“Κούκος” και “ξενιστές”

Η κρίση καταβρόχθισε τα δύο κόμματα, που άσκησαν κυβερνητικό έργο επί 40 περίπου χρόνια. Ηττήθηκαν πολιτικά και οι δύο αρχηγοί τους, Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς επειδή συμφώνησαν, να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, αλλά αργοπόρησαν ή ολιγώρησαν επιτυγχάνοντας το αντίθετο απ’ αυτό που περίμεναν.
Ο λαός πειραματιζόμενος επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ, τον τρίτο πυλώνα, την Αριστερά, ο οποίος μπήκε σαν τον “κούκο” σε φωλιά, που άλλοι έχτισαν, να καταργήσει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και να επιβιώσει, διατηρώντας το δικό του καθεστώς, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των πτωχοτέρων τάξεων. Βρέθηκε για πρώτη φορά στην ανάγκη, να αξιολογήσει την πραγματικότητα και να ανακαλύψει τις αρχές που κρύβονταν στο παλιό καθεστώς, το οποίο είχε συνδέσει τη διατήρησή του στην εξουσία με τον εφησυχασμό, ότι ουδέποτε η αριστερά θα ‘μπαινε στο Μαξίμου.
Και επειδή τα εναλλασσόμενα κόμματα στην εξουσία φρόντιζαν τους ανθρώπους τους, γιατί η Αριστερά, ν’ αποτελέσει εξαίρεση και να μην διατηρήσει τις δομές του συστήματος, συντηρώντας τα ίδια φυτώρια, που όταν ήταν στην αντιπολίτευση ήθελε να ξεριζώσει;
Μπήκε στην καθεστηκυία τάξη και αντί να διατηρήσει την ηθική ακεραιότητά της και τις διακηρύξεις της, αποδέχθηκε, πιεζόμενη απ’ τη μεγάλη κρίση, να αναπτυχθούν στους κόλπους της οι προϋποθέσεις, ώστε να βολευτεί στην έτοιμη “φωλιά του κούκου”.
Ως γνωστόν ο χαρακτηριστικός για το δισύλλαβο νυχτερινό κάλεσμά του κούκος, ευδοκιμεί επισκεπτόμενος μια ξένη φωλιά, όπου εναποθέτει ένα αυγό, αφού απορρίψει ένα άλλο.
Τούτο επαναλαμβάνεται, όσες φορές θέλει να ωοτοκήσει, 8 έως 12 κατά μ.ο., τα δε αυγά του μοιάζουνε με αυτά του ιδιοκτήτη της φωλιάς, που τον λένε “ξενιστή”. Είναι τόσο τέλεια, που ούτε ο ίδιος ο κούκος δεν μπορεί, να ξεχωρίσει, αν το αυγό, που απορρίπτει, είναι άλλου κούκου, που προηγήθηκε. Οι “ξενιστές” κλώθουν τ’ αυγά και οι νεοσσοί των κούκων πείθουν τους θετούς γονείς τους, να τους ταΐζουν, σαν να ‘ταν δικοί τους. Αυτή η συμπεριφορά προσιδιάζει με πολιτικό παρασιτισμό απ’ την εποχή του Αριστοφάνη. Ο Λάμαχος υπεραμύνετο, ότι τον εξέλεξε ο λαός, για να πάρει την απάντηση απ’ τον Δικαιόπολη, “και τρεις και ο κούκος” “Κόκκυγες γε τρεις” (Αχαρνής 598). Εδώ κάθε αλληλουχία με τα σημερινά γεγονότα είναι δυνατή.
Το μείζον πολιτικό ζητούμενο της κυβέρνησης, η οποία έκανε τα αντίθετα απ’ αυτά που έπεισε, ότι μπορούσε, είναι ότι λειτουργεί βάσει των ευρωπαϊκών συσχετισμών για τη λύση των προβλημάτων της χώρας με συντηρητικές μεθόδους, υπερβαίνοντας δημοκρατικούς και κοινωνικούς κανόνες, χωρίς να συμμερίζεται τις διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές τάξεις και κατηγορίες, που ανήκουν τα άτομα.
Θα διερωτηθείτε, πού διδάχθηκαν οι πολιτικοί μας ηθική της πολιτικής, ώστε να μάθουν και στους οπαδούς τους, να διακρίνουν, πότε παίζεται θέατρο και πόση διαφθορά κρύβεται πίσω στα παρασκήνια, πόσες μορφές υποκρισίας μπορούμε ν’ αντέξουμε; Τα “περήφανα γερατειά” βυθίζονται στη γοητεία της κοροϊδίας. Τα γοητεύουν οι πολιτικοί σαν ταχυδακτυλουργοί, χρησιμοποιώντας επιχειρηματολογία παραπειστική, να πείσουν το αυτονόητο, ότι η μπάλα είναι στρογγυλή και το τρίγωνο έχει τρεις γωνίες, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι.
Όμως η διάσταση του χρέους, το μεταναστευτικό, τα τρακτέρ στους δρόμους, που παρέλυσαν τις συγκοινωνίες, το άγχος, το Grexit και ο εκβιασμός εξόδου από τη Σένγκεν, γίνονται εφιάλτες που επηρεάζουν την καλή διάθεση ν’ αποβάλλουμε τον αναπτυσσόμενο φόβο, για το τι πρόκειται, να μας συμβεί.