Εκτός από την παιδική εργασία που μας απασχόλησε σε προηγούμενο αρθρίδιο, ας έρθουμε σήμερα κοντά στους μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και να εστιάσουμε στα προβλήματά τους. Και θα τους προσεγγίσουμε, γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας μας.
Έτσι, βλέπουμε πόσο η καθημερινή ζωή των παιδιών και των εφήβων συμπιέζεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο. Και τα πράγματα χειροτερεύουν με τον καιρό, καθώς το σχολείο, για λόγους διαφορετικούς από τη θέληση και την προσπάθεια των δασκάλων, καθημερινά γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό, καθώς το περιεχόμενο της γνώσης γίνεται πιο «βαρύ» και ανεπιθύμητο και το όλο σύστημα της εκπαίδευσης σκληρά ανταγωνιστικό και στυγνά βαθμοθηρικό και δεν προσφέρει στα παιδιά τις αναγκαίες για την αρμονική ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο γνώσεις και τα απαραίτητα εφόδια για την επίτευξη των στόχων τους. Για το λόγο αυτό, προσωπικά νομίζω, έχουμε φτάσει στο σημείο το ποσοστό πρόωρης εγκατάλειψης της σχολικής εκπαίδευσης να αγγίζει, παρά την τεχνολογική και την επιστημονική πρόοδο του καιρού μας, το 10,2 % το 2019 σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο καθημερινός αγώνας των παιδιών για την βαθιά γνώση και την αληθινή μόρφωση, έλεγε ο πατέρας μου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για τη δουλειά, την υγεία και τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα, που σήμερα θυσιάζονται στο βωμό των συμφερόντων των κοινωνικοοικονομικά δυνατών της κοινωνίας μας. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δασκάλων, τα σχολεία δεν είναι πλέον ναός γνώσης, αλλά καταντούν χώρος όπου τα παιδιά χάνουν άθελά τους πολλές ώρες της ζωής τους.
Και λύση στο πρόβλημα αυτό ίσως θα μπορούσε να έρθει μονάχα, εάν οι κρατούντες παραμερίσουν ό,τι δεν τους αφήνει να νοιαστούν πραγματικά και ουσιαστικά για την παιδεία και την εκπαίδευση του λαού και εάν λάβουν, χωρίς να νοιαστούν εάν «στενοχωρήσουν» κάποιους, όλα τα πολιτικά, τα νομοθετικά και τα οικονομικά εκείνα μέτρα που θα φέρουν την παιδεία να είναι δημόσια, δωρεάν και υψηλού επιπέδου και τη γενική μόρφωση των παιδιών μας να συνδέεται άρρηκτα και αρμονικά με την πνευματική ωρίμανση, την επαγγελματική κατάρτιση και την «υγιή» κοινωνικοποίησή τους.
Και θα κλείσω το σημερινό μας σημείωμα συμφωνώντας με όσα είχε δηλώσει η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων το Νοέμβρη του 2006. «Καθήκον των γονιών και των εκπαιδευτικών είναι, μαζί με τα παιδιά, να αγωνιστούμε για να φέρουμε την κοινωνία στα ανθρώπινα μέτρα, η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής».
