Κουβέντες… της διπλανής πόρτας

Εβραζε ο τόπος πάλι στο νησί. Κατακαλόκαιρο βλέπεις. Νωρίς – νωρίς σηκώθηκαν και πήγαν στις δουλειές. Φίλοι καλοί και γείτονες.
– Καλημέρα Γιώργη.
– Καλημέρα Γιάννη.
– Κάτσε να διαβάσουμε την εφημερίδα, να μάθουμε τα νέα.
– Πάλι ναυάγησε μια βάρκα με πρόσφυγες· το έμαθες;
– Ναι πνίγηκαν και παιδάκια. Τι τραγωδία Θεέ μου!
– Πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς. Να μαζέψουμε ρούχα και τρόφιμα να τα στείλουμε στους καταυλισμούς.
– Ακουσες ότι μπορεί να στήσουν κι εδώ στην πόλη μας δομές φιλοξενίας;
– Πώς; Μα είναι τρελοί; Θα καταστρέψουν τον τουρισμό μας!
– Τι περίμενες; Πάντα για τους ξένους φροντίζει το κράτος. Για εμάς τίποτα.
– Σωστά. Εδώ σταλιά νερό δεν έχουμε να ποτίσουμε και θα ταΐζουμε και τους πρόσφυγες.
– Αφού δεν κάνουν τίποτε για τη λειψυδρία. Μόνο να πληρώνουμε θέλουν.
– Ακριβώς· κάτσε να καταβρέξω το πεζοδρόμιο τώρα να δροσίσει λίγο.
– Ναι, να πάω κι εγώ να βάλω δυο καρέκλες μπροστά στο μαγαζί μην παρκάρει κανείς και μου κρύψει τη βιτρίνα.
– Μην τις ξεχάσεις κλείνοντας. Μην περάσουν πάλι τα παλιόπαιδα της γειτονιάς και τις κλέψουν σαν την άλλη φορά.
– Τι μου το θύμισες; Εκείνος ο πλανόδιος ο καρεκλάς, ο μαυριδερός, τις είχε φτιάξει.
– Ακουσα πως γύρισε στην πατρίδα του.
– Ετσι είναι. Ολοι με τον νόστο της πατρίδας ζούμε. Καλή του ώρα όπου κι αν είναι…

Σ.Σ.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία, αλλά εξαιρετικά… πιθανή.