Διαμαρτύρονται στη χώρα μας και αλλού, κυρίως οι νέοι άνθρωποι, ότι με το υποχρεωτικό εμβόλιο και άλλα μέτρα, παραβιάζεται η ελευθερία τους. Καταντούν δηλαδή… όπως οι φυλακισμένοι ή οι σκλάβοι. Και αυτό επειδή δεν θέλουν, από πεποιθήσεις ή πείσμα ακατανόητο, να υποστούν έναν ανώδυνο απλό εμβολιασμό. Ισχυρίζονται για ανύπαρκτους κινδύνους, όταν καθημερινά κινδυνεύουν να χάσουν επώδυνα τη ζωή τους. Όσο για την ελευθερία δεν θα γνωρίζουν ότι κάποτε, το πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα και παλαιότερα, υπήρχε η φοβερή νόσος της λέπρας, όχι βέβαια σαν πανδημία.
Τότε, όταν προέκυπτε γνωμάτευση για την προσβολή κάποιου από αυτήν, με συνοδεία του χωροφύλακα οδηγούνταν, για να τελειώσει, τις περισσότερες φορές, στην εξορία – απομόνωση και στην Κρήτη, στο νησί της Σπιναλόγκας. Και αυτό για να μην προσβληθούν άλλοι συνάνθρωποι, αν και η νόσος ήταν κατάρα, αλλά δεν ήταν θανατηφόρος τις περισσότερες φορές. Πώς δεν επαναστατούν κατά του εαυτού τους ή κάποιων διαδικτυακών μέσων, όταν έχει πλέον εθιστεί και δεσμευτεί το είναι τους από τα ηλεκτρονικά μέσα, την ασθένεια των κινητών που κάποτε θα πληρώσουν τη συχνή χρήση από τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Εικοσάχρονος Έλληνας κατέφυγε σε ειδικό κέντρο θεραπείας, γιατί επί 20 ώρες καθημερινά ήταν “κολλημένος” στις οθόνες. Κοντινό μου πρόσωπο κινδύνευσε να χάσει την ακοή του από τη διαρκή ύπαρξη ακουστικού κινητού στο αυτί, με την ιδέα ότι έτσι δεν επηρεάζεται από ηλεκτρομαγνητική ενέργεια. Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις υποδούλωσης σε τεχνικά μέσα ή αρρωστημένα χόμπι. Σε ποια ελευθερία λοιπόν αναφέρονται;
