Η Κουκουβάγια (Γλαύκα) είναι ένα αρπακτικό πουλί.
Τη μέρα, κουρνιάζει στη φωλιά του και τη νύχτα κηνυγά τα θηράματά της.
Κουκουβάγιες υπάρχουν σε όλο τον κόσμο εκτός της Ανταρκτικής.
Η συνηθισμένη ονομασία της Κουκουβάγιας στην Κρήτη είναι Σκλώπα.
Είδος κουκουβάγιας είναι και ο Γκιώνης. Λίγο μικρότερος από τη Γλαύκα αλλά ακριβώς με τα ίδια χαρακτηριστικά. Το όνομα Γκιώνης, το οφείλει στο κρώξιμό του “γκιον – γκιον” που είναι κάλεσμα ζευγαρώματος.
Η Κουκουβάγια είναι καθαρά νυκτόβιο αρπακτικό και τη βρίσκουμε σ’ όλες τις περιοχές της Κρήτης.
Ζει κυρίως σε δάση και σε δεντροστοιχίες μέσα στις πόλεις.
Έχει οξύτατη όραση και μπορεί να εντοπίσει και την παραμικρότερη κίνηση αρκετά μέτρα μακριά. Έχει μεγάλο κεφάλι και το πρόσωπό της φαίνεται σαν δίσκος. Έχει εκπληκτικό πέταγμα και εντελώς αθόρυβο για να μην την αντιλα- μβάνονται τα θηράματα την ώρα της επίθεσης.
Τρέφεται κυρίως με τρωκτικά, τα οποία προκαλούν μεγάλες ζημιές στον άνθρωπο.
Επίσης τρέφεται με μεγάλα έντομα όπως οι ακρίδες, με σαύρες, με μικρά πουλιά (νυχτερίδες) και νεαρά φίδια.
Η Κουκουβάγια είναι μοναχικός κυνηγός και ζευγαρώνει μόνο για αναπαραγωγή.
Η θηλυκή Κουκουβάγια γεννά 5-10 αβγά, τα οποία κλωσάει για 20 μέρες περίπου. Στο διάστημα αυτό τρέφεται από τον περιστασιακό σύντροφό της.
Τα μικρά, που τα ταΐζουν και οι δυο σύντροφοι είναι έτοιμα να πετάξουν μετά από 20 μέρες.
Ένα είδος μικρής κουκουβάγιας είναι η “Μικρή κουκουβάγια” η οποία στην αρχαιότητα εθεωρείτο ως πουλί της Αθηνάς της θεάς της σοφίας.
Πριν από μερικά χρόνια, όταν οι μαθητές του Γυμνασίου φορούσαν υποχρεωτικά πηλήκια, στην προμετωπίδα του πηλήκιου, ακριβώς πάνω από το κεραμίδι είχαν μια μεταλλική κουκουβάγια.
Η Κουκουβάγια έχει ένα κρώξιμο που μοιάζει σαν κάτι λυπητερό και γι’ αυτό από τους ανθρώπους -παρ’ όλη τη χρησιμότητά του- θεωρείται ως κακό πουλί.Σήμερα, πολύ δύσκολα μπορεί να δει κάποιος Κουκουβάγια. Σχεδόν έχουν εξαφανιστεί.
