Κορυφές

Πολλές υπάρχουν κορυφές επάνω στσι Μαδάρες,
που κάθε μια ξεχωριστά έχει δικές τσι χάρες.
Πενήντα πέντε ξεπερνούν τα δυο χιλιάδες μέτρα
πάντα στ’ υψόμετρο αυτό κυριαρχεί η πέτρα.
Για να τσι ξεχωρίζουνε ονόματα τους δώσαν,
οι γκαλονόμοι κι οι βοσκοί π’ εκειά εσκαρφαλώσαν.
Τ’ Αγιού Πνευμάτ’ η κορυφή, οι Πάχνες, ο Τροχάρης,
η Σβουριχτή, μέσα Σωρός, ανάσ’ εκειά θα πάρεις.
Μαύρη Μικρή και Θοδωρής και Μαύρη Βενιζέλου,
για ν’ ανεβούν στην κορυφή πολύ κουράγιο θέλουν.
Ολο το χρόνο βρίσκονται με χιόνια σκεπασμένες
και μ’ αετούς και όρνεα είν’ εξοικειωμένες.
Πρόσβαση έχει μοναχά το κρητικό αγρίμι,
που τρέφεται με δίκταμο, του έρωντα προζύμι.
Μα κορυφές γεννήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων
κι άλλες μεγάλες στο Νομό με διαφορά αιώνων.
Ανθρωποι που εδείξανε ηγετικά προσόντα
και μεγαλούργησαν γιατί δεμάτ’ είχαν τα φόντα.
Καντανολέων, Γιάνναρης και ο Δασκαλογιάννης,
είχανε λιονταριού ψυχή, με ποιον τσι παραβγάνεις.
Ο Βενιζέλος που ’κανε μεγάλη την Ελλάδα,
Κατράκης τσ’ υποκριτικής, που κράτουνε λαμπάδα.
Μα τελευταία πάτησε την κορυφή κι εκείνος,
που σαν τον δυόσμο μύριζε και φάνταζε σαν κρίνος.
Ο πρόσφατα Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου,
άξιος αντιπρόσωπος πάνω στη Γη Εκείνου,
που μας τον έστειλε εδώ για να μεγαλουργήσει
και την Ιεροσύνη του περίσσια να τιμήσει.
Ηταν ο Ιεράρχης μας, ο μέγας Ειρηναίος
κι ευχή μας είναι γρήγορα να γεννηθεί και νέος.
Για να ’χει και συνέχεια αυτή η ιστορία
και να διαιωνίζεται στου χρόνου την πορεία.
Για κάθε μια ψηλή κορφή που έχουν οι Μαδάρες
ηγέτες ν’ εμφανίζονται με των παλιών τις χάρες.
Η ρίμα αφιέρωση εις τον Πλυμάκη Αντώνη,
που κουβαλά στις πλάτες του πολιτισμού καντόνι.