Το Κουμ Καπί του μέλλοντος

Διαβάζοντας τις προάλλες στο ρεπορτάζ των “Χ.Ν.” τη δήλωση του κ. Δημ. Τσακαλάκη, καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου Κρήτης, επικεφαλής της ομάδος που βραβεύθηκε με το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Χανίων για την ανάπλαση της λιμενικής ζώνης του Κουμ Καπί, στάθηκα περισσότερο στην επισήμανσή του σχετικά με «τη διευθέτηση του δημόσιου χώρου». Ο κ. Τσακαλάκης αναφερόμενος στον πρώτο από τους δύο στόχους της μελέτης που κατέθεσε η ομάδα του   σημείωσε ότι σε επίπεδο στάθμης της πόλης, η μελέτη πετυχαίνει «τη διευθέτηση του δημόσιου χώρου για την επιστροφή της χρήσης του ως δημόσιου και όχι ως ιδιωτικού»!
Συγγνώμη για την έκφραση αλλά… «άφεριμ»!
Αυτό θα έπρεπε να είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό το ζητούμενο και ο στόχος όλων μας και κυρίως των αρχόντων της πόλης!
Διότι αυτό που συμβαίνει στα Χανιά με τη χρήση του δημoσίου χώρου και τη σε πολλές περιπτώσεις αυθαίρετη κατάληψή του, τείνει να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του τόπου μας! Οι όποιες φωνές αντίδρασης κυρίως πολιτών απλά δεν εισακούγονται και μοιραία τα… πράγματα χειροτερεύουν με αποτέλεσμα τις εικόνες που συναντούμε σε πολλά σημεία των Χανιών και δεν συνάδουν με τα χαρακτηριστικά μιας πόλης σύγχρονης.
(Σημ.: Γι’ αυτήν την κατάσταση βέβαια δεν ευθύνονται οι “κακοί” ξένοι, αλλά μάλλον ο κακός μας εαυτός!).
Το μόνο που απομένει είναι να κάνουμε υπομονή να δούμε να υλοποιηθεί το έργο και να ευχηθούμε να μην ξεμείνει σε κάνα συρτάρι στα αζήτητα!
Το ’χουμε εξάλλου χιλιοεπαναλάβει και απ’ εδώ: «εμείς ζητούμε μόνο το αυτονόητο: άνετα “ελεύθερα” πεζοδρόμια, για τους πεζούς, τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, “ανοικτές” πλατείες, πάρκα που δεν έχουν καταληφθεί αυθαίρετα από τραπεζοκαθίσματα, εμπορεύματα ή ακόμη και… αυτοκίνητα»!
Για μια πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη πόλη που θα την χαίρονται εξίσου όλοι οι πολίτες και οι επισκέπτες της!
…Και μιας κι ο λόγος για το Κουμ Καπί, στη φωτογραφία μιας άλλης εποχής που ανασύραμε από το Αρχείο των “Χ.Ν.”, βλέπουμε μία άποψη της συνοικίας με μεγάλους δρόμους, πεζοδρόμια -έστω υποτυπώδη- και όπως λέει και ο σοφός λαός με μια αίσθηση “απλάδας”, που αφήνει ελεύθερο τον νου και τα μάτια να χάνονται προς τη θάλασσα γαληνεύοντας την ψυχή σου!