Κατάπληκτη, το τελευταίο χρονικό διάστημα η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί τις καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για σεξουαλική κακοποίηση από ανθρώπους του θεάματος.
Η αρχή έγινε με τις αποκαλύψεις (για τον χώρο του αθλητισμού) της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου, για να πάρουν σειρά αυτές στον χώρο της τέχνης, με τα λογής λογής περιστατικά -συμπεριφορές ηθικά καταδικαστέες- να πέφτουν… σαν βροχή όσο περνούν οι μέρες.
Είναι γεγονός, ότι από τη “φίμωση” που διέκρινε τέτοιες υποθέσεις στο παρελθόν -λόγω του φόβου των θυμάτων για τις κοινωνικές επιπτώσεις σε περίπτωση που δημοσιοποιούσαν φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης ή σεξουαλικής βίας σε χώρους εργασίας- περάσαμε σε… μία άλλη εποχή.
Μία εποχή, όπου “μύθοι καταρρίφθηκαν”. Μία εποχή, που κατάφερε τομή στον -έστω και μερικό- εφησυχασμό(;) ότι ζούμε σε ένα “όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο”, αναδεικνύοντας, παράλληλα, τις όποιες ευθύνες, κοινωνίας και πολιτικής, απέναντι σε τέτοια ευαίσθητα θέματα.
Οι εξελίξεις, μέρα με τη μέρα, είναι καταιγιστικές, με την δικαιοσύνη να έχει πλέον το λόγο, για τις όποιες τιμωρίες των δραστών. Η κοινωνική κατακραυγή, ανήκει σε… άλλο κεφάλαιο.
