Κουβεντούλα στον πάγκο…

«Για δες!», είπε το ψιλό πινέλο που είχε ξαπλαρώσει κατάκοπο δίπλα στην πολύχρωμη παλέτα. «Για δες φίλε μου απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν! Το περίμενες να συμβεί αυτό;»
Το χονδρό πινέλο που στεκόταν εκεί κοντά, μέσα σ’ ένα πήλινο, χειροποίητο κύπελλο μαζί με τα δεκαπέντε αδελφάκια του, χαμογέλασε. «Όντως απίστευτα πράγματα φίλε μου!», είπε κοφτά. «Ευτυχώς που δεν δούλεψα και πολύ γι’ αυτήν την υπόθεση!»
Κι ενώ κοιτάζονταν όλο νόημα, μπήκε στην κουβέντα και η κόκκινη μπογιά: «Εγώ…», είπε, «…εξαντλήθηκα! Τα έδωσα όλα, αλλά δεν μετανιώνω!! Πολύ όμορφα πράγματα βλέπουμε σήμερα φίλοι μου!!»
«Εστω!», μπήκε στη μέση ένα πράσινο πολυτελές χαρτόνι που είχε ξεφύγει απ’ το πάκο. «Κι εγώ έδωσα όλον μου το εαυτό, για τον ίδιο σκοπό!»
Σώπασαν για λίγο και κοίταζαν προς την άλλη άκρη του πάγκου, μην μπορώντας να πιστέψουν στα μάτια τους. «Ομως απέτυχα παταγωδώς! Τα πράγματα ξέφυγαν τελείως απ’ τα χέρια μου…», ξανάπε το χαρτόνι, πρασίνισε ακόμα πιο πολύ απ’ τον θυμό του, κι έβαλε τα κλάματα.
«Μην κλαις φίλε!», πήγε να το παρηγορήσει το σωληνάριο με την κόλλα, που είχε μείνει ένα πώμα με μια στριφτή ουρά. «Έκανες ό,τι μπορούσες! Κι εγώ που ξεζουμίστηκα για όλα αυτά!! Αποτύχαμε! Όλοι μας φίλε! Μην το παίρνεις προσωπικά!»
«Δεν βαριέσαι» ακούστηκε να λέει η παλέτα. «Κι εγώ που έφαγα την μπογιά με το τσουβάλι κι άντεξα τόσα βρεξίματα, ανακατέματα και βρωμίσματα! Για καλό σκοπό, βέβαια. Αλλά εδώ που τα λέμε, αν το καλοσκεφτείς δεν χάσαμε και πολλά πράγματα…»
«Μην το λες αυτό!!», είπε πεισμωμένος ένας φάκελος που ήταν ακουμπισμένος παραπέρα, είχε ωστόσο ακούσει όλη τη συζήτησή τους, κι ήθελε κι αυτός να κάνει τα παράπονά του. «Κι εγώ…», συνέχισε, «που στέκω εδώ από προχθές και περιμένω τη σειρά μου. Άχρηστος τελείως τώρα!!»
«Μα τι λένε εκεί πέρα;» ψιθύρισε το ζωγραφιστό ταραντάκι που μόλις είχε δραπετεύσει απ’ την ζωγραφιστή καρτούλα κι έτοιμο ήταν να φύγει προς το ανοιχτό παράθυρο, και να πετάξει πέρα μακριά με το έλκηθρό του φορτωμένο δώρα.
«Μην τους πολύ δίνεις σημασία!» είπε κεφάτα ο Αϊ-Βασίλης που καθόταν στην πίσω πλευρά του. «Εκαναν κι αυτοί το καλό το έργο! Ωρα τώρα να κάνουμε κι εμείς το δικό μας! Αντε τράβα! Φεύγουμε! Πάμε να μοιράσουμε σ’ όλο τον κόσμο δώρα ονείρου, χαράς κι ελπίδας …»