«Νομίζω πως όταν διαβάζουμε ποίηση, δεν ψάχνουμε να βρούμε τι θέλει να πει ο ποιητής […]. Υπάρχουν ποιήματα που σε χαϊδεύουν, σαν μια απαλή ανοιξιάτικη αύρα· κι άλλα σε δέρνουν σαν το χειμωνιάτικο παγωμένο ριπίδι. Άλλα πάλι είναι βαριά σαν το μολύβι στην ψυχή, κι αλλά ανάλαφρα σαν το χνούδι[…].
Ο ποιητής έχει την τέχνη να κλειδώνει τις εικόνες και τα συναισθήματά μας μέσα στις λέξεις· όμως μονάχα εμείς οι αναγνώστες είμαστε σε θέση να μετουσιώσουμε την -κάθε ποίηση- σε βίωμα».
Τα παραπάνω μεταξύ άλλων έγραφε (βλ. “Χ.Ν.” 21-3-2003, σελ. 10-12) ο Σταύρος Γ. Καλαϊτζόγλου στον πρόλογο της συνέντευξης που είχε πάρει από τον ποιητή Γιώργη Μανουσάκη με Αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης αλλά και την ποιητική συλλογή του τελευταίου “Στ’ Ακρωτήρια της ύπαρξης” που εκείνο τον καιρό είχε κυκλοφορήσει…
…Δεν ήταν “δύσκολο” να θυμηθώ τον Γιώργη Μανουσάκη για σημέρα! Επικίνδυνα δύσκολη ήταν όμως η επιλογή μου να γράψω γι’ αυτόν, την ποίηση και τα ποιήματά του! Το διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή, κάθε που χανόμουν στις λέξεις των ποιημάτων του αλλά και στις πολύ σημαντικές κριτικές – παρουσιάσεις για το έργο του ή τον ίδιο!
Ωστόσο αυτή η συνέντευξη – κουβέντα περί ποίησης -μεταξύ δύο μαστόρων του λόγου- ομολογώ ότι αφαίρεσε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου.
Χρησιμοποίησα ακόμη και τον ίδιο τίτλο της συνέντευξης αφού αιστάνθηκα ως ο τρίτος αυτής της ωραίας συζήτησης!
«Τι χαρακτηρίζει για σας την επιτυχημένη, την “καλή” ποίηση;» η ερώτηση στον ποιητή. «Πρωταρχικό στοιχείο πιστεύω πως είναι η ειλικρίνεια του ποιητή, η τιμιότητα απέναντι στον εαυτό του και τον αναγνώστη. Να μη γράφει για να εντυπωσιάσει, για να τονε προσέξουν[…]. Αν ό,τι γράφει το νιώθει πραγματικά, αν αυτό βγαίνει από μέσα του, τότε η ποίησή του διαθέτει το βασικό “εχέγγυο” για να γίνει καλή ποίηση». Απ’ εκεί και πέρα, ο ποιητής, σύμφωνα με τον Μανουσάκη, πρέπει να «επεξεργαστεί τα ποιήματά του, να πετύχει να “δέσει” αρμονικά τη μορφή με το περιεχόμενό τους» και αυτό να συμβεί δίχως να «επιδοθεί σε μια τεχνική επεξεργασία, έστω κι αν τη φτάσει σε σημείο τελειότητας, χωρίς να υπάρχει μέσα στο ποίημα το μεδούλι, η ουσία της ψυχής». Και σε άλλα σημεία της συνέντευξης αναφέρεται σε οφέλη της ποίησης που δεν είναι υλικά.
Στην ερώτηση: «Ποιο είναι το κέρδος σήμερα για έναν που διαβάζει ποίηση;», απαντά: «Εξαρτάται από το άν και σε ποιο βαθμό νιώθει την ανάγκη της.[…] Η ποίηση είναι ένας σύντροφος που δεν ζητά παρά μόνο να τηνε πλησιάζεις μ’ εμπιστοσύνη, ν’ αφήνεσαι σ’ αυτήν. Σ’ αντάλλαγμα θα οξύνει την ευαισθησία σου και θα σου φανερώσει όψεις του κόσμου -και του εαυτού σου- που δεν τις υποψιαζόσουν. Μπορεί να γίνεις έτσι πιο τρωτός, να δοκιμάζεις συχνά οδύνη, αλλά αν είσαι τίμιος απέναντι στον εαυτό σου, θ’ αναγνωρίσεις ότι κέρδισες, ακόμη και στις στιγμές του πόνου, γιατί έγινες περισότερο άνθρωπος»…
Σημ.: Ο Γιώργης Μανουσάκης “έφυγε” τον Φεβρουάριο του 2008!
