Κουρασμένα παλληκάρια

Το πέρασμα σε μια πραγματικά νέα εποχή δεν θα γίνει ούτε με εικασίες ούτε όμως και με παραπομπή στο χθες, όπου υποτίθεται τα πράγματα ήταν πιο γνήσια και αυθεντικά.
Ο εναγκαλισμός του πολίτη με συνήθειες που τον αγκυλώνουν στην κυριολεξία στα του οίκου του δεν πρόκειται να βοηθήσει στο παραμικρό, αν ο ίδιος ο πολίτης δεν επιθυμήσει να απογαλακτιστεί από το παρελθόν, που λειτουργεί ως ψυχικός τελματισμός χάριν της ανάμνησης πραγμάτων που δεν πρόκειται να ξαναρθούν.
Στην πολιτική αυτό μεταφράζεται ως ωραιοποίηση του χθες, χωρίς καν να συνυπολογίζονται οι τραγικοί παράμετροι που όρισαν το παρελθόν και τα δεδομένα που έφεραν σταδιακά τη χώρα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία, όπου οι παλαιότερες γενιές εξιδανικεύουν τις παρελθοντικές συνθήκες ζωής, καταργώντας στην πράξη την ελπίδα για κάτι διαφορετικό στο μέλλον που φιλτράρεται με τον τρόπο αυτό μέσα από ένα εκφρασμένο από τις μάζες απαισιόδοξο παρόν.
Στην ουσία λοιπόν τίποτε δεν αλλάζει καθώς οι διθυραμβικοί λόγοι του παρελθόντος επικαλύπτουν την τάση των νέων ανθρώπων να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τις τωρινές τους δυνάμεις και τα ψυχικά αποθέματα, μεταβάλλοντάς τους τελικά από νωρίς σε «κουρασμένα παλληκάρια» που δεν διαθέτουν καν το σθένος να αλλάξουν θεαματικά τα δεδομένα ζωής.