Ο πιανίστας με την κοτσίδα, το άσπρο πουκάμισο και το μαύρο γιλέκο τραγουδούσε με μια χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή, έχοντας γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο. Αραιά και που έπινε μια γουλιά από το ποτό του, το οποίο είχε ακουμπήσει σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα του.
Τα δάκτυλά του χάιδευαν ρυθμικά τα πλήκτρα του μαύρου πιάνου και η μελωδία του συνόδευε τους ερωτικούς στίχους στο μικρό βενετσιάνικο κτήριο στην οδό Αγγέλου.
Τραβαδούρος του έρωτα ήταν ο Κώστας Λειβαδάς και τόπος της μουσικής έμπνευσης ήταν το ατμοσφαιρικό «Fagotto». Αυτή η εικόνα ήταν συνηθισμένη πολλά χρόνια πριν, αλλά ο μισεμός του καλλιτέχνη στην Αθήνα και η λαμπρή του καριέρα στο χώρο της ελληνικής μουσικής στέρησαν, εκτός από κάποιες σπάνιες εμφανίσεις, από τους τακτικούς θαμώνες του κλασικού χανιώτικου τζαζ κλαμπ αυτές τις μουσικές συναντήσεις.
Τα μουσικά μονοπάτια στην Αθήνα έγιναν λεωφόροι, οι εμπνεύσεις χτύπησαν κόκκινο, αλλά η αδυναμία στη γενέτειρά του εκφραζόταν σε κάθε τόπο και σε κάθε περίπτωση. Έτσι, αν και «[…]Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα […]», ο Κώστας Λειβαδάς δεν ξεχνούσε τα Χανιά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μουσική παράσταση στο «Μύλος» κλαμπ της Λάρισας στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με πρωταγωνιστές τον Κώστα Λειβαδά και τους συνεργάτες του, Στάθη Δρογώση και Μάνο Πυροβολάκη. Στο διάλλειμα πλησίασε τον τραγουδοποιό ένας θαμώνας, λέγοντάς του ότι ήταν Χανιώτης και του παράγγειλε να πει το τραγούδι «Κάθε μήνας Αύγουστος (Χανιά)». «Το τραγούδι το έχω δώσει στον Γιάννη Κότσιρα και δεν το έχω πει δημόσια, αλλά φιλαράκι για σένα θα το πω απόψε», του απάντησε χαμογελαστά.
Πράγματι στην αρχή του δεύτερου μέρους ανήγγειλε στους θαμώνες την επιθυμία του συμπατριώτη του και παρακάλεσε το κοινό να κάνει ησυχία για να ακουστεί το τραγούδι. Οι Λαρισαίοι έκαναν θόρυβο και τον διέκοψαν. Αυτός σηκώθηκε όρθιος, έβγαλε το σακάκι του και ξανακάθισε στο πιάνο, λέγοντας ότι θα το έλεγε ακόμα κι αν δεν σταματούσε ο θόρυβος.
Όταν τελείωσε ξέσπασε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Αξέχαστη και η καλοκαιρινή βραδιά τον Αύγουστο του 2019 στην αστροσκέπαστη αυλή του Δημοτικού Σχολείου στο Φουρνέ, όπου με την Αντριάνα Μπάμπαλη τραγούδησαν αφιλοκερδώς για την οικονομική ενίσχυση της τοπικής εκκλησίας. Πραγματικά ήταν σαν να μην «Πέρασε μια μέρα» από όταν τον πρωτοάκουσαν στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Οι τρεις γενιές θεατών (εβδομηντάρηδες, πενηντάρηδες και εικοσάρηδες) σιγοτραγούδησαν όλοι μαζί τις επιτυχίες του, καθώς οι ψυχές σε όλες τις ηλικίες ονειρεύονται, ακόμα κι αν έχουν περάσει τα χρόνια και τα πρόσωπα έχουν ρυτίδες. Τελικά, στην τέχνη όπως και στη ζωή, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά.
