Κόσκινο… ένα ανύπαρκτο φράγμα

Δυο δρόμους έχει η ζωή.
Ο ένας είναι της απόδοσης ευθυνών και ο άλλος της ολιγωρίας.
Το πανάκριβο φράγμα Βαλσαμιώτη, παρά τις καταρρακτώδεις βροχές, έχει γίνει “σουρωτήρι” και το νερό χάνεται από τον αποταμιευτήρα.
Αυτό είναι ένα σύγχρονο, νεοελληνικό άγος.
Ενα άγος που αγγίζει τα θεμέλια της λειτουργίας του κράτους μας.
Η κακοδαιμονία στο Φράγμα Βαλσαμιώτη, υπερβαίνει τα xανιώτικα δεδομένα, αφού αναδεικνύει χρόνιες παθογένειες στα δημόσια έργα αλλά συγκεντρώνει και το “άνθος” των παρατυπιών.
Το φράγμα έχει τρύπες για να φύγουν… οι καλικάντζαροι, τώρα που τέλειωσε το Δωδεκαήμερο των εορτών.
Η τοπική κοινωνία ζητά πιεστικά απαντήσεις. Οι ευθύνες πρέπει ν’ αποδοθούν.
Τα υπόλοιπα είναι πολιτική σχοινοβασία…
Κάθε μεγάλο έργο που εγκαταλείπεται στην άμοιρη τύχη του, είναι και ένα βήμα αποτροπιασμού για μας.
Τι νερό θα πιούμε το καλοκαίρι και πώς θα ποτίσουμε;
Θαρρώ πως δεν μπορούμε να πιούμε τις κακοτεχνίες…