Δεδομένου ότι η Ιταλία ανέλαβε την εκ περιτροπής προεδρία της Ε.Ε. για τους επόμενους έξι μήνες, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι σκιαγράφησε το όραμά του για το μέλλον της Ενωσης και κάλεσε την Ευρώπη να ξαναβρεί την ψυχή της.
Μίλησε για το κουρασμένο πρόσωπο της Ευρώπης και εμείς υποστηρίζουμε ότι το πρόσωπο της Ευρώπης δεν είναι μόνο κουρασμένο, αλλά εξουθενωμένο.
Μείωση δημόσιου χρέους με ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος
«Η πραγματική μεγάλη πρόκληση της ηπείρου μας είναι να βρούμε ξανά την ψυχή της Ευρώπης, να δούμε την πραγματική έννοια της συμβίωσης. Διότι, αν η Ευρώπη είναι μόνο για την ενοποίηση της γραφειοκρατίας, δεν θα είναι καλό για τη συνέχισή μας». Ο κεντροαριστερός θεωρεί ότι έληξε η εποχή για επιβολή περισσότερων φόρων και πρέπει να ξανά αρχίσει η ευελιξία και η στροφή προς την ανάπτυξη και ο τόνος της ομιλίας του δημιούργησε μια παθιασμένη ατμόσφαιρα που καταχειροκροτήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την περασμένη Τετάρτη.
Μεταξύ των θέσεων του Ιταλού πρωθυπουργού είναι και η θέση του ότι δε θα ζητήσει να αλλάξει τους κανόνες και υπενθυμίζει ότι όλοι έχουμε υπογράψει από κοινού, ένα σύμφωνο που ονομάζεται Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ). Σταθερότητα απαιτείται, αλλά και ο στόχος της ανάπτυξης πρέπει να είναι εκεί. Η ζήτηση για την ανάπτυξη έχει ως πυλώνα την Ευρωπαϊκή Οικονομική πολιτική και δεν τίθεται από μία μόνο χώρα, αλλά είναι απαραίτητη για όλη την Ευρώπη.
Υπενθυμίζουμε ότι η Ιταλία έχει δημόσιο χρέος άνω του 135% του ΑΕΠ και ποσοστό ανεργίας 12,6%. Σε παρέμβαση του Γερμανού προέδρου του ΕΛΚ κ. Βέμπερ, ρώτησε τον Ιταλό πρωθυπουργό που βρήκε τα χρήματα η Ιταλία για να χρωστά το 135% και αν θέλει να αφήσει χρέη στα παιδιά του ή να καλύψει το έλλειμμα του. Ιταλία Ανέλαβε την προεδρία της Ε.Ε. την 1η Ιουλίου. Η τελευταία φορά που η Ιταλία άσκησε την προεδρία στην Ε.Ε. ήταν μέσα 2003 κάτω από την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι.
Ανάλυση των βασικών επιχειρημάτων
Η θέση του Ιταλού πρωθυπουργού σίγουρα δημιουργεί μια έντονη προβληματική κατά της Γερμανίας, η οποία ουσιαστικά αποφασίζει μόνη για τα ευρωπαϊκά δρώμενα. Και έχει υποτακτικούς, ανθρώπους άξιους κατά τα άλλα, αλλά βαμμένους υποτελείς, που τρέχουν και εφαρμόζουν «επί τα χείρω» εκείνα που έχει αποφασίσει η γερμανική ηγεσία, αποδεικνύοντας, τίποτα περισσότερο από το ότι είναι «βασιλικότεροι του βασιλέως».
Το ΣΣΑ έχει διπλή οπτική: τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Η μείωση λοιπών των δημόσιων ελλειμμάτων είναι νοητή μόνο αν συνοδεύεται και από ανάπτυξη.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός έχει απόλυτο δίκιο όταν μονολογεί την αλήθεια αυτή. Και ο καημένος ο πρόεδρος του ΕΛΚ, κ. Βέμπερ βλακωδώς απάντησε στον Ιταλό αξιωματούχο ότι «είναι προτιμότερο να μην αφήσει χρέη στα παιδιά του».
Ποιος από τους δυο έχει δίκιο και ποιος ομιλεί την αλήθεια;
Διαβάζοντας τις δηλώσεις του Γερμανού αξιωματούχου, οφείλω συνειρμικά να συνδέσω ένα Έλληνα φιλόσοφο τον καθηγητή κ. Χρήστο Γιανναρά που λέει για την αλήθεια: «Ο τρόπος που «εκδικείται» η αλήθεια είναι να υπάρχει. Υπάρχοντας εκθέτει και διασύρει όσους την παραγνωρίζουν, την παίρνουν αψήφιστα, τη λογαριάζουν εξουδετερωμένη ολοκληρωτικά από τη χρησιμότητα. Ακόμα και σε κοινωνίες πρωτόγονων εκτιμήσεων της ποιότητας, οι άνθρωποι χαμογελούν ειρωνικά ή και δυσφορούν βλέποντας να αναρριχώνται σε θώκους επισημότατους «βασιλιάδες γυμνοί», τσίτσιδοι. Το ειρωνικό χαμόγελο απλών, απλοϊκών ανθρώπων είναι η «εκδίκηση» της αλήθειας: Σπάζει κόκαλα, γιατί συνεχίζει να είναι, παρά πάσαν προσδοκίαν, αυτονόητη. Ο τρόπος που «εκδικείται» η αλήθεια είναι σκληρός. Διαπομπεύει όσους την καπηλεύονται, εκτοπίζει και εξαφανίζει όσους προσχηματικά την υψώνουν μπαϊράκι, όσους μετέρχονται την απομίμηση σαν γνησιότητα».
