Κώστας Σηµίτης, 1981 – 1996- 2004

Γενάρης 2025. Πριν καλά – καλά µπει η νέα χρονιά, φεύγει πλήρης ηµερών ένας από τους για διάφορους λόγους σηµαντικότερους πολιτικούς της µετά το 1974 ελληνικής ιστορίας, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σηµίτης.
Και γράφηκαν και θα γραφούν, και ειπώθηκαν και θα ειπωθούν ένα σωρό για όσα καλά ή δεινά έφερε στον τόπο µας. Ταυτότητες , Ίµια,  Οτσαλάν, ευρώ , Χρηµατιστήριο, όλα τους προσωπικά νοµίζω µεταφορά των ηθών και των αιτηµάτων της κοινωνίας στην πολιτική.
Ο Κώστας Σηµίτης ανήλθε στην πρωθυπουργία ως διάδοχος του Α. Παπανδρέου έναν άλλο Γενάρη, αυτόν  του 1996, ας όψεται το Ωνάσειο. Κέρδισε, όµως,  µε το σπαθί του τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεµβρίου του ίδιου χρόνου και της άνοιξης του 2000. Έτσι κυβέρνησε και ήταν υπεύθυνος για την ελληνική πολιτική εντός και εκτός συνόρων ως το Μάρτη του 2004.
Ας κάνουµε µετά τα παραπάνω και ένα ταξίδι στο χρόνο για τα άλλοτε δύο µεγάλα κόµµατα της Ελλάδας, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα ∆ηµοκρατία. Έτσι, αρχές Γενάρη του 1990 είχε πεθάνει ο επίτιµος πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας και επί σειρά ετών σηµαντικότατο στέλεχος της ελληνικής ∆εξιάς, ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας. Είχε, όταν αποχώρησε από την ηγεσία του κόµµατος, ανοίξει το 1984 το δρόµο για τον Κώστα Μητσοτάκη και τη γνωστή συνέχεια στη συντηρητική παράταξη, στην οποία πάντα ακόµη και στις µέρες µας υπάρχει οµάδα προσκείµενη στα πιστεύω του Ηπειρώτη πολιτικού
Αρχές Γενάρη του 2025, φέτος,  πεθαίνει ο Κώστας Σηµίτης, πρώην υπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός. Είχε, το Γενάρη του 2004, φεύγοντας από την προεδρία του Κινήµατος , προλειάνει το δρόµο για το Γιωργάκη Παπανδρέου και  ο,τι ξέρουµε πως ακολούθησε στο ΠΑΣΟΚ από το 2004 και δώθε, αν και τα τελευταία χρόνια ο Σηµίτης δεν είχε πλέον ευαριθµη οµάδα µε εσωκοµµατικούς οπαδούς .
Ο Αβέρωφ και ο Σηµίτης βρέθηκαν απέναντι από το 1981 ως το 1989 και έχουν σε µεγάλο βαθµό ο καθένας µερίδιο για την πολιτική της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια και τα κατοπινά θα έλεγε κάποιος· αλλά το µεγαλύτερο έχει ο ελληνικός λαός που, ονειρευόµενος «Αλλαγή», ήθελε τον πρώτο αρχηγό της Ν∆ και της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και το δεύτερο υπουργό στο ευαίσθητο υπουργείο της γεωργίας να προσπαθεί να βάλει τα πάντα σε τάξη και εις όφελος και για στήριξη του επί χρόνια (1952-1981) αδικηµένου και περιφρονηµένου από τις κυβερνήσεις της ∆εξιάς αγροτικού κόσµου της πατρίδας µας.
Έχοντας, την ίδια στιγµή, υπόψη µας και δίχως παρωπίδες ή ωτασπίδες όλα όσα έχουν γίνει στην ελληνική κοινωνία, πολιτική και οικονοµία από το 1996 και δώθε νοµίζω όλοι οι υγιώς σκεπτόµενοι καταλήγουµε σε τούτο: Η αντικειµενική Ιστορία ας προσπαθήσει να αποτυπώσει και να µεταφέρει στις εφεξής νεότερες ηµών γενιές όλα τα γνωρίσµατα, και τα θετικά και τα αρνητικά, του Κώστα Σηµίτη ως υπουργού, πρωθυπουργού και πολιτικού εν γένει, διαδόχου του Ανδρέα Παπανδρέου ή αυτόνοµου.
Η δικιά µας γενιά θα είναι διχασµένη απέναντί του, επηρεασµένη απ’ όσα έζησε επί της εποχής του.
Και κάτι τελευταίο µε αφορµή την τωρινή εκδηµία Σηµίτη. Ο άνθρωπος – έτσι αποφάσισε η νυν κυβέρνηση και έτσι λέει το πολιτικό ήθος και savoir vivre – κηδεύεται µε τιµές εν ενεργεία πρωθυπουργού και η χώρα κηρύσσεται σε τετραήµερο εθνικό πένθος. Οι τιµές που αποδίδονται κατά την τελετή της ταφής του και ότι το κράτος αναλαµβάνει τα έξοδα αυτής σχετίζονται µε το ότι ο εκλιπών ήταν 8 χρόνια και κάτι ψιλά πρωθυπουργός της Ελλάδας και µάλιστα όχι διορισµένος αλλά εκλεγµένος, και µάλιστα δεν ήταν ποτέ υπουργός κυβερνήσεων του µπαµπά του ή ουρά αδελφών του.
Εάν τώρα κάποιοι θεωρείτε ότι ο προκείµενος νεκρός  περισσότερο µάς κόστιζε ζων ή όταν ήταν εν ενεργεία πρωθυπουργός από όσο θα µας κοστίσει σήµερα το κενοτάφιο που θα τον βάλουµε και το γραφείο τελετών που θα διοργανώσει την εξόδιο ακολουθία, ίσως και να έχει και µια δόση πικρής ειλικρίνειας.
Πάντως, για να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να δω πόσοι απ’ όσους έφαγαν «γλυκό ψωµί» ή «βολεύτηκαν» επί Σηµίτη θα βγουν από τα παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κρυφτεί τα τελευταία χρόνια και θα πουν ένα, έστω και χωρίς φιοριτούρες, «ευχαριστώ!»…