύει για δόσεις ευγένειας σε μια απάνθρωπη κοινωνία.
Φαίνεται πως επιλέγετε σταθερά το θέατρο, αντί για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Αυτό συμβαίνει συνειδητά;
Να πω την αλήθεια δεν είναι απόλυτα δική μου επιλογή και μάλιστα τώρα πια που τα πράγματα έχουν ανοίξει περισσότερο κατά κάποιον τρόπο, είναι επιθυμία μου να ξαναγυρίσω στην τηλεόραση. Ο κινηματογράφος τώρα είναι ένα πεδίο με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα και θα το επιθυμούσα. Δεν είναι δική μου επιλογή λοιπόν, αν και λέγεται πως τα πράγματα δεν μας επιλέγουν αλλά τα επιλέγουμε. Πιθανόν να έρθει η κατάλληλη στιγμή μελλοντικά…
Θεωρείτε ότι με το #metoo στο θέατρο ο χώρος θα είναι πιο “καθαρός”; Πώς αντιδράσατε με τον καταιγισμό των περιστατικών κακοποίησης;
Αυτή είναι η ελπίδα. Προσωπικά χάρηκα πάρα πολύ που βρήκανε οι άνθρωποι τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσουν για όσα τούς συνέβησαν και έλαβα κι εγώ με τη σειρά μου εσωτερικά αυτή τη δύναμη, παρόλο που δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο. Σε αυτόν τον χώρο γενικότερα υπήρχε – κι ελπίζω να αρχίσει να εξαλείφεται – ένα αίσθημα εξουσίας σε κάποιους ανθρώπους, ενώ σε άλλους υπήρχε ένα αίσθημα φόβου, ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει, να αντιδράσει κοκ. Μοιάζει να καθαρίζει το τοπίο κι εύχομαι να υπάρχει περισσότερος σεβασμός στον δικό μας εργασιακό χώρο κι όχι μόνο – γιατί είναι ζητήματα και φαινόμενα που συμβαίνουν παντού απλώς σε εμάς ίσως λόγω αναγνωρισιμότητας και προβολής των εμπλεκόμενων βγήκαν πιο μπροστά. Ήταν εγκληματικά αυτά που συνέβαιναν κι ελπίζω ο καθένας να πάρει αυτό που τού αναλογεί.
Ο τίτλος της παράστασης που θα μας παρουσιάσετε στα Χανιά είναι από μόνος του πολύ δυνατός. Πόση “Βρωμιά” υπάρχει στην αναπτυγμένη κατά τα άλλα κοινωνία μας;
Καταρχάς, η βρωμιά στην οποία αναφέρεται ο Σνάιντερ είναι συμβολική∙ έχει να κάνει με το οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο έρχεται στη χώρα, όπως για παράδειγμα το διαφορετικό χρώμα ενός μετανάστη (του Σαντ στο έργο) κι ο κόσμος επειδή τον βλέπει σκουρόχρωμο τον αντιμετωπίζει ως βρώμικο που του βρωμίζει τον τόπο του. Βρωμιά στην κοινωνία μας δυστυχώς υπάρχει, ενώ σε στιγμές ίσως πιο ρομαντικές πιάνω τον εαυτό μου να αρνείται να πιστέψει πως υφίσταται. Δυσκολεύεται να χωρέσει στον νου μου η διαφθορά, η απανθρωπιά κι η σαπίλα της κοινωνίας. Αυτό έγινε και την προηγούμενη βδομάδα με τα Τέμπη που με συγκλόνισε όπως όλους μας και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται να υπάρχουν μηχανισμοί που δεν ελέγχονται, δεν είναι ασφαλείς ανά πάσα στιγμή και κοιμάται κάποιος ήσυχος γνωρίζοντας ότι υπάρχουν επικίνδυνα σημεία για πολλούς ανθρώπους. Και για αυτό το λόγο πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει από τα σύννεφα… Από την άλλη πλευρά θεωρώ πως με την προσωπική προσπάθεια του καθενός, το τοπίο μπορεί να “καθαρίσει” κατά κάποιον τρόπο.
Ο ήρωάς σας περιθωριοποιείται και δέχεται τον ρατσισμό. Σας τρομάζει όταν φέρονται έτσι άνθρωποι που έχουν ζήσει την μετανάστευση και την προσφυγιά ως λαός στο πετσί τους;
Με προβληματίζει και φαίνεται πως οι άνθρωποι μάλλον ξεχνούν πολύ γρήγορα… Φυσικά κι οι Έλληνες έχουν βρεθεί στην ανάγκη να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να μεταναστεύσουν στην Γερμανία κι αλλού και ξεχνούν πως έχουν κυνηγήσει μια καλύτερη ζωή κι αυτοί. Ο πατέρας μου είναι από την Αίγυπτο και έχω βοηθηθεί αρκετά από αυτό καθώς ο Σαντ (ήρωας στη “Βρωμιά”) μιλάει αραβικά κι υπάρχει μια συνάφεια στην κουλτούρα. Είμαι βέβαιος πως η πρώτη επιλογή του μετανάστη δεν θα ήταν να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να πάει σε μια ξένη χώρα μη γνωρίζοντας κανέναν, ούτε καν τη γλώσσα. Κι οι άνθρωποι αντί να τους αγκαλιάζουν, τους το κάνουν δυσκολότερο κι αυτό μου δημιουργεί μεγάλη θλίψη. Ο Σαντ σε μια επαναστατική κίνηση αποφασίζει να μην συμμετάσχει στον πόλεμο της χώρας του και ταξιδεύει σε αυτή των ονείρων του, τη Γερμανία. Εκεί βιώνει τον απόλυτο ρατσισμό και περιμένει να ξημερώσει για να πουλήσει τα τριαντάφυλλά του. Αυτό που με συγκινεί πάντα στην παράσταση είναι μια σκηνή που κάποιος τού αρνείται ευγενικά και με χαμόγελο τα τριαντάφυλλα που ο ήρωας πρόσφερε∙ αυτή η ευγένεια τον συντάραξε! Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος απέναντι σε έναν ξεριζωμένο.
Η παράσταση
Η θεατρική παράσταση “Βρωμιά” του Robert Schneider, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και ερμηνεία του Κωνσταντίνου Φάμη θα παρουσιαστεί στα Χανιά, στο θέατρο Fatum (Δικτύνης 17) στις 10, 11 Μαρτίου στις 21:15 και 12 Μαρτίου στις 20:00.
Πληροφορίες – κρατήσεις στο τηλέφωνο 6946649550.
