Κορτσούδιν και τούτο το δύστυχο!
Είναι το πρώτο µου άκουσµα, από τον Σκιαθίτη. Στην εφηβεία µου. Άκουσµα ραδιοφωνικό. Της ερτζιανής µαγείας, που δεν αρνήθηκα ποτέ! Το πρώτο µου άκουσµα θεατρικό.
Ο Παπαδιαµάντης σε διασκευή. Η φωνή της Αλέκας Κατσέλη πυκνή, όχι ιδιαίτερα στεντόρεια, αποδίδει απόσπασµα από τη συµβολική “Φόνισσα” του δηµιουργού! Το σηµαντικό, σηµαντικότατο έργο του, το κορυφαίο για πολλούς, ένα ψυχογράφηµα συγκλονιστικό, διαχρονικό, που που εγχαράσσει και στο σήµερα τις προβολές της καταγγελίας του, για τη ζωή της Γυναίκας! Στην εποχή της άκρας ανέχειας του “Αγίου” της Λογοτεχνίας µας, όπως είναι γνωστό, τα δεινά της καθηµερινότητας, δεν αντέχονταν!
Η Χαδούλα λοιπόν, η µαµή, και λαϊκή γιάτρισσα, έπνιγε α νεογέννητα θηλυκά παιδιά, (γνωστό το story σε 10 λέξεις), για να µη ζήσουν δυστυχισµένα.
Η Φραγκογιαννού λοιπόν η φόνισσα, εφαρµόζει τον δικό της Κώδικα ∆ικαίου, τολµηρά, επαναλαµβάνοντας το έγκληµα γνωρίζοντας τι ζωή περιµένει το «κορτσούδιν»!
Και το προγράφει, εν τη γεννέσει του!
Ωστόσο ο ποιητής, στα σύγχρονα καθ’ ηµάς προτρέπει εκείνον που αναχωρεί για τα µακρινά να πάρει µαζί του, µυρτιά και πικροδάφνη, και της Φραγκογιαννούς τα πάθη, αλλά και τον Χριστό!
Μια αισθητική και ηθική δικαίωση, της έµπνευσης του λογοτέχνη, ένα “προσκύνηµα” να πω στη βαθύτερη πρόθεση της ηρωίδας, µια “υπόκλιση” στον βαθύ ανατρεπτικό στοχασµό του ψυχογράφου, αρχές του αιώνα του περασµένου, µην το ξεχνούµε αυτό!
Η πρώτη µου επαφή λοιπόν, στο ραδιόφωνο. Αξιώθηκα και την εκδοχή του Φέρρη µε τη Μαρία Αλκαίου, σηµαντική ερµηνεύτρια αποσπασµατικά, καθώς και ζωντανά µε το ∆ΗΠΕΘΕΚ στα Χανιά, µ’ έναν αγαπηµένο µου Κρήτα σκηνοθέτη, που έχει χρηµατίσει και δ/ντής του Εθνικού Βασιλικού Θεσσαλονίκης.
Τον Σωτήρη Χατζάκη, που οδήγησε την άξια επίσης τραγωδό του καιρού µας, Λυδία Κονιόρδου. Κάποια στιγµή σε συνέντευξή της, δήλωνε για τον κορυφαίο ρόλο της καριέρας της, µε τον λόγο του Κυριακή Αλέξανδρου να κυλά τη γλώσσα του στην εποχή µας… Πράγµατι η ντοπιολαλιά του, αναπόσπαστη µε το “λόγιο στίγµα, στο οποίο έχει γραφεί.
Τελευταία µου επαφή µε τον λογοτέχνη και δηµιουργό του ξεχωριστού έργου του, είναι το αφιέρωµα που πραγµατοποιήσαµε στη διαδροµή του, µε τον Φιλολογικό Σύλλογο του Καστελιού, στην Ακαδηµία στο Κολυµπάρι. Εκεί αξιώθηκα ν’ απαγγείλω απόσπασµα, µε την προσφώνηση στις ταραγµένες παραισθήσεις της.
Φόνισσα… Φόνισσα… Φόνισσα!!.
Ακόµη συγκλονίζοµαι µε την ίδια µου τη φωνή, ν’ ανεβάζει την ένταση, διαβαθµίζοντας τον σπαραγµό. Αξέχαστες εµπειρίες, αξέχαστη η Τιµή, της έρθρωσης του λόγου του.
…Σήµερα, εδώ κι εβδοµάδες αρκετές βλέποντας την Καριοφυλλιά Καραµπέτη ν’ “ακυρώνει” τη λαµπερή της νιότη που διέπρεψε µε τον Μιχαηλίδη στα πρώτα βήµατά της, αξίζει να… αποκαλυφτεί κανείς, στη συνεπή ερµηνεύτρια, που καταθέτει µε ταλέντο, και µόχθο ενδοσκοπικό το είδος της, να “διαβρωθεί” από την τραχύτητα και το πείσµα, την πίκρα, την αγωνία,… για ν’ αποδώσει το δέον! Κατά τον πεζογράφο. Κατά τη σκηνοθέτη που δοκιµάζεται πρώτη φορά, αφήνοντας τη σκηνογραφία. Την Εύα Νάθενα. Ωραία, ωραία δουλειά! Και το δίληµµα των θεατών – αναφγνωστών, φροντίζει ο ίδιος ο Ύψιστος, να το… εξοµαλύνει.
Αν δηλαδή νόες και ψυχές, συµφωνούν µε τη Φόνισσα, ή µετά βδελυγµίας, την καταδικάζουν!!
Με τον πνιγµό της, την παραδίδει, καταµεσής ακριβώς της θείας και της Ανθρώπινης ∆ικαιοσύνης!
Μια “ευελιξία” του δηµιουργού, που εννοεί το Ανθρώπινον, στη Μεγαλοσύνη του, καθώς και στην Εγκληµατική του ροπή.
