Ας όψεται ο κορωνοϊός που αποσυντόνισε υπηρεσίες, μικρούς και μεγάλους σε βαθμό που λες «Πάει τροζαθήκαμε όλοι».
Αν η πανδημία δεν σας έχει επηρεάσει, είστε η δακτυλοδεικτούμενη εξαίρεση. Σε κάποιους η επίδραση της κλεισούρας είναι καταλυτική για την απόδοση τους.
Χάνουν την αίσθηση του χρόνου, του χώρου, τις αντοχές τους και την ικανότητα να διαχειριστούν απλά καθημερινά προβλήματα.
Άλλοι βέβαια αποστασιοποιούνται, ζουν στον κόσμο τους, εργάζονται κανονικά ή κατεβάζουν τσικουδιές…
Στο σημείωμα αναφέρω δύο σπαρταριστά περιστατικά -ελέω πανδημίας- που συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα σε Χανιώτισσες.
Στο καφενείο του Μανώλη
Πρωινή ώρα κτυπά το κινητό τηλέφωνο μιας Χανιώτισσας, γέννημα θρέμμα. Ας την πούμε Μαρία.
«Πού είσαι κοπελιά; Έχω ένα δέμα να σου φέρω. Είμαι από την Κούριερ ΤΑΔΕ.».
«Στη διεύθυνση που έχουμε δώσει, Ηρώων Πολυτεχνείου».
«Ηρώων Πολυτεχνείου; Και που είναι αυτός ο δρόμος;».
«Ξεκινά από τα Δικαστήρια και καταλήγει στη θάλασσα» απαντά υπομονετικά η κυρία Μαρία. Σιωπή από την άλλη πλευρά.
«Ο δρόμος με τα πολλά δένδρα…», συνεχίζει υπομονετικά.
«Α, μάλιστα έχετε δεντρά».
«Ναι, είμαι προς την πλευρά της θάλασσας» εξηγεί η κυρία Μαρία.
«Ωραία, θαρρώ πως πλησιάζω.
Για πες μου κοπελιά που ακριβώς είσαι;».
«Απέναντι από τη φιλαρμονική»,
«Ποια φιλαρμονική;».
«Τη φιλαρμονική του Δήμου που είναι στο νεοκλασικό…».
«Ποιο νεοκλασικό; Κοπελιά δεν καταλαβαίνω ίντα μου λες».
«Στη βίλλα Κούνδουρου, εκεί έχει έλθει η Φιλαρμονική».
«Λοιπόν κοπελιά θαρρώ πως έφτασα, που είσαι;».
«Ωραία, είμαι απέναντι από το νεοκλασικό…», επιτέλους, τα κατάφερε σκέφτεται η κυρία Μαρία. «Προς τη θάλασσα».
«Λοιπόν, εγώ είμαι στο καφενείο του Μανόλη. Εσύ που είσαι;», «Καφενείο;», σκέφτεται η κυρία Μαρία, δεν έχουμε κανένα καφενείο στη γειτονιά. Μετά της έρχεται η επιφοίτηση. Λες; Ο γείτονας της ο Μανώλης Χ, συνηθίζει να πίνει καφέ με 2-3 φίλους του στον κήπο του.
Λες, ο διανομέας να εννοεί το γείτονα μας;
«Μπράβο», του απαντά «μας βρήκες. Είμαι δίπλα από το καφενείο του Μανώλη. Στο μπαλκόνι».
«Για να δω… Δεν είναι κανείς στο διπλανό μπαλκόνι…»,
«Άνθρωπε μου πλησίασε λίγο προς το άγαλμα των Αεροπόρων.
Είναι ο γιος μου εκεί με ένα σκύλο».
«Άγαλμα; Δεν υπάρχει κανένα άγαλμα στην περιοχή…».
«Το άγαλμα, που είναι γκρεμνός από κάτω», λέει έντονα η κυρία Μαρία που έχει αρχίσει να χάνει τη ψυχραιμία της.
«Κοπελιά με μπέρδεψες, ζαλίστηκα, Θα κάτσω στο καφενείο του Μανώλη να πιω μια τσικουδιά κι έλα να με βρεις».
Απελπισμένη η κυρία Μαρία κατεβαίνει στον δρόμο, φωνάζει και το γιο της με τον σκύλο και πάνε να εντοπίσουν το διανομέα.
Φθάνουν στον κήπο του γείτονα τους. Ο κ. Μανώλης κάθεται στο πρωινό του μετερίζι.
«Κύριε Μανώλη, μήπως ήλθε ένας διανομέας να με ψάχνει;».
«Μπα, κυρία Μαρία δεν φάνηκε κανένας».
