Κουλτούρα της απληστίας

“Δαμάσαμε” τα στοιχεία της φύσης, εξημερώσαμε τους “άγριους”, πήγαμε και επιστρέψαμε από το φεγγάρι… τα κίνητρα πολλά.
Οι μικρές και μεγάλες εγωιστικές μας ανησυχίες, η συλλογική μας ονείρωξη, το ένστικτο της επιβίωσης, τα μεγάλα όνειρα και οι ανεκπλήρωτες ουτοπίες. Και όμως κάθε φορά που μια φυσική καταστροφή, μια πανδημία όπως αυτή που μας ταλαιπωρεί σήμερα, ένα τυχαίο ή άτυχο γεγονός μας “ταρακουνήσει” αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε παρά ένα ακόμα πιόνι σε μια πολύπλοκη σκακιέρα.
Oμως αυτό θα διαρκέσει λίγο για τους περισσότερους από εμάς και πολύ γρήγορα θα ξαναμπούμε όλοι στη “Σισύφεια” ανηφόρα, κυνηγώντας επίπλαστες ευμάρειες.
Aφού κτίσαμε τα δάση μας, μπαζώσαμε τις ακτές μας, καταπατήσαμε τις κορυφογραμμές των βουνών μας, πουλήσαμε όσο-όσο τα νερά μας, συνεχίζουμε κοιτώντας το εφήμερο και το πρόσκαιρο, εθισμένοι στην κουλτούρα της απληστίας.