«Στη δουλειά μου κυριαρχεί η αγάπη μου για την πόλη που γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Χωρίς να το καταλαβαίνω, όταν ζωγραφίζω τα θέματά μου γύρω από αυτή την πόλη περιστρέφονται. Ταξιδεύω, ζω, γνωρίζω καινούρια μέρη, ανθρώπους εμπειρίες, αλλά όταν βρεθώ αντιμέτωπος με το καβαλέτο μου, κατά έναν περίεργο και μαγικό τρόπο, στην πόλη τούτη, τα στενά και τις παραλίες της περιπλανιέμαι».
Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου επέστρεψε για μια ακόμα φορά πριν από λίγες ημέρες στον γενέθλιο τόπο του για να μας παρουσιάσει στον χώρο τέχνης Β. Μυλωνογιάννη, τη νέα του ζωγραφική δουλειά.
Μια δουλειά που θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως ένα εικαστικό ημερολόγιο της καραντίνας. Το πριν, η πανδημία και το μετά, κυριαρχούν στους πίνακές του. Τα έντονα χρώματα σε κάποια έργα εναλλάσσονται με το άσπρο και το μαύρο που χαρακτηρίζουν κάποια άλλα. Παρόλα αυτά μοιάζει σαν να έχουμε μπει σε μια εποχή παρατεταμένης αναμονής. “Αναμονή” είναι κι ο τίτλος της έκθεσής του.
“ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ”
«Αναμονή γιατί παραμένουμε με έναν τρόπο στην αναμονή. Εξακολουθούμε να ζούμε σε απομόνωση, φυσική και πνευματική, μακριά από τη ζωογόνο επαφή με τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας, την απαραίτητη για την ψυχική και φυσική υγεία μας επαφή, τον συγχρωτισμό που λέμε. Σαν να πέρασε ένα κρύο αεράκι και πάγωσε ο χρόνος», εξηγεί ο Χανιώτης εικαστικός αποκωδικοποιώντας τον τίτλο της νέας του δουλειάς.
«Και το ερώτημα που τίθεται είναι “θα γυρίσουμε άραγε ποτέ πίσω στην κανονικότητα όπως την ξέρουμε; Μήπως συνηθίσαμε στην απομόνωσή μας; Μήπως βολευτήκαμε στη μοναξιά μας που την ονομάσαμε ησυχία και περάσαμε στο στάδιο της αδιαφορίας;», διερωτάται καθώς κουβεντιάζουμε για την επόμενη ημέρα της πανδημίας, όπου η κοινωνία μοιάζει να ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, με ένα αίσθημα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψουμε ξανά πίσω σε συνθήκες απομόνωσης.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Για τον ίδιο η περίοδος της καντίνας υπήρξε γόνιμη και δημιουργική όπως λέει. «Δεν άλλαξε για εμένα η καθημερινότητά μου. Στο σπίτι ζωγραφίζω οπότε δεν ανατράπηκε κάτι στο πρόγραμμά μου. Όμως μου έλειψε η ανθρώπινη επαφή», αναφέρει.
Τον ρωτάω αν οι περίοδοι κρίσεων λειτουργούν για τον ίδιο ως δημιουργικά ερεθίσματα που τον κινητοποιούν να ζωγραφίσει περισσότερο: «Εγώ πάντα λειτουργώ καλύτερα σε πίεση. Ακόμα και σε επίπεδο καθημερινότητας. Μπορεί να δουλεύω για παράδειγμα έναν πίνακα τρεις μήνες. Να φτιάχνω, να χαλάω κ.λπ. Όταν όμως σου λένε ότι σε 15 μέρες ή 1 μήνα έχεις έκθεση, αυτό με κινητοποιεί. Με κάνει πιο παραγωγικό και αποτελεσματικό».
ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ
Όμως οι πίνακες του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου μοιάζει να έχουν και κάποιες πινελιές νοσταλγίας για τα Χανιά όπου γεννήθηκε και πέρασε το πρώτα του παιδικά χρόνια ο Χανιώτης εικαστικός πριν φύγει για την Αθήνα. «Πάντα υπάρχει ένα τέτοιο νοσταλγικό στοιχείο. Μεγάλωσα στο παλιό λιμάνι και τριγυρίζαμε στα στενά του… Αργότερα ερχόμασταν τα καλοκαίρια με τον αδερφό μου και είχαμε μια αίσθηση σαν το “Σινεμά ο παράδεισος”», αναφέρει, ενώ στην παρατήρησή μας ότι στα έργα του επιμένει να βλέπει τα Χανιά και το παλιό λιμάνι έξω από κάθε τουριστική “παρεμβολή”, υπογραμμίζει τη σημασία των παιδικών βιωμάτων και παραστάσεων που κουβαλάει από τη δεκαετία του ‘70.
ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ
Κι ως προς αυτό που ονομάζουμε έμπνευση τι μπορεί να τον φέρει μπροστά από το καβαλέτο του; «Η έμπνευση μπορεί να έρθει από το το οτιδήποτε. Όταν είμαι στα Χανιά, 6.30 κάθε πρωί φεύγω από το σπίτι για βόλτα και άσκηση. Έχω και μια φωτογραφική μηχανή μαζί μου και φωτογραφίζω οτιδήποτε μου κάνει εντύπωση. Μια γωνία, ένα πρόσωπο, το φως που μπαίνει κάπου, ένα τοπίο κ.λπ. Όλο αυτό το υλικό, το κατηγοριοποιώ και δημιουργώ ενότητες που μετά μπορεί να μετουσιωθούν σε έργα ζωγραφικής. Η έμπνευση δηλαδή προκύπτει μέσα από ένα μείγμα προσωπικών βιωμάτων και εικόνων που με συγκινούν».
ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
Ρωτάω τον Κωνσταντίνο αν το πάθος του για τη φωτογραφία βρίσκει έκφραση και στην έμφαση που δίνει στη λεπτομέρεια στους πίνακές του καθώς η δουλειά του υπηρετεί με συνέπεια την παραστατική ζωγραφική: «Ετσι ζωγράφιζα από παιδί. Ποτέ δεν έπαιρνα χρώματα να κάνω αφηρημένα έργα. Επίσης, πάντα στα μουσεία που πηγαίνω αναζητώ μοντέρνα έργα παραστατικής ζωγραφικής. Επίσης, σε αυτά τα έργα μπορείς να αναγνωρίσεις τη μαστοριά του καλλιτέχνη. Βλέπεις ότι ο άλλος έχει παιδευτεί και διαθέτει γνώσεις. Σε αυτή την προτίμηση που έχω, πιστεύω έχει παίξει ρόλο και η αγιογραφία – ένα πεδίο στο οποίο εργάζομαι – και η οποία απαιτεί καλό σχέδιο. Ίσως πάλι αυτή η προτίμηση μου είναι θέμα χαρακτήρα. Έτσι είναι ο δικός μου χαρακτήρας».
ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Έχοντας μέχρι σήμερα αγιογραφήσει πολλούς ναούς σε Ελλάδα, Κύπρο και Αμερική, ρωτάω τον Κώνσταντίνο αν το συγκεκριμένο και πιο αυστηρό πλαίσιο της αγιογραφίας “σκοτώνει” τη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη: «Οι μεγάλοι αγιογράφοι ζωγράφιζαν ελεύθερα. Οι πινελιές τους ήταν ζωγραφικές. Με έναν τρόπο επέλεξα κι εγώ τους δασκάλους μου στην αγιογραφία επειδή ήταν οι πιο ζωγραφικοί. Δεν ακολουθούσαν στενά τους κανόνες της αγιογραφίας και γι’ αυτό ξεχώριζαν. Ετσι και για εμένα είναι δημιουργική διαδικασία η αγιογραφία. Γιατί την αντιμετωπίζω τεχνικά με ελευθερία.
ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ
Κλείνοντας την κουβέντα μας ρωτάμε τον συνομιλητή μας για τα επόμενα καλλιτεχνικά του βήματα: «Θέλω να ολοκληρώσω μια ενότητα που αφορά τα καφενεία – υπάρχουν κάποια έργα από αυτή την ενότητα στη έκθεση που κάνω τώρα και βέβαια θέλω να προχωρήσω μια ενότητα με βάρκες».
Η έκθεση
Η έκθεση του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου με τίτλο “Αναμονή” που φιλοξενείται στην αίθουσα τέχνης Β. Μυλωνογιάννη (Χ. Τρικούπη 14) θα διαρκέσει έως τις 22 Ιουνίου. Η έκθεση είναι επισκέψιμη καθημερινά 11 το πρωί με 1 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα με 9 το βράδυ.
