«Οπου υπάρχει βούληση, υπάρχει και δρόμος»
[Pierre Moscovici, ο Ευρωπαίος επίτροπος Οικονομίας, 25-6-15]
ΣΤΗ ΖΩΗ δεν υπάρχουν προκατασκευασμένοι δρόμοι. Τους «δρόμους» τους φτιάχνουμε βήμα-βήμα εμείς: με τη θέλησή μας, τη στοχοθεσία, τις επί τόπου διορθώσεις, την επιμονή, την υπομονή, τη διορατικότητά μας. Όπως ακριβώς συμβαίνει αυτές τις μέρες με την ελληνική κυβέρνηση και τους θεσμούς/δανειστές στις Βρυξέλες.
ΠΕΝΤΕ χρόνια τώρα ζούμε μια ιδιότυπη μορφή ολοκληρωτισμού. Μας επιβλήθηκε απ΄έξω (τρόικα, θεσμοί). Λίγο η απερισκεψία ημών των ψηφοφόρων στις μεταπολιτευτικές εκλογές, περισσότερο η ανικανότητα και η έλλειψη ενός ευρωπαϊκού οράματος των ηγετίσκων μας- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- μας έφεραν σε αδιέξοδο. Αντί, οι πολιτικοί μας να φτιάξουν στοιχειωδώς ένα κράτος δικαίου,αυτοί «έκλειναν» συστηματικά τους «δρόμους» σε κάθε ικανό πολίτη, υπέρ των δικών τους ανθρώπων καθιστώντας έτσι το κράτος φέουδό τους.
ΤΩΡΑ μας έχει επιβληθεί μια στυγνή «οικονομική δικτατορία», ενώ ζούμε κατ΄επίφαση σε κοινοβουλευτική δημοκρατία! Μήπως όμως, η Ευρώπη και ο κόσμος της δεν έχουν εμποτιστεί από τα κρίσιμα παγκόσμια προβλήματα (οικονομία, ιδεολογίες και πολιτική, θρησκείες, μεταναστεύσεις λαών, ρατσισμός κ.λπ.) που πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματά μας; Τα δε συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα επιβίωσης όλων μας -ατόμων και κρατών- δεν μειώνουν την πιθανότητα μιας «βιώσιμης» απάντησης ως ευρωπαϊκής λύσης; Υπάρχει λύση, ή μήπως μόνο μια «δημιουργική καταστροφή» απομένει ως διέξοδος; Οι «θεσμοί» ξέρουν.
…ΚΙ ΟΜΩΣ, συνεχώς αγωνιζόμαστε, περισσότερο οι νέοι, με νύχια και με δόντια καθημερινά. Έστω και μετέωροι, ανάμεσα στο χάος ενός Grexit ή τα δυσβάσταχτα πρόσθετα «ενδιάμεσα προγράμματα». Έστω κι ως «ανάδελφον» έθνος, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε, όσους απάνθρωπους εκβιασμούς κι αν δεχόμαστε (“Take it or leave”).
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ διαδικτυακό κανάλι CNN (1) παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τις εξελίξεις στη χώρα μας, μίλησε με νέους ανθρώπους για την κρισιμότητα των αποφάσεών μας. Να, πως απάντησαν (επιλεκτικά) στο δίλημμα, άν πρέπει να μείνουμε ή να φύγουμε από το ευρώ:
ΑΝΤΩΝΗΣ: «Οι δουλειές είναι πολύ δύσκολες. Έχουμε ρίξει τις τιμές τρεις φορές τα τελευταία έξι χρόνια, κάθε φορά κατά 10-15%. Τα κέρδη είναι υψηλότερα κατά 50-60% από τότε που ανοίξαμε, όμως δεν μπορώ να πληρώσω τους φόρους, ούτε το προσωπικό. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση. Όλα αυτά είναι δικό μας λάθος. Καμιά φορά κατηγορώ τις παλαιότερες κυβερνήσεις και τους πατεράδες και τους παππούδες μας που έκαναν κακές επιλογές, που ήταν ανεύθυνοι και δεν πλήρωναν τους φόρους τους. Νομίζω πως οι νεότερες γενιές είναι πολύ πιο υπεύθυνες. Δεν με ενδιαφέρει εάν η Ελλάδα βγει από το ευρώ (…) Κουράστηκα. Πρέπει να βρεθεί μια λύση που θα είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη. Πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη μας. Τουλάχιστον ένα μέρος αυτών. Αλλά και οι Γερμανοί μας χρωστούν χρήματα από τον πόλεμο. Πρέπει να πληρώσουν κι εκείνοι. Νομίζω ότι έχουμε πιάσει πάτο. Όμως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Εάν όμως δεν εξασφαλίσουμε κάποια συμφωνία, τότε η κατάσταση θα χειροτερέψει προσωρινά όμως θα είναι καλύτερη σε λίγα χρόνια. Όμως η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει. Γιατί είναι σαν μια αλυσίδα, η οποία αν χάσει ένα κομμάτι της τότε θα καταρρεύσει». [Αντώνης Φ., 41 ετών, Ιδιοκτήτης καφέ-μπαρ]