Απελπισμένη η κυρία Μαρία τηλεφωνά στον διανομέα.
«Είμαι η κυρία που μιλούσαμε στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου».
«Καλώς την, που είσαι; Εγώ κάθομαι στο καφενείο του Μανώλη. Ήπια μια τσικουδιά. Έλα να χαρείς, γιατί βιάζομαι…».
«Ποιο καφενείο άνθρωπε μου δεν υπάρχει κανένα καφενείο στην γειτονιά. Ο γείτονας μου ο Μανώλης δεν σε έχει δει. Σήκω κι έλα μπροστά από το άγαλμα των αεροπόρων θα είμαι εκεί με το γιο μου. Δεν είναι δυνατόν Χανιώτης να μην έχεις έλθει ποτέ στο Κουμ Καπί», λέει και ξεθυμαίνει.
«Κοπελιά τώρα μπερδευτήκαμε εντελώς, μα εντελώς λέμε. Και δεν είναι από τσι τσικουδιές. Στο Ρέθεμνος δεν έχουμε βίλα Κούνδουρου, ούτε Κουμ Καπί πως το λες, κι εγώ δεν είμαι Χανιώτης», απαντά ο διανομέας που προφανώς έχει εξουθενωθεί από τη ζέστη, τις ακατανόητες οδηγίες και τις τσικουδιές.
Πώς δεν της ήλθε αποπληξία της κυρίας Μαρίας που είναι και σε επικίνδυνη ηλικία… Πάνε κι ευγένειες και οι καλοί τρόποι.
«Στο Ρέθεμνος; Κι ίντα δουλειά έχει το δέμα μου στο Ρέθεμνος; Όφου και θα μου χαλάσουνε οι κρέμες μου».
«Δεν ξέρω ίντα θα κάμεις θέλω να μου φέρετε το δέμα μου στα Χανιά. Ακούεις;».
Αποσβολωμένος από την τροπή που πήρε η υπόθεση -κι από τις πρωινές τσικουδιές- ο διανομέας συμφωνεί…
«Καλά, καλά, κοπελιά θα σου το στείλουμε στα Χανιά».
Να το αφήσω στο σουβλατζίδικο;
Μεσημεριανή ώρα κτυπά το κινητό τηλέφωνο μιας Χανιώτισσας, ας την πούμε Κατερίνα.
«Χαίρετε, που είσαστε; Έχω ένα δέμα να σας φέρω. Είμαι από τη Κούριερ ΔΕΙΝΑ».
«Είμαι στην επιχείρηση. Μπορείτε να έλθετε, θα μείνω μιά ώρα ακόμη». «Μα είναι κλειστά. Είμαι απ’ έξω τώρα που σας μιλάω».
«Έχω ανοικτά και δεν βλέπω κανένα απέξω».
«Κυρία μου είμαι στην Παλαιόχωρα. Εσείς που είστε;».
«Στα Χανιά, φυσικά».
Κόκαλο ο διανομέας.
«Στα Χανιά; Τι θέλετε να κάνω;».
«Ακούστε, στην επιχείρησή μας στην Παλαιόχωρα εργάζεται η κυρία Ευτέρπη, τη γνωρίζετε;..
«Φυσικά. Α, μήπως θέλετε να δώσω το δέμα σας στον αδελφό της που έχει το σουβλατζίδικο;». «Μπράβο, αυτό να κάνεις».
Συμπερασματικά
• Τα περιστατικά που παρέθεσα είναι αφιέρωμα στη σημερινή ημέρα των κβάντων.
• Η πανδημία ανέδειξε την έλλειψη εκπαίδευσης μας στη λύση προβλημάτων.
• Η πλειοψηφία των στελεχών που αντιμετωπίζουν σήμερα από θέσεις ευθύνης τα μεγάλα προβλήματα αποτελεσματικά, είτε φοίτησαν σε ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, είτε εργάστηκαν στο εξωτερικό.
• Καμμιά έλλειψη στην εκπαίδευση μας δεν μπορεί να είναι πεδίο αντιπαράθεσης, αφού η ευθύνη είναι συλλογική.
• Ελπίδα όταν αποκατασταθεί η λειτουργία των σχολείων να ξεκινήσει το πρόγραμμα εκπαίδευσης σε εργαστήρια των μαθητών, που είναι στα σκαριά. Χωρίς μεμψιμοιρίες.
Τα βιβλία του “Μαθαίνω εύκολα”, “Θυμάμαι εύκολα”, “Γνωστική ανάπτυξη” διατίθενται από τα βιβλιοπωλεία ΚΥΒΟΣ και LIBRAIRIE.