Το επόμενο και βασικό επιχείρημα όμως από τα λόγια του Ιταλού πρωθυπουργού ήταν η αναφορά του στο κουρασμένο πρόσωπο της Ευρώπης.
Όλοι μας έχουμε ένα βαθμό ευθύνης που συναρτάται με το κουρασμένο πρόσωπο της Ευρώπης. Όλοι μας, σε διαφορετικό βαθμό, γιατί όλοι μας ενδώσαμε το 2004 να γίνει η ανεξέλεγκτη διεύρυνση της Ε.Ε., μιας ενωμένης Ευρώπης χωρίς ουσιαστική προετοιμασία. Του λάθους αυτού που ήταν εσκεμμένο από τη Γερμανία, προϋπήρξε το τεράστιο λάθος των Ευρωπαίων να αφήσουν την επανένωση των δυο Γερμανιών, όταν κατέρρευσε η πρώην ΕΣΣΔ! Στο σημερινό πόλεμο που έχουν κηρύξει πλέον οι Γερμανοί, εναντίον όλων, με αφορμή την πρωτοκαθεδρία που τους αφήσαμε να έχουν, το μόνο όπλο των Γερμανών είναι η λιτότητα χωρίς ανάπτυξη.
Γιατί λιτότητα με ανάπτυξη είναι μόνο η θέση εκείνη που έχει μελετηθεί με επάρκεια!
Οι πολυπράγμονες πολιτικοί μας που λανθασμένα και υστερόβουλα χειρίστηκαν τις τύχες του λαού μας με τις αποφάσεις που άλλοι τους επέβαλαν και προχώρησαν ανερυθρίαστα στη δημιουργία μιας στρατιάς ανέργων στη χώρα μας, που ισοδυναμεί με πανούκλα, ή βραδυφλεγή βόμβα, δεν κατάφεραν ποτέ να μας πουν με βάση ποιες μελέτες και ποια προγράμματα ενέδωσαν στις απαιτήσεις των δανειστών. Ακόμη, δεν αντέδρασαν σε καμιά … συγγνώμη από τη σωρεία των διαπιστωμένων λαθών που ακούστηκαν από διάφορους ανώτατους αξιωματούχους της τρόικας δηλαδή των πιστωτών της χώρας!
Τώρα η πορεία ανάταξης θα είναι ολοένα και δυσκολότερη, θα λιγοστεύουν τα περιθώρια και ήδη έχουμε γυρίσει αισθητά πίσω, σε άλλες εποχές.
Ποιος θα υιοθετήσει πορεία διαφοροποιημένης ανάταξης των λαών της Ε.Ε.
Το γερασμένο πρόσωπο της Ευρώπης που πιστεύουμε ότι είναι πλέον εξουθενωμένο, έχει άμεση ανάγκη να ξανα ιδωθούν οι κοινοτικές πολιτικές κάτω από το πρίσμα της ισόρροπης ανάπτυξης και όχι κάτω από το ψεύτικο δίλημμα ενός άκρατου ανταγωνισμού που στηρίζεται στην εξευτελιστική αρχή να παίρνουν οι δυνατοί από τους πλέον αδύνατους, ακριβώς όπως γίνεται σήμερα.
Δεδομένου δε, ότι δεν είμαι οπαδός καταστροφικών σεναρίων, δεν υποστηρίζω ότι η πορεία είναι προγεγραμμένη, άρα η άσκηση πιέσεων από τους λαούς της Ε.Ε. προς τη Γερμανία, αλλά κυρίως η εφαρμογή των συνθηκών, όπως γινόταν πριν την ένωση των δυο Γερμανιών, και όχι επιλεκτικά, ή με καταστρατηγήσεις για την εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων.
Δε νοείται λοιπόν εφαρμογή κανόνων ανταγωνισμού αν οι συνθήκες εφαρμογής δεν είναι ταυτόσημες, στα κυρίως χαρακτηριστικά τους. Η ρευστότητα των επιχειρήσεων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες, που δεν αναγκάστηκαν, ή δεν ωθήθηκαν στη λιτότητα, δεν είναι η ίδια με την ανυπαρξία ρευστότητας στη χώρα μας. Όταν γίνεται, λοιπόν, λόγος για ανταγωνιστικότητα, πρώτα πρέπει να εξασφαλίζονται ταυτόσημοι όροι, και μετά να συζητούνται όροι ανταγωνισμού. Η Ευρώπη έχει επιτακτική ανάγκη από αλληλεγγύη και σύμπραξη, παρά από τη διαίρεση στην οποία την οδηγούν ορισμένοι ηγήτορες περιορισμένης ευθύνης!