ΙΩΑΝΝΑ: «Πρόσφατα έγινε μια τεράστια περικοπή στο μισθό μου. Έπαιρνα 1400 ευρώ το μήνα, και τώρα παίρνω 830 ευρώ. Και πάλι καλά να λες. Είναι σχετικά καλά χρήματα. Βέβαια δεν μπορώ να αγοράσω τίποτε εκτός από τα απαραίτητα. Δεν αγοράζω ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια. Φοράω τα παλιά μου. Στην εργασία μου βλέπω πολλές επιχειρήσεις οι οποίες τα περνούν πάρα πολύ δύσκολα. Ο κόσμος δεν πηγαίνει σε εστιατόρια. Ευτυχώς, τουλάχιστον, πάνε οι τουρίστες. Η υπόθεση του ευρώ δεν με ανησυχεί (…) Εγώ νομίζω ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να υπερασπιστεί τον κόσμο. Και οι δανειστές παίζουν σκληρά. Είναι σαν ένα παιχνίδι πόκερ». [Ιωάννα Τ., 37 ετών, Υγειονομικός υπάλληλος]
ΒΑΣΩ: «Νομίζω ότι η κυβέρνηση κάνει πολύ κακή δουλειά. Δεν συμπεριφέρονται ώριμα. Είναι πολύ δύσκολο να γυρίσουμε στη δραχμή. Τα χρήματα είναι ήδη πάρα πολύ λίγα και εάν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ άσχημα. Δεν παράγουμε τίποτα στην Ελλάδα. Εισάγουμε σχεδόν τα πάντα από το εξωτερικό κι όλα θα ήταν ακριβότερα. Σπουδάζω διοίκηση επιχειρήσεων και γραφικό σχέδιο (…) Στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ σκληρά, και οι μισθοί είναι εξαιρετικά χαμηλοί (…) Είμαι οργισμένη, γιατί πιστεύω ότι οι παλαιότερες γενιές και οι κυβερνήσεις έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Ξόδεψαν πάρα πολλά χρήματα, τα οποία ήταν δανεικά. Αλλά τώρα δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Αγαπώ την πατρίδα μου και δεν θέλω να την αφήσω. Νομίζω ότι το φταίξιμο είναι και των Ελλήνων αλλά και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αυτό που πρέπει να κάνει η ευρωζώνη, είναι να γίνει εξυπνότερη». [Βάσω Ζ., 21 ετών, Φοιτήτρια]
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: «Δουλεύω στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Είχαμε ένα κατάστημα με τσάντες και βαλίτσες για 60 χρόνια και το ανέλαβα εγώ όταν πριν δύο χρόνια τελείωσα το πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να εργαστώ πουθενά αλλού. Μιλάω τρεις ξένες γλώσσες και έχω πτυχίο στα οικονομικά (…) Όσοι είναι εκτός Ελλάδας νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες. Ότι υπάρχουν πολλές δουλειές κι εμείς δεν θέλουμε να τις κάνουμε. Όμως, όλοι οι φίλοι μου με πτυχία πανεπιστημίου δουλεύουν 10-14 ώρες σε καφετέριες και καταστήματα και βγάζουν 500 ευρώ το μήνα. Το νοίκι για ένα μικρό διαμέρισμα είναι 300 ευρώ. Το μόνο που πουλάμε είναι ο τουρισμός. Δεν παράγουμε τίποτα. Με το σκληρό ευρώ, όλα τα εργοστάσια έφυγαν για πιο φτηνά μέρη, όπως τη Βουλγαρία. Βλέπουμε την κρίση έξω στο δρόμο. Εκεί που κάποτε ήταν μια μεγάλη αγορά, τώρα δεν έχει μείνει τίποτα». [Στέφανος Ζ., 25 ετών, Καταστηματάρχης]
Η ΜΗ ύπαρξη μιας διακομματικής καλά συγκροτημένης αρραγούς διαπραγματευτικής ομάδας στις Βρυξέλλες, έχει καταστήσει υπερεπιθετικούς τους θεσμούς κι εμάς να αγανακτούμε διαρκώς με τη στάση τους. Κατά την άποψή μας, ο μόνος αγώνας που θα κέρδιζε αδιαμφισβήτητα τη στήριξη όλων είναι αυτός που θα απέβλεπε στην αποκατάσταση του ξεφτισμένου κοινωνικού ιστού της χώρας.
ΜΑ δεν νομίζετε πως είναι καιρός να σταματήσουν να παλεύουν μέσα μας ο φόβος με το θυμό, ή τα ιδεολογήματα με τους αριθμούς και τις «αριστερές» ιδεοληψίες; Ανέκαθεν, το πρώτο θύμα ενός τέτοιου αντιφατικού αγώνα ήταν ο ρεαλισμός. Ενώ, αυτόν χρειαζόμαστε τώρα για να βγούμε απ’ την κρίση και να ορθοποδήσουμε…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
– (1) www.fortunegreece.com
